Α-μπαλοι!

Ο Μάνος Αντώναρος μέσα από το blog του στο gazzetta.gr κάνει την σύγκριση του αληθινού ποδοσφαίρου με αυτό που έχουμε την... ατυχία να βλέπουμε στην Ελλάδα!   Το να παρακολουθείς ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι δυστυχία. Το να αγαπάς το ποδόσφαιρο είναι ευτυχία. Μ’ αρέσει η σχετικά νέα λέξη: «αμπαλος», που σημαίνει βέβαια αυτό ακριβώς που λέει α (στερητικό) μπάλα… αυτός που δεν έχει ιδέα από ποδόσφαιρο. Ε, πρέπει να\σαι συγκλονιστικά α-μπαλος για να πιστεύεις ότι αυτό που παίζουν οι 11 εναντίον άλλων 11 στην Ελλάδα, έχει οποιαδήποτε σχέση με αυτό που παίζει η Βέρντερ, η Αστον Βίλα, ή η Αλκμααρ… είδατε; Ούτε καν τολμώ να χρησμοποιήσω για παράδειγμα την Μπάγιερν, την Μάντσεστερ ή την Μπαρτσελόνα.  Εδώ το τόπι παίζεται αρρρρρργααααααα και με συνεχή λάθη. Εκεί το τόπι παίζεται διαολεμένα γρήγορα και με ελάχιστα λάθη. Εδώ η μπάλα είναι συνεχώς αράουτ εκεί είναι συνεχώς μέσα στις 4 γραμμές. Εδώ οι Πρόεδροι και οι Διαιτητές είναι πρωταγωνιστές εκεί είναι αόρατοι. Γράφεται και λέγεται συνεχώς ότι τα γήπεδα έχουν αδειάσει λόγω της βίας. Φυσικά αυτός είναι ένας λόγος… αλλά κατά τη γνώμη μου δευτερεύων. Τα γήπεδα έχουν αδειάσει επειδή το θέαμα που παρουσιάζεται εκεί, είναι τέταρτης διαλογής. Πηγαίνουν μόνο οι κολλημένοι, γιατί τι διάολο κολλημένοι θα ήταν, αν δεν πήγαιναν. Ε, οι κολλημένοι θα παράξουν και βία… Κολλημένος με το τάβλι νασαι, κάποια στιγμή θα το κλείσεις στα μούτρα του άλλου. Ε; Σοβαρά το πιστεύετε (ας πάρουμε παράδειγμα τον εαυτό μου) ότι έχω καμμιά διάθεση να πάω να δω live τον Τζόρβα, τον Σαριέγκι ή τον Μαρίνο (περιορίζομαι στον ΠΑΟ για να μη σηκώσω θύελλα διαμαρτυριών) , όταν έχω δει live τον Δομάζο, τον Ελευθεράκη, τον Ζάετς, τον Ρότσα, τον Σαραβάκο, τον Χατζηπαναγή, τον Κούδα, τον Δεληκάρη, τον Μίμη Παπαϊωαννου, τον Μαύρο, τον Κούη, τον Βιέρα, τον Νοβοσέλατς, τον Σαράφη, τον Αϊδινίου… Μη νομίζετε ότι επιλέγω ποδοσφαιριστΑΣ εκείνης της εποχής για να χαϊδεψω τα νιάτα μου… επιλέγω αυτούς γιατί γέμιζαν τα γήπεδα. Και πάλι εκείνη την εποχή το ελληνικό ποδόσφαιρο (συγκρινόμενο με το ευρωπαϊκό) ήταν για τα μπαζα… αλλά υπήρχε μια σημαντική διαφορά. ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ. Το υποψιαζόμαστε, αλλά δεν το γνωρίζαμε. Σήμερα κάθεσαι στον καναπέ σου και αντί να φας βροχή ή φωτοβολίδα στο κεφάλι και τον Βύντρα , βλέπεις τον Μέσι, τον Ιμπραήμοβιτς, τον Μϋλλερ, τον Ρονάλντο, τον Τζέραλντ, τον Εσιέν και μερικές δεκάδες άλλους. Ποιος βλάκας λοιπόν θα αφήσει αυτό το υπερθέαμα για να ταλαιπωρηθει; Μόνο ο πιτσιρικάς (που μισεί την κοινωνία για τον λόγο που του συμπεριφέρεται) ή ο κολλημένος συνομηλικός μου, που δεν θέλει με τίποτα να κάτσει σπίτι του, επειδή είναι δυστυχής…. και α-μπαλος συναισθηματικά. Το θέαμα είναι συγκρίσιμο είδος. Κατ’εξοχην συγκρίσιμο. Να ένα καλό παράδειγμα για να συνεννοηθούμε. Την εποχή που η Ρούλα Κορομηλά μεσουρανούσε στην ελληνική τηλεόραση, κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα να της προτείνει ένα τους στις ΗΠΑ και ειδικά εκεί που υπάρχουν πολλοί ομογενείς. Η νοσταλγία για την πατρίδα ήταν το δόλωμα. Μεταξύ μας: τέλειο δόλωμα. Πήγε λοιπόν η Ρούλα (