Yeah baby, yeah.

Γεια σας. Μάκης εδώ. Βρίσκομαι σε ένα ίντουρνετ γκαφέ, από εκείνα που μπουκώνουν από αγάμητα 15χρονα που σκούζουν και ουρλιάζουν καθώς παίζουν μπακαμπούκες και προσπαθώ να σκεφτώ τι να γράψω. Κάτι οι φωνές, κάτι η ζέστα, κάτι ότι εκείνη η ζαμπονοσκατόπιτα που έφαγα πριν από κανένα δίωρο έχει αρχίσει να κάνει επικίνδυνα ακροβατικά στην κοιλιά μου, έχω φτάσει να κοιτάω τα ταβάνια και να εύχομαι να ανοίξουν οι ουρανοί και να με πάρουν τα ούφα. Πώς εύχεται ο Χούλιο Κρουζ να ανοίξουν τώρα τις πόρτες της Παιανίας ένα πράμα; Κάπως έτσι. Εντωμεταξύ μου αρέσει που αντιμετωπίζουμε τις δηλώσεις του με μια κάποια έκπληξη. Πω πω δικέ μου απίστευτο. Είπε ότι θέλει να έρθει. Ψιλοχοντροκαιγαμώ μάγκα μου. Αυτό έλειπε ρε μαστόρια να έλεγε και όχι. Δύο και μισό με τρία μιλιούνια τον χρόνο θέλουν να του δώκουνε οι πρασινουά, τι σκατά θέλετε να πει; Για σκεφτείτε το σκηνικό. Ο Χούλιος είναι με τα μπρατσάκια του και πλατσουρίζει στα ιαματικά νερά στην Ελούντα, μπας και στρώσει εκείνος ο πόνος στην μέση, ότα