Vive la... Grèce (2)

Oι Γάλλοι συνηθίζουν να φωνάζουν «Vive la France», αλλά στο μπάσκετ αυτή που συνήθως επιβιώνει είναι η Ελλάδα. Την Πέμπτη οι δύο «αιώνιοι αντίπαλοι» τίθενται ενώπιος ενωπίω στο Κάουνας κι ο Βασίλης Σκουντής παγώνει τις πιο συγκλονιστικές στιγμές στο χρονικό των αναμετρήσεων τους... Ο δεδηλωμένος φιλέλλην Βίκτωρ Ουγκώ έγραψε τους «άθλιους», αλλά μετά από ενάμιση αιώνα αυτοί τα κατορθώματα των οποίων ύμνησε, φρόντισαν να απαλείψουν ένα ιώτα, παρουσιάζουν σε συνέχειες μάλιστα τους (δικούς τους) άθλους και έχουν φροντίσει να κάνουν τον βίο των συμπατριωτών του αβίωτο! Επέλεξα αυτόν τον ολίγον τι επικολυρικό πρόλογο για προφανείς λόγους: με σκοπό να ανεβάσω το φρόνημα του ελληνικού μπασκετικού έθνους (φράση κλεμμένη από τον Γιασικεβίτσιους) ενόψει του αυριανού προημιτελικού του Ευρωμπάσκετ, που συνήθως καταλήγει στον τίτλο του κειμένου: Vive la Grèce! Δεν συμβαίνει πάντοτε τούτο και πάντως δεν συνέβαινε από παλιά, ωστόσο τα κόζα άλλαξαν μετά το Ευρωμπάσκετ του 1983 και από τότε η Ελλάδα όχι μόνο πήρε τον αέρα των Γάλλων, αλλά τους έκανε κιόλας πελάτες της! Το σερί των 13 νικών σε επίσημους αγώνες, διακόπηκε (εκ παραδρομής για να μην πω από χαζομάρα του Ντε Κολό) πρόπερσι στο Μπίντγκοτζ και δυο χρόνια αργότερα οι δυο ομάδες ξαναδίνουν ένα ραντεβού που ασφαλώς προέρχεται από άλλο ανέκδοτο! Ανυπομονώ, ωστόσο, να δω από τι σόι ανέκδοτο, σόκιν ή της κατηγορίας του black humor, θα βγει αυτός ο προημιτελικός και ποιος θα γελάσει τελευταίος... Δεν τρέφω αυταπάτες, απλώς για ένα πράγμα παρακαλώ τον θεό, που συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις (θρίλερ, εννοώ) μας έχει υπό την αιγίδα του: να φτάσει το ματς στο 39ο λεπτό, να είναι το αποτέλεσμα ισόπαλο, να έχουν οι δύο ομάδες από μια επίθεση και τότε όντως θα έχει ενδιαφέρον να δούμε ποια φαντάσματα θα βγουν από την κρύπτη τους, ποια βρακιά θα λερωθούν και πως θα γραφτεί ο επίλογος... Αφήνω τον Ουγκώ με τον οποίο καταπιάστηκα στον πρόλογο και πετάγομαι μέχρι τον Ζολά για να απευθύνω κι εγώ ένα «κατηγορώ» στον Διαμαντίδη, στον Παπαλουκά και τον Σπανούλη, όχι τόσο επειδή δεν αγωνίζονται με την εθνική, όσο διότι δεν πήραν ένα αεροπλάνο να πεταχτούν μέχρι το Κάουνας και να καθίσουν σήμερα δίπλα από τον πάγκο για να δημιουργήσουν την κατάλληλη ατμόσφαιρα! Παρεμπιπτόντως μια τέτοια ευτράπελη ιστορία είχε εκτυλιχθεί το 1990 στη Βίγια Βαγεστέρ του Μπουένος Αϊρες, όταν ο Γκάλης είχε μείνει στην Αθήνα, αλλά ο Αντόνιο Ντίαθ Μιγκέλ ήταν άπιστος Θωμάς! Ερχόταν λοιπόν ο (συχωρεμένος πλέον) προπονητής της ισπανικής ομάδας στις προπονήσεις της Εθνικής, έπιανε τον Κιουμουρτζογλου και τα μέλη του επιτελείου και ρωτούσε επιμόνως «πού τον κρύβετε;». Μάταια ο Ευθύμης, ο Τσάβας, ο Παρίσης και οι δημοσιογράφοι τον καθησυχάζαμε ότι ο Νικ (θα) ήταν απών από το Μουντομπάσκετ, αυτός επέμενε να βάζει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, μετρούσε τους παίκτες που έβλεπε μπροστά του και πείσθηκε μονάχα όταν πήγε και του συστήθηκε ο παίκτης ο οποίος είχε επιλεγεί αντί του Γκάλη στη δωδεκάδα της Εθνικής. “Γειά σας, είμαι ο Γιώργος Γάσπαρης και χαίρω