To πάρτι "20-40"

Eχω δυο θεωρίες:Η μία είναι: Μην βγάζεις ποτέ τη γλώσσα στη ζωή! Της ζωής της αρέσει το χαμόγελο. Της αρέσει να την αποδέχεσαι. Είναι ωραιοπαθής και γουστάρει να τη θαυμάζεις. Οσο της χαμογελάς και της κλείνεις το μάτι...τόσο εκείνη ανταποκρίνεται. Αμα της βγάζεις τη γλώσσα, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να κακιώσει. Η άλλη είναι: «Το ωραίοτερο πάρτι της ζωής λέγεται «20-40» Ο κάθε άνθρωπος είναι καλεσμένος σ’ αυτο το πάρτι. Αν περάσει καλά... το φχαριστηθεί δλδ τότε, έχει μεγάλες πιθανότητες να τον καλούν (όταν μεγαλώσει) οι μικρότεροι στο δικό τους πάρτι. Αλλιώς κινδυνεύει να γίνει σαν την(ον) ξινή(ο) θεία(ο) που κάθεται στις γιορτές σε εκείνη την καρέκλα στο βάθος της αίθουσας και τα παιδιά αποφεύγουν να πάνε να τη(τον) φιλήσουν, χαιρετήσουν. Σ’ αυτο το πάρτι λοιπόν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα: να φορέσεις τα καλά σου, να μπεις στο χολ, να χαιρετίσεις τον κόσμο, να φας, να πιείς, να χορέψεις, να φλερτάρεις, να γίνεις το επίκεντρο των καλεσμένων κι όταν το πάρτι τελείωσει να γυρίσεις σπιτάκι σου και να κοιμηθείς χαμογελαστός ακουμπώντας το κεφάλι στο δροσερό μαξιλάρι. Εχεις βέβαια και τη δυνατότητα να πας στο πάρτι, να μην μιλήσεις σε κανέναν, να στραβουμουτσουνιάσεις με τους μεζέδες, να μη φλερτάρεις και να μη σε φλερτάρουν, να μη χορέψεις, παρα μόνο να είσαι κρυμμένος στην γωνία μαζί με τον κολλητό(η) σου και να κουτσομπολεύεις τους άλλους που διασκεδάζουν, να θυμώνεις που γελάνε και φωνάζουν, να μη χαμογελάσεις σε κανέναν και να γυρίσεις νωρίς-νωρίς στο σπίτι με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα. Εβλεπα σήμερα τον Ισπανό τερματοφύλακα της Μάντσεστερ Νταβίντ Ντε Χέα... 20 έτών... τον διάλεξε ο Φέργκιουσον από την Αθλέτικο Μαδρίτης... για να αντικαταστήσει τον 40χρονο Εντουιν Βαν ντε Σαρ. Το κείμενο το’γραψα στο ημίχρονο του αγώνα Μάντσεστερ-Αρσεναλ και το σκορ ήταν 3-1 με τον πιτσιρικά να’χει αποκρούσει το πέναλτι του Βαν Πέρσι, όταν το σκορ ήταν μόλις 1-0 υπέρ της ομάδας του και τότε σκέφτηκα τη θεωρία μου περί «20-40». Ο Βαν ντε Σαρ τέλειωσε την καριέρα του (αν και θα μπορούσε ακόμα να παίξει 1-2 χρόνια ακόμα) δηλώνοντας: Είναι καιρός να ασχοληθώ αποκλειστικά με την οικογένεια μου! Επαιξε στον Αγιαξ, στη Γιουβέντους, στη Φούλαμ και γύρω στα 35 ενώ όλοι φανταζόντουσαν ότι η καριέρα του θα τέλειωνε σε μια μεσαίας δυναμικότητας αγγλική ομάδα, ο σερ Αλεξ τον πήρε στην Μάντσεστερ, όπου διέπρεψε..πήρε Πρωταθλήματα, Κύπελα, Τσάμπιονς Λίγκ.... Χα! Είπαμε: Στη ζωή δεν πρέπει να βγάζεις τη γλώσσα... και εκείνη θα σε ανταμείψει. Η περίπτωση του Βαν ντε Σαρ είναι χαρακτηριστική απόδειξη. Εφυγε όταν έπρεπε... Οταν το πάρτι «20-40» τέλειωσε. Γιατί αλοίμονο αν σ’ αυτο το πάρτι γίνεις η γελοία φιούρα που μεθυσμένος από το γλέντι, δεν θες να πας σπίτι σου όταν το πάρτι τελειώσει. Οταν οι οικοδεσπότες βρίζουν την ώρα και τη στιγμή που σε κάλεσαν... Το ίδιο έκανε και ο μεγάλος Σμάίχελ. Ελπίζω το ίδιο να κανει και ο Γκιγκς που τοσο θαυμάζω. Ευχομαι με όλη μου τη ψυχή να γράψει κάποιος 20 χρόνια μετα (όχι εγώ βέβαια... διαφορετικά θα΄μαι δάσκαλος που δίδασκε...) ένα πα