There Can Be Only One

Ομολογώ ότι απο την ώρα που βγήκε αυτή η περίφημη ιστορία με τους Νιγηριανούς έχω κολλήσει. Διότι ξέρεις, άλλο να υποπτεύεσαι κάτι και να το χαχανίζεις κι άλλο να σου σκάει απο δίπλα και να σου λέει “υπάρχω”. Υπάρχει μια απόσταση που τα χωρίζει που πάντα σοκάρει κάπως όταν καλύπτεται. Ειδικά όταν σου λένε ότι ο Ταρίμπο Γουέστ είναι τρελοπενηντάρης. Διότι μέχρι στιγμή πενηντάρη έχω τολμήσει να πω μόνο τον Έμερσον, τον πάλαι ποτέ πατάτα της Ρόμα και της Μίλαν, της Ρεάλ, της Γιουβέντους και τα λοιπά που ήμουν πεπεισμένος ότι ήταν κλώνος του Λάμπρου Κωσταντάρα περασμένος με φούμο. Αλλά και πάλι ταυτότητα δεν έχω δει. Απλά κάθε φορά που γύριζε μεριά ας πούμε στο γήπεδο, αν είχα ανάψει το χόουμ σίνεμα, τα άλατα σπάγανε με ήχο σαράουντ.Έρχεται λοιπόν ο αρθρογράφ