Oooops... λάθος!

Είμαι της γενιάς που η λέξη «αυτοκριτική» ήταν το drive της. Το τιμόνι της. Μιλάω για την γενιά που αρέσκεται να ονομάζεται «Η γενιά του Πολυτεχνείου» (παρακαλώ μην το κουβεντιάσουμε…ΟΚ;). Οπου και να πήγαινες… από το αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου μέχρι το πιάνο bar όπου την έπεφτες σε μια γκόμενα, η πρώτη ερώτηση που έπρεπε να απαντήσεις ήταν: -Εκανες την αυτοκριτική σου; -Φυσικά την έκανα… έλεγες εσύ και καθάριζες. Ηταν περίπου το ίδιο όπως ρωτούσε η μαμά τα παιδιά πριν το βραδινό ύπνο; -Επλυνες (βούρτσισες) τα δόντια σου; -Ναι μαμά! Στη δημοσιογραφική μου καριέρα έχω κάνει επί πολλά χρόνια τηλε-κριτική. Με άλλα λόγια έχω δει χιλιάδες ώρες τηλεόραση. Το remote control είχε γίνει προέκταση του χεριού μου. Αν μου ζητούσε κανείς σήμερα να πω (μόνο) ΕΝΑ πράγμα που μου’χε κάνει εντύπωση όλα αυτά τα χρόνια και όλες αυτές της ατέλειωτες ώρες τηλε-πτήσης θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη αυτό: (Ας περιοριστούμε στους παρουσιαστές ειδήσεων) Ούτε ΕΝΑΣ. Ούτε ΜΙΑ…μα ΟΥΤΕ μία φορά δεν είπε: -Συγγνώμη έκανα λάθος… έχετε δίκιο κύριε/α! Δεν είναι η πρώτη φορά που το γράφω αυτό. Το’χω γράψει δεκάδες φορές… ε, όλες τις φορές… αυτοί στους οποίους αναφερόμουν αντέδρασαν βίαια. Τι έκαναν; Τηλεφώνησαν στον εκδότη, στον διευθυντή, στον αρχισυντάκτη μου για να διαμαρτυρηθούν. Για σκεφθείτε το λίγο. ΟΥΤΕ ΜΙΑ φορά δεν έκαναν λάθος. Δεν χρειάζεται να ξοδέψω λέξεις και πολύ περισσότερο φαιά ουσία για να σας εξηγήσω, πόσο θηριώδης αηδία είναι αυτό. Ούτε καν στατιστικά δεν βγαίνει. Η αρχή της αυτοκριτικής είναι η αναγνώριση του λάθους που έκανες. Όταν αναγνωρίσεις το λάθος τότε έχεις ελπίδες να το διορθώσεις… και αν είναι δύσκολο να το διορθώσεις… έχεις περισσότερες ελπίδες να το ψιλο-ελέγξεις. Πριν από χρόνια έκανα  μεσημεριανή ενημερωτική εκπομπή με μια συνάδελφο. Εγώ είχα μπλέξει στην κίνηση και είχα αργήσει. Η συνεργάτης  μου φυσικά ξεκίνησε μόνη της… εγώ ακούω από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου. Ξεκινάει λοιπόν χώνωντας τα σε έναν πολιτικό που είχε κάνει (σιγά την πρωτοτυπία!) μια τρομερή πατάτα. -Ο Χ. ετσι… ο Χ. αλλιώς… πάρε και αυτήν, πάρε και την άλλη. Μένω παγωτό… γιατί την γκάφα δεν την έχει κάνει ο Χ.αλλά ο Ψ. Προφανώς τα’χει μπερδέψει. Σε μισό λεπτό φτάνω στο studio. Ορμάω μέσα… κάνω νόημα στον ηχολήπτη να βάλει μουσικούλα και της λέω: -Ρε συ δεν είναι ο Χ. αλλά ο Ψ. αυτός που φταίει. Με κοιτάει εμβρόντητη. -Είσαι σίγουρος; -Απόλυτα… αλλά ας το τσεκάρουμε κιόλας. Το τσεκάραμε… είχα δίκιο. -Και τώρα τι κάνουμε; Με ρωτάει. -Ε, σιγά το πράγμα… πές ότι εκ παραδρομής έκανες λάθος… ζήτα συγγνώμη και πάμε παρακάτω. -Αποκλείεται! -Τι αποκλείεται; -Να ζητήσω συγγνώμη δημοσίως. -Είσαι με τα καλά σου; -Δεν γινομαι ρε-ζί-λι σου λεωωωωωωω! -Μα αυτό είναι χειρότερο ρεζίλι. -Τέρμα η κουβέντα. Ουψ! Είναι μεγάλο λάθος να πεις αυτή τη φράση σε μένα. Εγινε της αγαπημένης φράσης του μακαρίτη του Οσιμ. Τελικά (βέβαια) δεν ζητησε συγγνώμη. Το πιο αστείο είναι ότι η συγκεκριμένη συνάδελφός μου, είναι τιμώμενο μέλος της γενιάς του Πολυτεχνείου ψεκασμένη μέχρι το τάνγκα της από την