Τι δεν καταλαβαίνεις;

Είναι αλήθεια ότι η προσαρμογή της μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου της ΑΕΚ, στις πολύ ιδιαίτερες απαιτήσεις της προσπάθειας που μόλις έχει ξεκινήσει, έχει γίνει σε χρόνο ρεκόρ...
Αν σκεφτούμε μάλιστα πως το 2004-2005 δεν χρειάστηκε καν να φτάσουμε στο τέλος της σεζόν για να αρχίσει η κριτική στην διοίκηση Νικολαΐδη σχετικά με το αν είναι ή δεν είναι στόχος το πρωτάθλημα, αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι πραγματικά εκπληκτικό.
Ακούω και διαβάζω διάφορους εντός κι εκτός ΑΕΚ

να εκφράζουν την έκπληξη τους για το πανηγυρικό κλίμα στην «Ένωση», ενώ η ομάδα του χρόνου θα παίξει στην Γ' Εθνική. Δεν κρύβω ότι κι εγώ κάποιες στιγμές εκπλήσσομαι, αν κάτσεις όμως και το σκεφτείς αναλυτικά, δεν πρέπει να προκαλεί και τόσο μεγάλο...σοκ, αυτή η αντίδραση του κόσμου.
Tα τελευταία εννιά χρόνια ο κόσμος της ΑΕΚ με όλα όσα έγιναν, είχε την ευκαιρία να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για πρόσωπα και καταστάσεις. Κυρίως, είχε την ευκαιρία να ζήσει τις επιπτώσεις της χαμένης ευκαιρίας του 2004 με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.
Αποκορύφωμα η χρονιά που τελείωσε, που ήταν έτσι κι αλλιώς μια πρωτόγνωρη εμπειρία για την ΑΕΚ και τους φίλους της.
Ωστόσο το πιο σημαντικό ήταν ότι οι ΑΕΚτζήδες μέσα σε αυτή την διαδικασία που ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις του 2004 και τελικά έφτασε εδώ που έφτασε, είδαν χρόνο με τον χρόνο και μετά τις πρώτες σχετικές επιτυχίες που δεν είχαν συνέχεια, την ομάδα τους να χάνει την ταυτότητα της.
Να αρχίζει σιγά - σιγά αλλά σταθερά, ειδικά για τους παλιότερους, να μην έχει σχέση με αυτό που ήξεραν κι αγάπησαν.
Ακόμη κι αν αφήσεις έξω όλες τις καταστάσεις και τα πρόσωπα στα διοικητικά που συνέβαλλαν αποφασιστικά σε αυτό, ίσως απλά και μόνο η αναγκαστική «διαβίωση» της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ για τόσο πολύ καιρό, αρκούσε για να αλλοιώσει την ταυτότητα της. Σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα, πήγαμε πλέον στην μετάλλαξη...
Την ένιωσαν στο πετσί τους αυτή την μετάλλαξη οι ΑΕΚτζήδες. Μετάλλαξη που σε μια πολύ ατυχή σύμπτωση, εξελισσόταν την ίδια στιγμή που το καθεστώς που έχει επιβληθεί στο Ελληνικό Ποδόσφαιρο από το 1996 και μετά, μπήκε στην πιο ακραία μορφή που είχε ίσως ποτέ.
Δεν μιλάω μόνο για διαιτησίες. Μιλάω για συμπεριφορές, για αλαζονεία, για άνευ προηγουμένου εξτρεμιστικές συμπεριφορές στο ανώτατο επίπεδο, ακόμη και για τον τρόπο που μεταδίδεται πλέον τηλεοπτικά αυτό το «πρωτάθλημα».
Φτάσαμε όλοι μας στο «αμήν». Με το να βλέπεις ένα... κάτι από ΑΕΚ σε όλα τα επίπεδα, μέσα σε μια ...ζούγκλα με ανθρωποφάγους. Χωρίς καμιά ελπίδα, χωρίς καμιά προοπτική. Με αποκορύφωμα το δράμα των δύο τελευταίων αγωνιστικών φέτος.
Μετά από όλα αυτά, σε όποιον δηλώνει...έκπληκτος από το κλίμα που επικρατεί, ίσως δεν έχουμε παρά να απευθύνουμε το ερώτημα «τι δεν καταλαβαίνεις;».
Ναι, δύσκολη και πρωτοφανής η διαδικασία της Γ' Εθνικής, ακόμη κι αν σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο πιθανότατα θα πρόκειται για έναν υγιεινό περίπατο. Αλλά δεν ήταν πρωτοφανές και δύσκολο όλο αυτό που ζούσαμε μέχρι εκείνη την Παρασκευή, που από μια δήλωση του Πόλυ Χατζηιωάννου, κατάλαβαν όλοι τι είδους αλλαγή επίκειται;
Δεν ...χάζεψαν οι ΑΕΚτζήδες. Τώρα είναι που αρχίζουν κι έρχονται στα ίσια τους. Τους παρουσιάζεται επιτέλους ένα πλάνο με πολύ δύσκολη αφετηρία μεν, αλλά που για πρώτη φορά δεν στηρίζεται σε πήλινα πόδια. Πλάνο αναγέννησης πολύπλευρης, με σημαδιακή εκκίνηση την αποχώρηση από αυτό που σωστά ο Δημήτρης Μελισσανίδης χαρακτηρίζει «Νταχάου της ΑΕΚ». Το ΟΑΚΑ...
Ποτέ τίποτα δεν ήρθε εύκολα για την ΑΕΚ από το 1924 που έκανε την εμφάνιση της. Γι' αυτό είναι η μεγαλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Γι' αυτό είναι το μοναδικό προσφυγικό σωματείο που κατάφερε να επιβάλλει με τόσο εμφατικό τρόπο την παρουσία του.
Γιατί κατάφερε να πολεμήσει και να νικήσει, μέσα σε ακραία δύσκολες συνθήκες, μέσα από δρόμους που ποτέ δεν ήταν στρωμένοι με ροδοπέταλα, αλλά σχεδόν μόνιμα με ...ταβανόπροκες.
Οι ΑΕΚτζήδες δεν είχαν και δεν έχουν ποτέ πρόβλημα να πάνε στα δύσκολα. Έτσι είναι μαθημένοι. Αυτό που δεν ήθελαν, που τους χάλασε, ήταν να καλούνται να δώσουν μάχη χωρίς στόχο, να μπαίνουν στον «πόλεμο» και να γνωρίζουν ότι ποντάρουν σε κουτσάλογα.
Τώρα που καταλαβαίνουν ότι ...τέρμα τα κουτσάλογα, είναι πολύ φυσιολογικό να ετοιμάζονται να μπουν στον «πόλεμο» με ενθουσιασμό. Πόσο μάλλον όταν εμπνέει και η ηγεσία...