«Θεμέλιο» η εξόφληση των χρεών από τους μετόχους

Το αν η σημερινή -κοντά 10 ωρών- συνάντηση θα χαρακτηριστεί ιστορική, θα το κρίνει μόνο ο χρόνος και αν θα υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις που ακούστηκαν-μεταφέρθηκαν. Σίγουρα όμως, ήταν μία εντελώς διαφορετική-ξεχωριστή-ιδαίτερη συνάντηση, με ανθρώπους που δεν έκατσαν ποτέ στο ίδιο τραπέζι για να συζητήσουν για την αγαπημένη τους ομάδα. Γιατί αποδεδειγμένα η ΑΕΚ είναι η αγαπημένη τους ομάδα και όλοι τους την έχουν υπηρετήσει από διαφορετικά πόστα και με διαφορετικό τρόπο. Με όποιες ευθύνες και με όποια λάθη αναλογούσαν στον καθένα.

Ένα μεγάλο reunion για την ΑΕΚτζήδικη κοινωνία και ένα μικρότερο reunion για την «παρέα» του 2004, από την οποία έχει απομείνει -ενεργά- μόνο ο Νίκος Νοτιάς.

Μπορεί να μην ήταν όλοι παρόντες, όμως συμφώνησαν-δεσμεύτηκαν, να καθίσουν άμεσα (την Τρίτη) στο ίδιο τραπέζι, παρουσία ορκωτού ελεγκτή και να δουν τι οφείλουν ο καθένας στην ΠΑΕ και να το βάλουν. Ήταν το πρώτο, ίσως και το μεγαλύτερο, βήμα από το 2007 και έπειτα, όταν οι ίδιοι αποκάλυψαν πως το γυαλί ράγισε σε τέτοιο βαθμό, που δεν μπορούσε να ξανακολλήσει. Από τότε και μέχρι σήμερα, η τότε παρέα (επί σειρά ετών φίλοι, όπως οι ίδιοι αποκαλέστηκαν), κάποιοι έκοψαν και την καλημέρα μεταξύ τους. Πλέον, όλοι μαζί, είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν και να τις διορθώσουν, πριν είναι πολύ αργά. Και όλα αυτά από μία... τρελή ιδέα που είχε ο Μιχάλης Τροχανάς και αποφάσισε να την κάνει πράξη, επικοινωνώντας την μόλις σε μία εβδομάδα.

Αν κάποιος περίμενε από τη σημερινή συνάντηση να ακουστεί: «Βάζω 10 εκατ. εγώ 5 εκατ. εγώ 3 εκατ. και όλοι μαζί εκτοξεύουμε την ΑΕΚ», μάλλον θα απογοητεύτηκε από το αποτέλεσμά της. Για πολλούς, όπως τονίστηκε, δεν ήταν και αυτό το ζητούμενο, αν και πολλές φορές επισημάνθηκε το άμεσο ταμειακό πρόβλημα της εταιρίας, με τον κίνδυνο ακόμα και μη εξασφάλισης του πιστοποιητικού αδειοδότησης για το επόμενο πρωτάθλημα. Κάτι τέτοιο (δυστυχώς) δεν προέκυψε...

Τι όμως προέκυψε; Η ομοψυχία και η ενότητα που βγήκε προς τα έξω, αυτές τις κρίσιμες ώρες, με έβγαλε πιο αισιόδοξο από την αίθουσα, όταν και αναγκαστήκαμε οι εκπρόσωποι του Τύπου να αποχωρήσουμε. Μέχρι τότε, αλλά και μετά το τέλος, όλα τα... μηνύματα ήταν ενωτικά. Εξ αρχής, τόσο ο Μιχάλης Τροχανάς, όσο και ο Γιάννης Βούρος, προσπάθησαν να περάσουν μία κοινή γραμμή. «Όχι πολλές αναφορές στο παρελθόν, μόνο τόσες ώστε να γίνουμε σοφότεροι για το μέλλον», ήταν η θέση τους, προκειμένου να μην καταναλωθεί η συζήτηση στον καταμερισμό ευθυνών και στην τελική να ανέβουν οι τόνοι. Σε μεγάλο βαθμό, αν όχι στο έπακρο, ο στόχος επιτεύχθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Για αυτό και... άντεξαν 10 ώρες σε μία αίθουσα με εποικοδομητική συζήτηση.

Αν εντυπωσιάστηκα από τις απόψεις δύο ανθρώπων, όχι ως προς το περιεχόμενό τους, αλλά ως προς τον τρόπο που μεταφέρθηκαν αυτές, ήταν των Ντέμη Νικολαΐδη και Ντούσαν Μπάγεβιτς. Ο πρώτος, με ελάχιστες λέξεις, έδειξε το πραγματικό πρόβλημα της ομάδας (άμεση οικονομική ενίσχυση) και ο δεύτερος, δείχνοντας το