Θέλει καρδιά και ψυχή και η ΑΕΚ τα έχει

Πάντα η αρχή είναι η πιο δύσκολη. Καθίστε και σκεφτείτε πως νιώσατε κάθε φορά που ξεκινούσατε κάτι για πρώτη φορά στη ζωή σας. Προσωπικά όποτε άρχιζα κάτι, όση προετοιμασία κι αν είχα κάνει, όσο υποψιασμένος κι αν ήμουν, μέχρι να βρω τα πατήματά μου είχα (και θα φαντάζομαι πως και στο μέλλον θα έχω) ένα μικρό άγχος, μια πίεση που βγαίνει σε καλό. Έτσι και έγινε και χθες στο Αίγιο με την ΑΕΚ. Έτσι είχε γίνει και πέρυσι στη Γ' Εθνική στη Φυλή, έτσι θα γίνει και του χρόνου σε κάποιο γήπεδο της Σούπερ Λίγκα.

Μία ΑΕΚ

λογικά πιεσμένη, εκνευρισμένη, που όμως στο τέλος έφυγε με το κεφάλι ψηλά και φυσικά νικήτρια. Ήταν μεγάλο σχολείο το χθεσινό παιχνίδι για όλους. Μα κυρίως για τους παίκτες. Τώρα θα αρχίσουν να πατούν στα πόδια τους και με βάση τα όσα είδαμε χθες κατάλαβαν πως θέλει καρδιά και ψυχή για να κερδίζουν τα ματς.

Δεν θα είναι όλα τα παιχνίδια όπως χθες βέβαια. Ο διαιτητής δεν θα επιτρέπει τόσα σκληρά μαρκαρίσματα, θα «κόβει» τον «αέρα» οποιουδήποτε παίκτη πάει να «κόψει» τη μπάλα στον αντίπαλό του. Είδαμε χθες τρομερά δυνατά μαρκαρίσματα και όχι μέσα στον όρο «σκληρό ποδοσφαιρικό παιχνίδι». Κι όμως η ΑΕΚ έμεινε με 10 παίκτες και ο Παναιγιάλειος τελείωσε με 11!

Σε ένα γήπεδο χωράφι λοιπόν, με το κλωτσίδι να πέφτει ανελέητο, η ΑΕΚ άντεξε. Και όχι μόνο άντεξε αλλά προσπάθησε να παίξει και ποδόσφαιρο, να κάνει κομπίνες στα κόρνερ και στα φάουλ, να κερδίσει επειδή ήταν και είναι καλύτερη από τον αντίπαλό της. Δεν θα γράψω παραπάνω, μόνο κάτι τελευταίο. Θέλει καρδιά και ψυχή να αντέξεις σε αυτά που θα περιμένουν την ΑΕΚ στα επόμενα ματς και να φεύγεις νικητής από τα... ρινγκ. Και αυτοί οι παίκτες δείχνουν να έχουν και καρδιά και ψυχή.

Και αυτοί οι χαρακτηρισμοί είναι φυσικά και για τον Χρήστο Αραβίδη. Έχει ακούσει πολλά και άδικα επειδή η ΑΕΚ (κακώς) δεν πήρε φορ, όμως είναι δεδομένο πως αυτό το παιδί (και πολλοί άλλοι) τη φανέλα θα τη ματώσει. Χθες έφαγε το ξύλο της ζωής του, έβαλε το γκολ και είδε στο φινάλε να αποβάλλεται... εύκολα, με δύο κάρτες σε δύο λεπτά. Όταν έχεις βιώσει 88 λεπτά όλα αυτά που βίωσε στο γήπεδο, η αντίδρασή του να περπατάει μέχρι να βγει από το γήπεδο την κρίνω δικαιολογημένη.

Το καλό είναι ένα σε αυτή την ομάδα: Όλοι ξέρουν σε ποια ομάδα βρίσκονται και δείχνουν διάθεση να... πεθάνουν στο γήπεδο γι' αυτή! Με τέτοιο τσαμπουκά, βγαίνει κάτι από τα παλιά: τότε που στην ΑΕΚ δεν χαριζόταν τίποτα στα ματς και τα έπαιρνε νταηλίκι. Τα υπόλοιπα ξανά στο γήπεδο, την Κυριακή στο ΟΑΚΑ. Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω...

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα coppa.gr