Στην Ερασιτεχνική θα αποδείξει η ΑΕΚ αν έχει μάθει…

Η ΓΣ της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ ολοκληρώθηκε σε χρόνο... ρεκόρ την περασμένη Κυριακή, παίρνοντας τις δύο σημαντικές (και ιστορικές) αποφάσεις που έπρεπε να πάρει: Την σύσταση των νέων ΠΑΕ και ΚΑΕ. Η ατζέντα της συνέλευσης ήταν συγκεκριμένη και η διαδικασία έμεινε σε αυτήν, με τη λογική ότι οι συνθήκες για να συζητηθούν τα θέματα που αφορούν τα τμήματα θα είναι πιο ώριμες στην τακτική ΓΣ του σωματείου. Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα είναι εμφανές ότι υπάρχει έντονη και

Όχι επειδή όλα δουλεύουν... ρολόι (το αντίθετο), αλλά διότι αν αναλύσει κανείς τα δεδομένα που υπάρχουν, οδηγείται μοιραία στο συμπέρασμα, ότι το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο και πως μόνο με θαύμα κάποιο από τα τμήματα της Ερασιτεχνικής θα μπορεί να πρωταγωνιστήσει την επόμενη σεζόν. Ωστόσο, αυτό, δηλαδή το ότι είναι απίθανο να φτιάξει η ΑΕΚ έστω ένα ερασιτεχνικό τμήμα που να έχει πιθανότητες διάκρισης, δεν είναι καν το θέμα! Γιατί η κατάσταση στην οποία έχει φτάσει πλέον το σωματείο κάνει την συγκεκριμένη συζήτηση να περνά σε... δεύτερη μοίρα. Το πρώτιστο είναι άλλο: Αν θα αποφασίσει ποτέ η ΑΕΚ ως οργανισμός να προχωρήσει στις τομές που απαιτούνται και να βαδίσει στην επόμενη μέρα με ένα πολύ ξεκάθαρο πλάνο, που θα της επιτρέψει να βγει από το πηγάδι και να δει ξανά το φως.

Ως... χλιδόπτωχοι

Δυστυχώς, πλέον έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου για τον οργανισμό της ΑΕΚ να αποδείξει αν έχει μάθει, όχι από τα λάθη της, αλλά από τις πρωτοφανείς τραγωδίες που έζησε. Και όταν η πιο ιστορική ομάδα της Ελλάδας έχει μόλις ολοκληρώσει μια σεζόν στην οποία δεν είχε ΚΑΝΕΝΑ επαγγελματικό τμήμα, σε ΚΑΝΕΝΑ άθλημα, το να συζητάμε αν το γυναικείο βόλεϊ (που παρεμπιπτόντως φέτος είχε σχεδόν το διπλάσιο κόστος από το ανδρικό!, για να μας... δροσίσει με τις επιτυχίες του) θα έχει μπάτζετ αρκετό για να πρωταγωνιστήσει του χρόνου, δεν είναι ενθαρρυντικό δείγμα για την ικανότητά μας να μετατρέπουμε τα παθήματα σε μαθήματα...

Τα τελευταία χρόνια η ΑΕΚ ζούσε με τις αναμνήσεις, τα περασμένα μεγαλεία και με... ονειρώξεις. Σαν κάτι εκπομπές που είχε κάνει παλιά ο Ευαγγελάτος για τους... «χλιδόπτωχους». Κάτι τύπους που έπαιρναν 600 ευρώ το μήνα, αλλά είχαν έξω από το σπίτι τους παρκαρισμένο το Mercedes κάμπριο και μέτραγαν τα ψιλά, μπας και τους βγουν για να βάλουν βενζίνη και να το... βάλουν μπροστά. Ή σαν κάτι κυρίες που πήγαιναν στις εκπομπές του Σαμοϊλή για τα χρέη, οι οποίες είχαν φορτώσει τις κάρτες τους 80-100 χιλιάρικα, αλλά όταν τους έλεγε να αφήσουν το... κουλ ρετιρέ για κανένα δυάρι στην Κυψέλη, απαντούσαν... «μα να φύγω από τη Γλυφάδα;».

Σίγουρα, δεν είναι εύκολο όταν βιώνεις κάτι να αναλύσεις σωστά εκείνη τη στιγμή τις πραγματικές του διαστάσεις. Για παράδειγμα, όταν οι μέτοχοι της ΠΑΕ ΑΕΚ αποφάσισαν πραγματικά (και όχι όταν αυτό επικοινωνήθηκε) να σταματήσουν να βάζουν άλλα λεφτά (ασχέτως αν οι ίδιοι ευθύνονται που... κουράστηκαν), αν είχε βρεθεί μια διοίκηση που θα έλεγε «πόσα είναι τα έσοδα μας το χρόνο; 7 εκατ. ευρώ. Πόσα είναι οι διακανονισμοί για τα χρέη το χρόνο; 2 εκατ. ευρώ. Θα ρίξουμε το μπάτζετ από τα 15 στα 5 εκατ. ΑΥΡΙΟ τη πρωί», η ΑΕΚ θα ήταν για 3-4 χρόνια κομπάρσος στη Σούπερ Λίγκα, με ταβάνι τα... πλέι οφ, αλλά ούτε την ξεφτίλα του αγωνιστικού υποβιβασμού θα ζούσαμε, ούτε την επίπονη δοκιμασία της Γ' Εθνικής. Όμως, καμία διοίκηση δεν θα μπορούσε να το κάνει αυτό τότε και κανείς δεν θα το αποδέχονταν. Γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ζεις με το «θα τους ψήσουμε να βάλουν κάτι», «θα βρούμε νέους επενδυτές», «κάτι θα προκύψει στην πορεία».

Όμως, όταν έχεις δει με τα μάτια σου την ΑΕΚ να πέφτει στην τρίτη κατηγορία σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, πλέον δεν μπορείς να είσαι... ανυποψίαστος. Και με δεδομένο αυτό, όταν μιλάμε για ένα σωματείο που «μάτωσε» για να καταφέρει να μειώσει τα χρέη του κατά 5 εκατ. ευρώ, αλλά χρωστάει ακόμη αυτή τη στιγμή που μιλάμε 10 εκατ. ευρώ(!), είναι αδύνατον να θεωρούμε ως αντικείμενο συζήτησης την αγωνιστική παρουσία που θα έχει το... τάβλι και να μην αποτελεί κοινή αγωνία όλων πώς θα έρθει αυτή η ριμάδα η εξυγίανση. Που είναι μονόδρομος να έρθει, γιατί στα σωματεία... πτώχευση δεν υπάρχει.

Το... πονεμένο χάντμπολ

Η διοίκηση της Ερασιτεχνικής έχει στα σκαριά ένα πλάνο, ένα περίγραμμα του οποίου έχει γνωστοποιηθεί σε γενικές γραμμές. Της αναγνωρίζω ότι έχει να περιμένει ακόμη κάποιες σημαντικές εκκρεμότητες, προτού να είναι σε θέση να το παρουσιάσει στην τελική του μορφή και να το θέσει σε εφαρμογή. Θεωρώ ότι η σημαντικότερη εκκρεμότητα είναι το χάντμπολ. Μια ιστορία που μάλλον «μετρήθηκε» λάθος και όσοι την είχαν μετρήσει σωστά από την αρχή, δεν μίλησαν, οπότε έχουν ακριβώς την ίδια ευθύνη. Ο κύριος Λαζόπουλος ανακοίνωσε τελικά ότι αποχωρεί από την χρηματοδότησή του. Αρχικά είχε αφήσει να εννοηθεί ότι θα έφευγε απλώς από το συμβούλιο της Ερασιτεχνικής, αλλά θα έμενε «κοντά» στο τμήμα, όμως σε κάθε περίπτωση αυτό που μετράει είναι η τελευταία δήλωση.

Σε αυτήν λοιπόν ο κύριος Λαζόπουλος είπε ότι φεύγει. Πιο σημαντική από την αποχώρησή του, όμως, είναι η δέσμευση που ανέλαβε στην ανακοίνωσή του: ότι θα φύγει πληρώνοντας. Θεωρώ δεδομένο ότι το «θα παραδώσω το χάντμπολ χωρίς χρέη» δεν είναι ακριβές. Θα είναι απρόσμενη εξέλιξη να πληρώσει αποχωρώντας όλα τα χρέη του τμήματος. Προφανώς αναφέρεται στις υποχρεώσεις της δικής του περιόδου (που αυτό είναι και το λογικό). Όμως ακόμη κι αυτό είναι, όχι απλά κρίσιμο, αλλά καθοριστικό. Γιατί αν δεν τηρηθεί η συγκεκριμένη δέσμευση, νομίζω ότι η συζήτηση γύρω από το χάντμπολ δεν θα είναι αν θα υπάρχει ανταγωνιστικό τμήμα αύριο, αλλά αν θα υπάρχει τμήμα (τελεία).

Ανέφερα πριν ότι η ιστορία του χάντμπολ «μετρήθηκε» λάθος. Ας το... αναπτύξω. Ο κύριος Λαζόπουλος ανέλαβε ένα τμήμα που είχε κάποιες υποχρεώσεις (που δεν δημιούργησε αυτός) και ένα «λογικό» μπάτζετ, με το οποίο ήδη πρωταγωνιστούσε. Επί των ημερών του, οι παλιές υποχρεώσεις παρέμειναν και το μπάτζετ εκτινάχθηκε στα ύψη. Δεν γνωρίζω για να είμαι ειλικρινής αν έχει γίνει επίσημη ενημέρωση για τα ποσά, όμως μου έχει μεταφερθεί από άνθρωπο της Ερασιτεχνικής ότι το μπάτζετ ξεπέρασε τις 650.000(!) και αυτή τη στιγμή λέγεται ότι βρίσκονται σε... εκκρεμότητα περίπου 250.000 ευρώ. Για να βάλει κανείς τα νούμερα στην πραγματική τους διάσταση, είναι ενδεικτικό ότι έπειτα από τις τελευταίες πληρωμές στο τμήμα μπάσκετ, το ποσό που οφείλεται σε παίκτες της Βασίλισσας δεν ξεπερνά τις 55.000 ευρώ (ενώ ο Δέσπος έκανε προσφυγή για περίπου 5.000 ευρώ). Κι αυτά χρωστούμενα είναι, κι αυτά κάποιοι παίκτες τα περιμένουν. Απλά ανέφερα τα ποσά για να πάρουμε μια ιδέα για το πόσο ανέβηκε ο πήχης στο χάντμπολ.

Γιατί είναι καθοριστικό ο κύριος Λαζόπουλος να τηρήσει την δέσμευσή του; Η επόμενη χρονιά θα αρχίσει για το τμήμα χάντμπολ με υποχρεώσεις περίπου 500.000 ευρώ, ακόμη κι αν δεν έχει ούτε έναν αθλητή! Υπάρχει πλέον απόφαση δικαστηρίου για τις 250.000 ευρώ που οφείλει η ΑΕΚ στην Ηλιούπολη. Για όσους θυμούνται, το τμήμα χάντμπολ δημιουργήθηκε μόλις το 2005 έπειτα από εξαγορά ουσιαστικά του τμήματος της Ηλιούπολης. Αυτά τα χρήματα από τότε μέχρι σήμερα βρίσκονταν σε... εκκρεμότητα. Σε αυτά προστίθενται περίπου άλλα τόσα σε διάφορες οφειλές που υπάρχουν (μεταξύ αυτών και υποχρεώσεις προς την Ελληνική και την Ευρωπαϊκή ομοσπονδία). Όλα αυτά με το «καλημέρα». Χωρίς να μπει στην κουβέντα το μπάτζετ του τμήματος την επόμενη χρονιά. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς, ότι αν μείνουν σε... εκκρεμότητα ΚΑΙ τα περίπου 250.000 ευρώ από τα τρέχοντα... δυστυχώς επτωχεύσαμεν.

Αυτό που δεν κατάλαβε έγκαιρα κανείς ήταν ότι και με τα μισά από τα 650.000+ ευρώ του φετινού μπάτζετ, πρωταθλητισμό θα έκανε το τμήμα (όπως έκανε και πιο πριν με ακόμη λιγότερα) κι ας μην είχε για παράδειγμα και τους τρεις τερματοφύλακες της Εθνικής για να παίζει ο ένας! Και με τα υπόλοιπα χρήματα θα έκλειναν σχεδόν οι περισσότερες «τρύπες». Όμως όλοι έκλεισαν τα μάτια στο παράλογο και η κατάσταση ξέφυγε τελείως...

Κεντρική διαχείριση

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μετράει είναι η επόμενη μέρα και το πώς θα μπορέσει το σωματείο να συμμαζέψει την κατάσταση. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με έναν τρόπο: Κεντρική διαχείριση όλων των εσόδων, όλων των τμημάτων. Είναι κάτι που το έχει πει σε δηλώσεις του ο Αλεξίου, όμως το ζήτημα δεν είναι να το πει, αλλά το κάνει. Γιατί με το που το είπε, ξεσηκώθηκε... θύελλα αντιδράσεων από τους ανθρώπους που ασχολούνται με κάθε τμήμα ξεχωριστά. Το γιατί, δεν μπορώ να το καταλάβω, ειλικρινά.

Υποτίθεται ότι η Μάνα ΑΕΚ είναι μια. Αυτή πιστώνεται την επιτυχία, αυτή φορτώνεται και την αποτυχία. Αν κάποιος που ασχολείται με το... σκάκι είναι μάγκας και βρίσκει πολλές χορηγίες και αυτός που έχει αναλάβει το... γυναικείο βόλεϊ δεν «το 'χει», τι θα κάνουμε; Θα στέλνουμε τους σκακιστές στους αγώνες με ...λιμουζίνες και στο γυναικείο βόλεϊ θα πεινάνε; Τα παραδείγματα εννοείται ότι είναι τυχαία και φυσικά οι λόγοι που επιβάλουν την κεντρική διαχείριση περισσότεροι και πολύ πιο σοβαροί.

Ας φέρω άλλο ένα τυχαίο παράδειγμα: Αν εγώ αποφασίσω αύριο να αναλάβω το... βόλεϊ και έχω στην τσέπη μου 5 δραχμές... Και φτιάξω ένα μπάτζετ 10 δραχμές, πληρώσω σταδιακά τις 5 που πραγματικά είχα για... ξόδεμα μέσα στη χρονιά σε «ικανοποιητικά» διαστήματα (για να μην υπάρξουν μουρμούρες) και το καλοκαίρι τα βροντήξω και φύγω, τις άλλες 5 δραχμές ποιος θα τις χρεωθεί; Εγώ ή το σωματείο; Και επειδή κι αυτό το παράδειγμα ήταν... θεωρητικό, ας πάμε και σε ένα πρακτικό: είναι δυνατόν ένα τμήμα που δουλεύει με νοικοκυροσύνη να πηγαίνει, ας πούμε, να αγοράσει φανέλες και ο προμηθευτής να του λέει «από την ΑΕΚ είσαι; Πες στον τάδε από το άλλο τμήμα να μου δώσει τα λεφτά που μου χρωστάει πρώτα και μετά σου δίνω ότι θες. Αλλιώς δεν πουλάω στην ΑΕΚ τίποτα».

Η μόνη λύση για την Ερασιτεχνική λοιπόν είναι από εδώ και στο εξής τα έσοδα από ΟΛΑ τα τμήματα να πηγαίνουν σε ΕΝΑ ταμείο και μια κεντρική διοίκηση να αποφασίζει τα μπάτζετ ΟΛΩΝ των τμημάτων με ένα δεδομένο: Αυτά τα μπάτζετ να είναι τόσα ώστε να μπορεί να τα καλύπτει και ταυτόχρονα να της μένουν χρήματα στην άκρη για να πληρώνει και κάποια από τα σπασμένα, προκειμένου να έχει την προοπτική κάποια στιγμή να ξεχρεώσει. Ακόμη και αν αυτό σημαίνει ...αποχή από τον πρωταθλητισμό. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Και δεν θα υπήρχε ούτε αυτός, αν την Κυριακή δεν επισημοποιούσε η ΑΕΚ την επανασύσταση της ΠΑΕ και της ΚΑΕ, δύο επαγγελματικών ομάδων από τις οποίες μπορεί πλέον να περιμένει τα έσοδα που δικαιούται (γιατί μέχρι τώρα αυτή η δυνατότητα δεν υπήρχε).

Οι... λεφτάδες

Όσον αφορά το διαχρονικό ερώτημα... «που είναι οι λεφτάδες;», την απάντηση την βλέπουμε και... δίπλα μας, σε άλλες ομάδες: Πουθενά. Και ανέφερα και πριν ότι δεν δικαιολογούμαστε πλέον ως ΑΕΚ να ζούμε με την... ελπίδα. Είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, όσο σκληρή κι αν είναι. Και επειδή έχω διαβάσει πολλούς σε μηνύματα να αναρωτιούνται «καλά, αφού ο Αλεξίου και ο Κοτσάτος δεν έχουν λεφτά να βάλουν στο μαγαζί, γιατί ανακατεύτηκαν;», οι απαντήσεις είναι δύο. Η μια ότι δεδομένα δύο χρόνια το μπάσκετ δεν ήταν αυτοχρηματοδοτούμενο (μάλιστα, χρηματοδότησαν σε μεγάλο ποσοστό φέτος και το αντρικό βόλεϊ, ενώ πλήρωσαν και παλιότερες οφειλές του μπάσκετ. Όχι μόνο τα τρέχοντα). Και η δεύτερη ότι δεν θυμάμαι να έκαναν καμιά ουρά οι λεφτάδες έξω από την Ερασιτεχνική και να τους... παραμέρισαν ο Κοτσάτος και ο Αλεξίου για να μπουν αυτοί και να κάτσουν στις καρέκλες.

Επίσης, είναι άστοχο το... διαχρονικό ερώτημα για τον Μελισσανίδη. Μόλις το περασμένο καλοκαίρι απαντήθηκε ένα ανάλογο ερώτημα πολλών ετών που αφορούσε στο ποδόσφαιρο. Τώρα, ο Μελισσανίδης είναι εδώ και έχει αναλάβει δύο πολύ μεγάλες δεσμεύσεις: να φτιάξει το γήπεδο και να κάνει ξανά την ΑΕΚ πρωταθλήτρια. Έχοντας μείνει άστεγοι 11 χρόνια και μακριά από το πρωτάθλημα 20, είναι κατανοητό ότι δεν είναι ένα εύκολο στοίχημα. Φυσικά θα κριθεί εκ του αποτελέσματος, όμως μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, ας τον αφήσουμε τουλάχιστον ήσυχο να κάνει αυτά που πρέπει. Κι όταν του προκύπτουν... περισσευούμενα έχει αλλού να τα δώσει. Στέγαση των αθλητών των ακαδημιών, αγορά πούλμαν για τους μικρούς... Δεν γίνονται όλα από μόνα τους.

«Πάρ' τα καραμέλες»!

Άλλωστε, ακόμη και αν στο μέλλον αποφάσιζε να δώσει κάτι στην Ερασιτεχνική (πέραν των προβλεπόμενων για τα οποία υπάρχει ήδη συμφωνία), είναι βέβαιο ότι θα φρόντιζε να μην το μάθει... ούτε αυτός που θα τα έπαιρνε. Για τον λόγο υπάρχει πραγματικό παράδειγμα: Στο παρελθόν, άλλος παράγοντας, είχε μάθει ότι ένας λίγο πιο... νέος από εκείνον σκόπευε να δώσει ορισμένα χρήματα σε ένα τμήμα. Ξέρετε τι του είπε; «Σου περισσεύουν; Παρ' τα καραμέλες, γιατί αν τα δώσεις, έμπλεξες. Αν δώσεις λεφτά στο... βόλεϊ, το πρωί θα σε παίρνουν τηλέφωνο από το χάντμπολ, το μεσημέρι από το μπάσκετ και το βράδυ από τον στίβο». Στον μονόδρομο της κεντρικής διαχείρισης κολλάει κι αυτό...