Πατουλίδου: Και τότε ανύπαρκτους μας θεωρούσαν

Σαν σήμερα πριν από 21 χρόνια, στις 6 Αυγούστου του 1992, η Βούλα Πατουλίδου κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης.Η τότε 27χρονη πρωταθλήτρια κέρδισε την κούρσα των 100μ. με εμπόδια, με επίδοση 12.64, κι ανέβηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου των νικητών. Ήταν η πρώτη Ελληνίδα που αναδείχθηκε Ολυμπιονίκης. Με δηλώσεις της στο Arena FM 89.4 θυμάται τις ανεπανάληπτες στιγμές

που έζησε τότε, αλλά και τις θυσίες που έκανε για να καταφέρει να φθάσει τόσο ψηλά. «Ήταν πολύ δυνατό το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Και τότε ανύπαρκτους μας θεωρούσαν, και η εποχή ήταν ακόμα πιο δύσκολη από σήμερα. Η προπόνηση, όμως, ήταν προτεραιότητα. Είχα να πάω είκοσι χρόνια διακοπές. Δεν είχα ζωή άλλη. Ήταν επιλογή μου. Πήγα στον κλασικό αθλητισμό στα 15 μου χρόνια. Είχα ξεκινήσει να παίζω μπάσκετ, αλλά τελικά πείστηκα να γυρίσω στο στίβο», σχολίασε αρχικά. Είπε ακόμα...

Για την προετοιμασία της: «Τα βλέπω και τρομάζω ακόμα και σήμερα. Ακούω νέα παιδιά να λένε ότι έχουν κουραστεί και τους λέω να δουν το πρόγραμμα που ακολουθούσαμε. Προγράμματα απάνθρωπα. Ο αθλητισμός θέλει πρωταθλητισμό. Όλοι οι χώροι έχουν δυσκολίες».

Για το στόχο που είχε όταν πήγε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης: «Αν έμπαινα στον προκριματικό θα ήταν επιτυχία. Αυτό ήταν το στοίχημα της αποστολής. Τα συγχαρητήρια τα πολλά τα πήρα στους «16». Δεν το πίστευαν ότι είχαμε φθάσει μέχρι εκεί, αλλά εγώ τους έλεγα δεν έχει τελειώσει τίποτα. Το χειρότεροι που μπορούν να σου κάνουν είναι να σου πάρουν τα όνειρα. Η θητεία μου στα εμπόδια ήταν τρία χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι δεν είχα αυτοματοποιήσει την κίνηση. Από το τρίτο εμπόδιο και μετά, όμως, έστρωνε το πράγμα».

Για το εάν κατάλαβε πως κέρδισε: «Όταν τελείωσε η κούρσα ήξερα μόνο ότι πήγα πολύ καλά. Και μετά είδα στον πίνακα ότι ήμουν πρώτη. Στην αρχή καμία αθλήτρια δεν πανηγύρισε. Μόνο η Ντόνκοβα είχε πει: «Εγώ φοβάμαι την Ελληνίδα. Προσπαθώ να την αποφύγω και δεν με αφήνει». Και τελικά βγήκε τρίτη».

Για τη στιγμή που ανέβηκε στο βάθρο, μαζί με ένα λούτρινο αρκουδάκι: «Το αρκουδάκι ήταν το πρώτο δώρο που μου έκαναν οι γονείς μου στη Γερμανία και ρώτησα αν μπορώ να το πάρω μαζί μου στο βάθρο. Μου απάντησαν: «Ό,τι θέλεις μπορείς να κάνεις». Μετανιώνω για το δάκρυ. Έφυγε το δάκρυ ενώ ήθελα να ουρλιάξω. Τελικά, σε τέτοιες περιπτώσεις οι αναστολές πρέπει να μειώνονται».

Για τη φράση «Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο»: «Δεν το κατάλαβα πώς μου έφυγε. Και μόλις μου το είπαν λέω εγώ δεν μιλάω έτσι. Μιλούσαμε σαν να είμαστε στο καφενείο με τα παιδιά και δεν κατάλαβα πότε το είπα. Γράφτηκαν και τρία τραγούδια».

Για την κατάσταση που είναι τώρα: «Είμαι σαν τους περισσότερους που δεν καταγράφονται. Είμαι στον Ερυθρό Σταυρό. Είχα παραιτηθεί από το Ναυτικό για να βάλω ένα λιθαράκι στην τοπική κοινωνία της Θεσσαλονίκης. Όχι για τη δόξα, γιατί αυτά υπάρχουν, αλλά για να λύσουμε κάποια προβλήματα. Πρέπει να γίνουμε ομάδα. Μετά πήγα στον Ερυθρό Σταυρό, αλλά κι εκεί δεν έχουν προτεραιότητες. Υπάρχει μεγάλο ζόρι λόγω της κακοδιαχείρισης. Δυστυχώς, είναι απλήρωτοι ενάμιση χρόνο και μάλιστα δεν καταγράφονται ως άνεργοι».

Για την υποδοχή της ελληνικής αποστολής, κατά την επιστροφή της από τους Ολυμπιακούς Αγώνες: «Ήταν Αύγουστος, λίγο μετά τον Δεκαπενταύγουστο. Ένα «Ελληνικό» γεμάτο κόσμο, ένα Παναθηναϊκό Στάδιο γεμάτο παντού. Είναι φοβερό να μοιράζεσαι τη χαρά σου. Στη Θεσσαλονίκη επίσης, ίδια υποδοχή. Στη γειτονιά μου, μάλιστα, με περίμεναν κι είχαν στήσει πάρτι».

Για το τι της άφησε η ενασχόλησή της με τον αθλητισμό: «Δυστυχώς, το καθετί που κάνουμε το έχουμε συνδυάσει με τα λεφτά. Το θέμα είναι να σου αρέσει. Για αυτό ίσως έχουμε κακούς γιατρούς κ.τ.λ. Πρέπει να αγαπάς αυτό που κάνεις και όχι να θες απλώς να αποκατασταθείς. Κάποια στιγμή ο κόσμος δεν θα πρέπει να παραμυθιάζεται. Είμαι πολιτικός, αλλά όχι κομματικός πολιτικός».