Ο Τσίριτς αποθεώνει τον λαό της ΑΕΚ

Ήρθε στην ΑΕΚ με τεράστιες προσδοκείες. Το αεροδρόμιο στην κυριολεξία γκρεμίστηκε όταν ήρθε για πρώτη φορά στην Αθήνα για λογαριασμό της ΑΕΚ. Στην πορεία δεν έδωσε όλα όσα πίστευαν πολλοί. Ο Ντράγκαν Τσίριτς άφησε το ποδόσφαιρο και πλέον ασχολείται με τις επιχειρήσεις. Το gazzetta.gr και

Αναλυτικά το δημοσίευμα:

Στην Παρτιζάν έγινε «μαργαριτάρι»

Αφού περιπλανήθηκε σε μικρές ομάδες του Βελιγραδίου, ο γεννημένος στις 15 Σεπτεμβρίου του 1974 Ντράγκαν Τσίριτς εντάχθηκε στις ακαδημίες της Παρτιζάν το 1992. Σε ηλικία 17 ετών προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα, με το ταλέντο του να έχει αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις. Την περίοδο εκείνη όμως η Γιουγκοσλαβία βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση, με αρκετά από τα μεγάλα ονόματά της να φεύγουν για το εξωτερικό. Ο Μιγιάτοβιτς, ο Τζοκάνοβιτς, ο Σπάσιτς, ο Μπρνόβιτς, όλοι είχαν φύγει από την Παρτιζάν για Ισπανία και έτσι οι «νεκροθάφτες» αποφάσιζαν να στηρίξουν τους παίκτες που προέρχονταν από τις ακαδημίες. Τη σεζόν 1992/93 η ομάδα έβαζε τέλος στους τίτλους του Ερυθρού Αστέρα. Στη συνέχεια, κατέκτησε τέσσερα από τα πέντε επόμενα πρωταθλήματα, με τον μετέπειτα άσο της ΑΕΚ να πρωταγωνιστεί. Ο Τσίριτς πήρε... σπίτι του τη φανέλα με το 10 και σε πέντε χρόνια κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο! Για δύο συνεχόμενες χρονιές αναδείχθηκε καλύτερος παίκτης του Πρωταθλήματος και κάνει αρκετούς να στραφούν προς την περίπτωσή του.

Δεν δικαίωσε τις προσδοκίες

To καλοκαίρι του 1997 πήγε στο Καμπ Νόου ως ένα σπάνιο ταλέντο, με τον Λουίς Φαν Χάαλ να έχει μόλις αναλάβει τη Μπαρτσελόνα, αντικαθιστώντας τον Μπόμπι Ρόμπσον, που είχε αναλάβει τη θέση του γενικού διευθυντή. Με το παρατσούκλι «το μαργαριτάρι των Βαλκανίων» να τον συνοδεύει, υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο. Η αλήθεια όμως είναι ότι ούτε ο αείμνηστος Ρόμπσον, ο οποίος ήταν πριν τον Ολλανδό στον πάγκο της ομάδας, ούτε ο Φαν Χάαλ γνώριζαν τον ποδοσφαιριστή. Ήταν μια μεταγραφή της διοίκησης Νούνιεθ, η οποία τον έβλεπε ως «νέο Μιγιάτοβιτς», με τον τεχνικό της ομάδας να πείθεται για τα χαρίσματά του από το βίντεο! Ο κόσμος περίμενε έναν τεχνίτη ποδοσφαιριστή που έπαιζε στη μεσαία γραμμή και είχε το εύκολο γκολ. Ωστόσο, η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Από την αρχή τα πράγματα ήταν δύσκολα, με τον προπονητή του να μην τον εμπιστεύεται και την πίεση του κόσμου να είναι τεράστια. Ο 23χρονος Σέρβος είχε και πρόβλημα στην πρσαρμογή του. Ο Τσίριτς έκανε 26 ματς και δεν σκόραρες ούτε μια φορά, στις δύο σεζόν του στην ομάδα. Στις περισσότερες συμμετοχές του, μπήκε ως αλλαγή, ωστόσο πρόσθεσε αρκετούς τίτλους στο παλμαρέ του με τους Μπλαουγράνα.

Το πρωτάθλημα του 1998 και του 1999, το Κύπελλο του 1998, καθώς και το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ του 1997! «Ήμουν αρκετά νεαρός και πρώτη φορά έβγαινα από τη χώρα μου. Επίσης, υπήρχε πολύ μεγάλος ανταγωνισμός. Στη θέση μου είχαμε πολλούς ποδοσφαιριστές πρώτης κλάσης. Αλλά η Μπαρτσελόνα με βοήθησε πολύ και έμεινε στην καρδιά μου για πάντα», θυμάται. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης σεζόν του, συμμετείχε μαζί με τον Μιγιάτοβιτς, τον Μιλόσεβιτς και άλλους ποδοσφαιριστές σε διαδήλωση κατά της επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Όταν αποχώρησε με προορισμό την ΑΕΚ, από τη Μπαρτσελόνα έφευγε ένας ακόμα ποδοσφαιριστής με προορισμό την Ελλάδα. Ο Ζιοβάνι!

Το ταξίδι στην ΑΕΚ

Ο Σέρβος αποτέλεσε επιλογή του τότε προπονητή της Ένωσης, Λιούμπισα Τουμπάκοβιτς. Ο Γιάννης Μπίλιος, που κάλυπτε το ρεπορτάζ της ΑΕΚ για την Αθλητική Ηχώ την περίοδο εκείνη, μας βοηθάει να ξετυλίξουμε το κουβάρι τις ιστορίας του Σέρβου ποδοσφαιριστή στην Ελλάδα. «Ήταν η εποχή που είχε αρχίσει η "μόδα" των δανεισμών. Ήδη από τον Ιανουάριο του 1999 η ομάδα είχε πάρει δύο παίκτες δανεικούς από την Άρσεναλ, τον Ρε και τον Μέντες, καθώς και τους Μιλοβάνοβιτς, Τσέκολι. Είχε αρχίσει η πατέντα των δανεισμών, οι ομάδες δεν πλήρωναν για μεταγραφές. Είχε ρίξει αρχικά πολλά λεφτά η ENIC σε μεταγραφές και ανανεώσεις συμβολαίων αλλά στη συνέχεια αντιλήφθηκε ότι οι επενδύσεις της δεν έπιαναν τόπο.

Η ΑΕΚ εκείνη την περίοδο κλείνει τον Τουμπάκοβιτς μετά το ιστορικό ταξίδι στο εμπόλεμο Βελιγράδι. Τον έφεραν ως "καθηγητή" της μπάλας, μετά από πέντε τίτλους με την Παρτιζάβν, αλλά ο άνθρωπος εκτός από το πρωτάθλημά του δεν ήξερε τίποτα άλλο. Μόνο τη γιουγκοσλαβική αγορά. Έφερε τέσσερις Σέρβους, τον Μπιέκοβιτς, τον Ματιάσεβιτς, τον Πέτριτς και τον Τσίριτς. Όλοι έφυγαν μέσα σε ένα χρόνο. Στα μέσα της σεζόν 1999-00 τού είπαν ότι πρέπει να γίνει ξεκαθάρισμα στο ρόστερ. Για να μην του πουν ότι ευνοεί τους δικούς του, άφησε αμέσως τον αμυντικό Γκόρνταν Πέτριτς, ο οποίος είχε πρόταση από τη Χαρτς. Ματιάσεβιτς είδαμε ελάχιστα. Δεξιοπόδαρος αριστερός μπακ. Ο Νέναντ Μπιέκοβιτς ήταν ένας σέντερ φορ... τσακωμένος με το γκολ. Και γενικά πολύ νευρικός, επιρρεπής σε κάρτες.

Το μεγάλο στοίχημα ήταν ο Ντράγκαν Τσίριτς. Στην κυριολεξία... έπεσε κάτω το αεροδρόμιο, καθώς μαζεύτηκαν 2.000 οπαδοί και έκαναν λαμπόγυαλο κάτι τζαμαρίες. Ο Στάθης που είχε χειριστεί προσωπικά το θέμα, διέρρεε ότι ο παίκτης ερχόταν με χαρά και προθυμία και με τριετές συμβόλαιο, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μονοετής ο δανεισμός του με οψιόν. Ο Τσίριτς είχε πάει στη Μπαρτσελόνα ως μεγάλο όνομα και ταλέντο. Αλλά έπαιξε ελάχιστα. Τον θυμόμαστε μόνο σε ένα Μπαρτσελόνα-Ντιναμό Κιέβου 0-4!

Οταν ήρθε, όλοι είδαμε ένα φοβισμένο αγόρι. Ο... τρόμος, όταν βγήκε από το αεροπλάνο και είδε τι γινόταν για αυτόν, ήταν ζωγραφισμένος στα μάτια του. Τον αγκάλιαζαν και τον φιλούσαν και αυτό του φάνηκε εντελώς παράλογο. Τρελάθηκε και όχι με την καλή έννοια... Η αλήθεια είναι ότι είχε έρθει με βαριά καρδιά. Ό,τι και να είσαι, το να βρίσκεσαι στη Μπαρτσελόνα δεν συγκρίνεται με το να είσαι στην ΑΕΚ. Επίσης, είχε έρθει για την προοπτική του Τσάμπιονς Λιγκ και, μετά τον αποκλεισμό από την ΑΙΚ ξενέρωσε ακόμα περισσότερο.

Οταν τον Σεπτέμβριο αποχώρησε από το διοικητικό σχήμα ο Μελισσανίδης, μη βρίσκοντας φόρμουλα συνεργασίας με τους τότε ιδιοκτήτες, ο Τσίριτς με τον Τουμπάκοβιτς βρέθηκαν ξεκρέμαστοι. Το τελειωτικό "χτύπημα" για τον παίκτη ήταν η αποχώρηση του Τουμπάκοβιτς. Έβγαλε τη χρονιά και ήταν βασικός, αλλά δεν έπαιξε αυτό που μπορούσε. Παρά το ξενέρωμά του ήταν κλάση, αλλά πολύ νωρίς έδειξε ότι δεν γούσταρε.

Θυμάμαι ένα χαρακτηριστικό περιστατικό πριν τον αγώνα με την Τορπέντο Κουτάισι στη Γεωργία, στη... μέση του πουθενά. Κάποιοι Γεωργιανοί δημοσιογράφοι τον περιτριγύρισαν για να του κάνουν ερωτήσεις. Ήμουν ακριβώς πίσω του και άκουσα να τον ρωτούν για πόσο θα έμενε στην ΑΕΚ. Τους απάντησε στα αγγλικά «one year», ένα χρόνο δηλαδή, ενώ προς τα έξω έβγαινε ότι η ΑΕΚ έχει τον πρώτο λόγο και θα τον κρατήσει όσο θέλει. Αποχώρησε τελικά με συνοπτικές διαδικασίες, έχοντας πανηγυρίσει το Κύπελλο Ελλάδας του 2000. Ηταν βασικός ως το τέλος και είχε κάποιες καλές στιγμές, ξέραμε, όμως ότι αν μπορούσε, θα είχε φύγει πιο νωρίς. Γύρισε στην Μπαρτσελόνα, δόθηκε δανεικός στη Βαγιαδολίδ και επέστρεψε το 2004 στη Σερβία για να παίξει ένα χρόνο στην Παρτιζάν και να σταματήσει». Συνολικά, φόρεσε 44 φορές τη φανέλα της ΑΕΚ και σημείωσε 20 γκολ, εκ των οποίων τα 10 στο πρωτάθλημα. Μετά την απομάκρυνση του Τουμπάκοβιτς και την έλευση Παθιακάκη, ήταν ο μοναδικός Σέρβος που έπαιζε, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να κάνει την Ένωση να δαπανήσει ένα σκασμό λεφτά για να τον κρατήσει.

Η Βαγιαδολίδ και η αυλαία στην Παρτιζάν

Μετά τον δανεισμό του, επέστρεψε στην Ισπανία και πήγε ως ελεύθερος στη Ρεάλ Βαγιαδολίδ, η οποία ήθελε έναν ποιοτικό μέσο για να πλαισιώσει τους Εουσέμπιο Σακριστάν και Χοσέ Λουίθ Πέρεθ Καμινέρο Αρχικά, με τον Φρανσίσκο Φεράρο προπονητή, ήταν βασικότατος. Μετά την απομάκρυνσή του όμως μετά την 28η αγωνιστική και την έλευση του Χοσέ Μορέ, άρχισε να χάνει τη θέση του. Ο Μορέ κατάφερα να κρατήσει την ομάδα στην κατηγορία και η διοίκηση του ανανέωσε το συμβόλαιο. Συνέχισε για δύο ακόμα χρονιές, χωρίς να είναι βασικός και μετά το πέρας της περιόδου 2003/04, η Βαγιαδολίδ υποβιβάστηκε, με τον ίδιο, σε ηλικία 30 ετών, να αποφασίζει να γυρίσει στη χώρα του. Συνολικά, στην «Πουθέλα» έμεινε για τέσσερις χρονιές, κάνοντας 51 ματς και σημειώνοντας τέσσερα γκολ.

Στην ομάδα που τον ανέδειξε έπαιξε τρία ματς και αποφάσισε να σταματήσει το ποδόσφαιρο, μία απόφαση που κανένας δεν περίμενε. Η σκέψη υπήρχε μέσα του καιρό,δεν αποφάσισε εν μία νυκτί να κόψει τη μπάλα. Είχαν συσσωρευτεί μέσα του αρκετά περιστατικά από το ποδόσφαιρο που δεν του άρεσαν, όπως το ότι πήγε σε κάποιους προορισμούς χωρίς τη θέλησή του. Κι όταν πια κατάλαβε ότι τα ματς και οι προπονήσεις αποτελούσαν μια ρουτίνα που δεν τον έκαναν χαρούμενο, αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του και να γυρίσει σελίδα στη ζωή του.

Ισπανική κουζίνα!

Όπως τονίζει ο ίδιος, αποφάσισε σκοπίμως να τραβηχτεί μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας μόλις σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Δεν ήταν ποτέ αντιδραστικός. Το αντίθετο. Ούτε είχε κάποια κόντρα με τα Μέσα. Ήθελε ωστόσο η προσωπική του ζωή να μένει μακριά από τις κάμερες και τις εφημερίδες. «Είμαι πολύ χαρούμενος που περπατώ στο δρόμο, πηγαίνω σε μια εκδήλωση ή για ένα ποτό και ο κόσμος δεν με σκουντά, δεν στρέφεται προς τα εμένα ή δεν με σχολιάζει δυνατά», τονίζει, προσθέτοντας ότι δεν του λείπει καθόλου η δημοσιότητα.

Αφού έκανε κάποια μαθήματα προπονητικής, αποφάσισε να απομακρυνθεί από το ποδόσφαιρο. Πηγαίνει σπάνια στο γήπεδο και προτιμά να βλέπει τα ματς της αγαπημένης του Παρτιζάν από την τηλεόραση με καλή παρέα. Δημιούργησε το εστιατόριο Μilagro, το οποίο αποτελεί έναν πολύ δημοφιλή προορισμό. Η αρχική του πρόθεση ήταν να δημιουργήσει έναν στέκι για εκείνον και τους φίλους του. Όμως, μια μέρα που βρισκόταν στο Ζεμούν, τη γειτονιά του Βελιγραδίου όπου στεγάζεται το μαγαζί του, είδε ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο από το 1800. Αποφάσισε να το αναμορφώσει και να στεγάσει σε αυτό την αγάπη του για την ισπανική κουζίνα! Ποτέ δεν έκρυψε το δέσιμό του με τη χώρα της ιβηρικής, στην οποία όμως δεν ήθελε να μείνει μετά το τέλος της καριέρας του Έτσι γεννήθηκε το «Milagro», το οποίο προσφέρει ισπανικές συνταγές, ζωντανή μουσική και ποτά. Όταν δε ανοίγει ο καιρός, η ταράτσα του ξεχωρίζει για τη θέα στον Δούναβη, ενώ δίνει ιδιαίτερη σημασία στην ποιότητα του φαγητού. Ο ίδιος απολαμβάνει να κάνει τα ψώνια!

Και ξενοδοχεία

Η επιχειρηματική του δραστηριότητα επεκτάθηκε και στις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις. Λατρεύοντας το βουνό, δημιούργησε μαζί με τον παλιό του φίλο Σάβο Μιλόσεβιτς το ξενοδοχείο «Ασημένια Αλεπού» στο Κοπόνικ, περίπου 300 χιλιόμετρα από το Βελιγράδι. Πρόκειται για έναν πολύ δημοφιλή προορισμό για όσους ασχολούνται με τα χειμερινά σπορ, με το ξενοδοχείο να βρίσκεται ανάμεσα σε δύο πίστες για σκι. Οι σουίτες, η πισίνα, το κοκτέιλ μπαρ και οι τοπικές λιχουδιές για τους πεινασμένους σκιέρ έχουν κάνει την επιχείρησή του επιτυχημένη. Όπως μας αποκάλυψε, έχει ήδη δρομολογήσει τη δημιουργία και δεύτερης ξενοδοχειακής μονάδας! Η μεγαλύτερη ικανοποίησή του όμως, είναι ο χρόνος που περνά με την οικογένειά του. Ο Τσίριτς έχει έναν γιο και μία κόρη και παρότι δεν τους πιέζει να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, φιλοδοξεί κάποια στιγμή να τους δει να διακρίνονται! Ειδικά ο μικρός Μάρκο Τσίριτς από πέντε χρονών έμαθε να κλωτσά σωστά τη μπάλα στην Παρτιζάν...

Πλέον, ως επιτυχημένος και ξένοιαστος επιχειρηματίας, θυμάται τη χρονιά του στην ΑΕΚ και χαμογελά. «Ήταν για μένα μια χρονιά που δεν ξεχνιέται, την θυμάμαι λόγω πολλών πραγμάτων. Έχω ακόμα φίλους στην Ελλάδα και μου άρεσε ο κόσμος εκεί. Μετά την ΑΕΚ έχω επισκεφτεί αρκετές φορές την Ελλάδα, ενώ ενημερώνομαι και για την ΑΕΚ. Κυρίως μέσω των φίλων μου που μου λένε τα όσα γίνονται. Εύχομαι στους οπαδούς της ΑΕΚ να δουν ξανά την ομάδα τους στη μεγάλη κατηγορία, επειδή το αξίζουν. Είναι από τους καλύτερους οπαδούς που έχω δει ποτέ», τονίζει στο gazzetta.gr.