Ο «μπλαουγκράνα» που αγάπησε την ΑΕΚ από μία… ήττα!

Όταν ζεις σε μία υποβαθμισμένη αθλητικά χώρα όπως η Ελλάδα, είναι λογικό να (παρ)ακολουθείς κάποια ομάδα του εξωτερικού, ίσως με μεγαλύτερο ζήλο κι από αυτόν που έχεις για την εγχώρια αγάπη σου. Όλο και περισσότεροι σύνδεσμοι μεγάλων (ή και μικρότερων) ευρωπαϊκών κλαμπ ανοίγουν στη χώρα μας. Σύλλογοι όπως η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Λίβερπουλ, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μίλαν και πολλοί άλλοι λατρεύονται από ανθρώπους που βρίσκονται πολλά μίλια μακριά, αλλά θέλουν να κάτσει πάνω τους λίγη από την αστερόσκονη που προσφέρουν

αυτά τα τεράστια μεγέθη. Όσο απαξιώνεται το εν Ελλάδι προϊόν, όλο και περισσότεροι θα στρέφονται και θα «δένονται» με τις εκτός των τειχών ποδοσφαιρικές σταθερές τους.
Ωστόσο, υπάρχουν κι εκείνες οι εξαιρέσεις που ομορφαίνουν τον κανόνα. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που προτιμούν το αντίστροφο δρομολόγιο, διατηρώντας αναλλοίωτο τον ρομαντισμό. Υπάρχει και ο Σέρτζι Εστεμπάν Γκαρσία. Ένα επίσημο μέλος της σπουδαίας Μπαρτσελόνα, που εδώ και λίγα χρόνια λατρεύει την ΑΕΚ, δίνοντας της ένα αρκετά μεγάλο μέρος της «μπλαουγκράνα» καρδιάς του. Ένας Καταλανός που ονειρεύεται να επισκεφθεί το νέο γήπεδο της «Ένωσης» (όταν αυτό ξεκινήσει να οικοδομείται και ολοκληρωθεί) και να τραγουδήσει σε άπταιστα ελληνικά το αγαπημένο του σύνθημα (θα δείτε παρακάτω ποιο είναι).
«Συνδέθηκα με την ΑΕΚ, μετά από μία ήττα»
Η σύνδεσή του με τη χώρα μας ξεκινάει στα μέσα της δεκαετίας του '90 όταν βρισκόταν στο Μάντσεστερ για σπουδές. Εκεί συνάντησε αρκετούς Έλληνες φοιτητές, με τους οποίους «κόλλησε» από νωρίς, φτάνοντας στο σημείο να μάθει να μιλάει μέχρι και ελληνικά. Έως το 1998, όμως, ο φίλος του ποδοσφαίρου και του μπάσεκτ, Σέρτζι, δεν είχε εκδηλώσει την προτίμησή του σε κάποια ελληνική ομάδα. Εκείνη τη χρονιά ακριβώς ήταν που η μοίρα τον οδήγησε στην ΑΕΚ, μέσω του μπάσκετ, της Μπαρτσελόνα, των «αιωνίων» και τριών κοινών ηττών.
Το 1998 η ομάδα του Γιάννη Ιωαννίδη είχε φτάσει στο Final Four της Euroleague, το οποίο διεξαγόταν στην πρωτεύουσα της Καταλονίας. Το σύνολο των Πρέλεβιτς, Κακιούζη, Αλεξάντερ, Κολντεμπέλα, Λάσα, Άντερσον, Τσακαλίδη, Λάρσεν και Άντερσεν επικράτησε στον ημιτελικό της Μπενετόν Τρεβίζο (69-66) και εξασφάλισε μία θέση στον τελικό της διοργάνωσης, όπου αντιμετώπισε την Κίντερ Μπολόνια. Ο Σέρτζι δεν θα μπορούσε να χάσει την ευκαιρία να παρακολουθήσει από κοντά τη γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ στο «Παλαού Σαν Τζόρντι». Άλλωστε, θα έπρεπε να ξεναγήσει και μερικούς φίλους του (εξ Αγγλίας) στην πόλη και στο γήπεδο. Με τα πολλά, ο «κύκλος» των γνωριμιών του διευρύνθηκε, καθώς κατέληξε στην ίδια κερκίδα με τους οργανωμένους της «Original» από τον σύνδεσμο της Ηλιούπολης. Από την εξέδρα παρακολούθησε την ήττα της ελληνικής ομάδας, όπως είχε δει από κοντά τα προηγούμενα δύο χρόνια και τις αποτυχίες της «Μπάρτσα» στους τελικούς με Παναθηναϊκό (1996) και Ολυμπιακό (1997). Η σύνδεση έγινε αμέσως. Ο Σέρτζι «δέθηκε» με τους «κιτρινόμαυρους» ηττημένους του 1998, καθώς οι δύο άλλοι μεγάλοι του ελληνικού αθλητισμού, οι «αιώνιοι», είχαν προκαλέσει σε εκείνον παρόμοια συναισθήματα τόσο το 1996, όσο και το 1997.
«Σπούδαζα στο Μάντσεστερ. Γνώρισα αρκετούς Έλληνες εκεί, αλλά ήταν το 1998 όταν γνώρισα τα παιδιά της "Original" Ηλιούπολης στο Final Four και έτσι έγινα ΑΕΚ. Έχασαν τον τελικό, όπως ακριβώς είχε χάσει η Μπαρτσελόνα τα προηγούμενα δύο χρόνια, και ο συναισθηματικός δεσμός ήταν φυσικό επακόλουθο», μας λέει ο ίδιος.
Τα ματς που έχει δει
Το 2000 βρέθηκε στην Αθήνα για να δει εκ του σύνεγγυς τον πρώτο αγώνα του «δικεφάλου». Ξανά μπάσκετ. ΑΕΚ - Παναθηναϊκός. Με αντίπαλο το «τριφύλλι» ήταν και το πρώτο του ποδοσφαιρικό ματς. Το 2005, στο ΟΑΚΑ, ο Σέρτζι είχε φέρει γούρι στην «Ένωση», η οποία είχε επικρατήσει με το ευρύ 3-0. Το 2001 είχε την τύχη να γίνει μάρτυρας της σύγκρουσης των δύο αγαπημένων του. Στο «Κάμπ Νόου», η Μπαρτσελόνα ήταν σαφώς ανώτερη από τους «κιτρινόμαυρους», με το τελικό 5-0 να το επιβεβαιώνει.
Τον ρωτάμε αν είχε προλάβει να επισκεφθεί το «Νίκος Γκούμας», πριν αυτό κατεδαφισθεί. Μας απαντάει με πικρία: «Ήμουν άτυχος. Δεν κατάφερα να πάω ποτέ στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Είχα εισιτήριο το 2001 για να παρακολουθήσω την αναμέτρηση με τη Χιμπέρνιαν, αλλά συνέβησαν τα γεγονότα με τους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη και το ματς είχε αναβληθεί».
Το όνειρο και το σύνθημα
Όνειρό του, να επισκεφθεί το νέο γήπεδο της ΑΕΚ, όταν αυτό χτιστεί και να μπορέσει επιτέλους να δει από κοντά έναν αγώνα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Γιατί όχι, να τραγουδήσει και το αγαπημένο του σύνθημα. Ποιο είναι αυτό; «Δικέφαλε, σε αγαπώ και όπου κι αν παίζεις πάντα θα σ' ακολουθώ» («Dikefale, se agapw, kai opoy kai an pexeis za s'akoloyzẃ», όπως μας το έγραψε, με ακρίβεια).
Οι δύο... Δημήτρηδες φίλοι του
Ο Σέρτζι μάς επισημαίνει ότι ακόμη παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στην ΑΕΚ, μέσω των γνωστών του στην Ελλάδα. Άλλωστε, ακόμη και στη Βαρκελώνη, ένας πολύ στενός του φίλος είναι συμπατριώτης μας. Ο Δημήτρης είναι και εκείνος οπαδός της «Ένωσης» και έχει επιφορτιστεί με την... ευθύνη να κρατήσει «ζεστό», στα του «δικεφάλου», τον Βαρκελωνέζο.
Φίλος του Σέρτζι είναι και ακόμη ένας... Δημήτρης, λίγο πιο γνωστός στο ποδοσφαιρικό κοινό. Ο Jimmy Jump (κατά κόσμο, Χάουμε Μαρκέτ), που τον θυμόμαστε περισσότερο από το «σάλτο» του στον τελικό του Euro 2004, όταν είχε πετάξει μία σημαία της Μπαρτσελόνα στον Λουίς Φίγκο, έχει καλές σχέσεις με τον Σέρτζι και μάλιστα, έχουν πραγματοποιήσει αρκετά ταξίδια μαζί, όπως στην Αργεντινή, όπου είναι τραβηγμένη και η φωτογραφία που ακολουθεί.
ΠΗΓΗ: rebuke.gr