Η ΑΕΚ που δεν πέφτει!

Στο 4-0 επί της Βέροιας είχαμε δει την πιο αποτελεσματική ΑΕΚ από το ξεκίνημα της σεζόν. Με την Ξάνθη, στο ΟΑΚΑ, η ΑΕΚ "φόρεσε" για πρώτη φορά τον ρόμβο στα χαφ και έκανε το καλύτερο, το πιο θεαματικό και ταυτόχρονα σοβαρό παιχνίδι της. Μπορεί να νίκησε μόνο

Προχθές, στο "Κλ. Βικελίδης" ήταν, όμως, η πρώτη φορά που η ΑΕΚ σε "έψηνε" ότι δεν πρόκειται να πέσει. Όσους... Κάκους κι αν βρει στον δρόμο της μέχρι το φινάλε αυτής της εφιαλτικής για εκείνη σεζόν!

Διότι κατέθεσε χαρακτήρα, ψυχή, πάθος, αυταπάρνηση, εγωισμό, τσαμπουκά και ωριμότητα που σε τέτοιες... ποσότητες δεν είχε ξαναβγάλει σε κανέναν από τους προηγούμενους 17 αγώνες της. Ποτέ άλλοτε δεν είχε εμφανίσει τόσο ισχυρή προσωπικότητα. Κι αυτό είναι το πλέον αισιόδοξο σημάδι που φανέρωσε στη Θεσσαλονίκη. Σημάδι παραμονής!

Ιδιαίτερα η αντίδραση της ΑΕΚ στα απανωτά σοκ που υπέστη από το 80' και μετά (με το διπλό σκάνδαλο Κάκου στις αηδιαστικά ανύπαρκτες κόκκινες των Τσούπρου και Βλάχου και με το γκολ του Αγκάνθο), δείχνει τεράστια μαγκιά. Μα πάνω απ' όλα μαρτυρεί άρνηση στην ήττα!

Εκεί που όλα έδειχναν να στραβώνουν, η ΑΕΚ υπενθύμισε σε όσους το έχουν ξεχάσει ότι έχει πολύ βαριά φανέλα, που παίζει κι αυτή μπάλα! Και "φώναξε" ότι μπορεί να τα καταφέρει ακόμη και στο "μόνη μου και όλοι σας"!

Ναι, ήταν οφσάιντ το γκολ του Πετρόπουλου και δεν το είδαν ο επόπτης και ο Κάκος. Αλλά δεν θα είχε βρεθεί η ΑΕΚ να κυνηγάει το σκορ αν δεν είχε αποβληθεί προκλητικά λίγο νωρίτερα ο Τσούπρος, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν ανίκητος. Φάση δεν είχε κάνει ο Άρης έως τότε. Οι ισορροπίες εκεί αλλοιώθηκαν, λοιπόν: στις "μαϊμού" κόκκινες.

Δεν ήταν, φυσικά, ποιοτική η ΑΕΚ. Κάθε άλλο. Γενικά, το παιχνίδι ήταν για τα... μπάζα. Και μόνο το γεγονός ότι η ΑΕΚ έκανε 51 λάθη και ο 'Αρης 59 (συνολικά, δηλαδή, 110!), τα λέει όλα για το κλοτσοσκούφι που παίχτηκε. Της άλλαξαν τον αδόξαστο της κακομοίρας της μπάλας, όμως τα ελαφρυντικά (ειδικά των "μικρών") είναι αρκετά. Σε ένα ματς που όποιος το έχανε... χανόταν, το τόπι βαραίνει πολύ. Και δεν είναι εύκολο γι' αυτά τα πιτσιρίκια, τα οποία βρέθηκαν ξαφνικά να κολυμπάνε στον ωκεανό πάνω σε μια σανίδα, να γίνουν άντρες από τη μια μέρα στην άλλη.

Αλλά το συγκεκριμένο σημείο, αυτό της ποιότητας, είναι δευτερεύον. Εδώ που (έχει καταντήσει να) βρίσκεται η ΑΕΚ (όπως και ο Άρης, αν και ο δικός του "οργανισμός" είναι μαθημένος σε ανάλογες περιστάσεις...), το θέαμα δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Το μόνο σημαντικό σε τούτη τη φάση είναι να μη φεύγει με άδεια χέρια από το γήπεδο. Και όταν δεν μπορεί να κερδίσει ένα ματς, να παίρνει έστω την ισοπαλία. Απλά, ρεαλιστικά, κυνικά. Τίποτε δεν έχει μεγαλύτερη αξία από το αποτέλεσμα. Άπαξ και έχει φτάσει για πρώτη φορά στην ιστορία της να παλεύει για τη σωτηρία, οι πολυτέλειες και τα περιττά ρίσκα απαγορεύονται δια ροπάλου.

Όσο για τον Κάκο, μιλάει ο... ίδιος. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά εμείς. Όταν ακούς διαιτητή να αυτοαποκαλείται "ο καλύτερος στην Ελλάδα", σύμφωνα με τη δήλωση του Αγκάνθο, τα σχόλια περιττεύουν. Ο Κάκος μάλλον πιστεύει ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που επινοήθηκε για να γίνει εκείνος μια μέρα ο απόλυτος σταρ και να ασχολούνται όλοι μαζί του. Το ίδιο "σύνδρομο" είχε και ο Βασάρας, που ήταν επίσης ένα "κατασκεύασμα" του ελληνικού ποδοσφαιρικού και μιντιακού "συστήματος", παρουσιαζόμενος και αυτός ως ο "κορυφαίος". Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για τίποτα παραπάνω από δύο μετριότητες (ούτε καν "χρυσές") στον χώρο της διαιτησίας. Με πολύ καλές δημόσιες σχέσεις, βεβαίως. Όπως αυτές που πήγε να κάνει προχθές στο "Βικελίδης" ο Κάκος. Νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε...