Το τερατούργημα του Δημοσίου

Η κρίση έκανε τους Ελληνες πολίτες να καταλάβουν κάτι που οι πολιτικοί κρατούσαν ως επτασφράγιστο μυστικό: κάθε αύξηση που δίνεται στο Δημόσιο την πληρώνουν οι ίδιοι. Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, αλλά και από την εποχή της δικτατορίας, με τη διαγραφή των αγροτικών χρεών, είχε περάσει στον κόσμο η εντύπωση του κράτους-μαχαραγιά. Ενός κράτους με υπόγεια θησαυροφυλάκια γεμάτα χρυσάφι και διαμάντια που για να δώσει λεφτά το μόνο που χρειάζεται είναι να θέλει. Εκτός από αυτούς που το έπαιζαν ψαγμένοι, που είχαν ένα άλλο επιχείρημα: «Αφού θα τα φάνε που θα τα φάνε. Και από το να τα φάνε καλύτερα να τα δώσουν». Ετσι, δεν τα έτρωγαν «αυτοί», αλλά οι «άλλοι». Για την ακρίβεια, τα τρώγανε και οι δύο. Οι πολιτικοί ψήφιζαν αυξήσεις στους μισθούς τους και βόλευαν τις οικογένειές τους στη Βουλή και το Δημόσιο που, όπως λένε και οι δικαστές, πρέπει να πληρώνεται καλά για να επιτελεί απερίσπαστο το έργο του. Ο ιδιωτικός τομέας δεν είχε λόγο να διαμαρτυρηθεί. Και οι φόροι του ήταν χαμηλοί και το φακελάκι και η ατρύπητη απόδειξη πήγαιναν σύννεφο. Με έναν μικρό κόπο της στατιστικής υπηρεσίας όταν δήλωνε τα οικονομικά στοιχεία στους εταίρους, με μια ελάχιστη ανησυχία κάθε φορά που το επιτόκιο ανέβαινε, η Ελλάδα πήγαινε μια χαρά. Μέχρι που σταμάτησαν να μας δανείζουν.