Η ελπίδα ακόμα υπάρχει...

Ο,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει και ό,τι πέφτει, ανεβαίνει, λέγανε οι παλιοί και εμπειρότεροι. Αναμφίβολα εκεί έχουμε στηρίξει όλες τις ελπίδες μας. Οτι κάποια στιγμή θα ανεβούμε. Προχτές λοιπόν είχα μια ενδιαφέρουσα συνομιλία με τον νέο πρόεδρο της Fiat στην Ελλάδα. Ο κ. Πάολο Καρέλι είναι ένας πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος, με μεγάλη εμπειρία σε ό,τι αφορά τις κρίσεις. Είναι Αργεντινός και κατείχε υψηλόβαθμη θέση στην εκεί Fiat.

Ο κ. Καρέλι, λοιπόν, έζησε την απίστευτη οικονομική κρίση της Αργεντινής και την κατάσταση σε μια αγορά που πέρασε τα πάνδεινα, όπως συμβαίνει σήμερα και με τη δική μας. «Ενας κύκλος είναι, Τάκη…», μου λέει, «απλά τώρα εμείς (η Ελλάδα δηλαδή) βρισκόμαστε στο κάτω σημείο του κύκλου και σιγά-σιγά θα ανεβαίνουμε. Φαντάσου ότι η Αργεντινή πέρυσι κατέγραψε ρεκόρ πωλήσεων νέων αυτοκινήτων στην ιστορία της».
Ναι, με ανέβασε ο κ. Καρέλι, αφού, όπως και να το κάνουμε, είναι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει στο πετσί του μια μεγάλη οικονομική κρίση. Το δυστύχημα γι’ αυτόν, φαντάζομαι, είναι ότι η Fiat τον αναγκάζει, θέλοντας να εκμεταλλευτεί και την εμπειρία του, να ζήσει ακόμα μία. Το χαμόγελο και η αισιοδοξία του, όμως, μου αναπτέρωσαν το ηθικό. Είναι τυχερά τα στελέχη της ελληνικής Fiat που τον έχουν επικεφαλής.

Πάμε στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Θυμάστε το τι γίνονταν πριν από λίγα χρόνια στην Αμερική; Χιλιάδες απολύσεις, ο κόσμος έχανε σπίτια και αυτοκίνητα και οι άστεγοι αμέτρητοι. Το Ντιτρόιτ δε, με τις πάμπολλες μονάδες παραγωγής αυτοκινήτων, είχε μετατραπεί σε νεκρή πόλη. Αυτό ακριβώς θύμισε στους Αμερικανούς, που σήμερα είναι κάπως καλύτερα, ο Κλίντ Ιστγουντ σε μια διαφήμιση που έφτιαξε για την Chrysler και η οποία πρωτοπροβλήθηκε στον τελικό του πρωταθλήματος του αμερικάνικου φούτμπολ, το δημοφιλέστατο Super Bowl. Ουσιαστικά ο μεγάλος Ιστγουντ έφτιαξε μια διαφήμιση-αποτίμηση της κατάστασης στις ΗΠΑ, κάνοντας μια παρομοίωση του ημιχρόνου του μεγάλου τελικού με το «ημίχρονο» στο οποίο βρίσκεται τώρα η χώρα του. Αναφέρεται βέβαια στην οικονομική κρίση που είναι ακόμα παρούσα στις ΗΠΑ και απλώς… αναπαύεται, μέχρι να ξεκινήσει το δεύτερο ημίχρονο.
Ο Ιστγουντ θυμίζει στον Αμερικανό ότι μπορεί να υπάρχουν ελπίδα διάθεση επιβίωσης, αλλά τα πράγματα είναι ακόμα κρίσιμα. Κάνει λόγο και για την… αυτοκινητούπολη του Ντιτρόιτ που χτυπήθηκε περισσότερο από όλες από την οικονομική κρίση. «Αυτή η χώρα δεν θα πέσει απλά με μια γροθιά. Σηκωνόμαστε, κι όταν σταθούμε ξανά όρθιοι ο κόσμος θα ακούσει τον βρυχηθμό του κινητήρα μας. Ναι, είναι ημίχρονο στην Αμερική και το δεύτερο μισό του αγώνα ξεκινάει».

Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά; Γιατί δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να χάσουμε αυτό που μας έχει απομείνει, την ελπίδα. Για να διατηρηθεί, όμως, αυτή πρέπει να κάνουμε κάτι και εμείς. Και η μοναδική Κυριακή όπου πραγματικά θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι πλησιάζει…