Φοβούνται μήπως η Γιάννα βγάλει πάγκο στη λαϊκή;

«...Ομως δεν πρέπει να μπορούμε να πάμε στην εκκλησία;». Η βραχνή αλλά και σεπτή φωνή του εκπροσώπου των πωλητών στις λαϊκές αγορές ακούστηκε στο ραδιόφωνο. Να δίνει το τελικό χτύπημα στα σχέδια της κυβέρνησης να ανοίξει το επάγγελμα των πωλητών της λαϊκής, αλλά όχι και της λογικής. Γιατί τη λογική στην Ελλάδα την έχουμε ξεκάνει προ πολλού.

Ανάμεσα στις υποχρεώσεις που η Ελλάδα ανέλαβε με το μνημόνιο ήταν και το άνοιγμα των επαγγελμάτων. Λόγος, ο ανταγωνισμός. Εκτός αν υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι οι Γερμανοί από τις λαϊκές της Γερμανίας θέλουν να κατέβουν και να πουλάνε καρπούζια, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων στην Ελλάδα γίνεται για να μπορεί όποιος θέλει να τα δουλέψει και να βγάλει ένα μεροκάματο ρίχνοντας τις τιμές. Η πιο κραχτή περίπτωση για το πόσο έχει διαστρεβλωθεί η οικονομία στην Ελλάδα είναι το κλειστό επάγγελμα των πωλητών στις λαϊκές, οι οποίες ιστορικά υπάρχουν από τη ρωμαϊκή εποχή, όταν την όγδοη μέρα της εβδομάδας οι αγρότες έφερναν στις πόλεις τα προϊόντα τους. Στην Ελλάδα δημιουργήθηκαν το 1929 -επί κυβέρνησης Ελευθερίου Βενιζέλου- για να ρίξουν τις τιμές των αγροτικών προϊόντων καταργώντας τους μεσάζοντες. Είναι από τα θαύματα της ελληνικής μεταπολίτευσης το ότι μια περιστασιακή απασχόληση, αφού ο παραγωγός θα έπρεπε να δουλεύει στην παραγωγή και να εμφανίζεται στις λαϊκές μόνο όταν έχει να πουλήσει, έγινε κλειστό επάγγελμα συνεχούς απασχόλησης. Τέλος πάντων, κάποτε έγινε, όπως και άλλα, και έφτασε η ώρα να αλλάξει. Αλλά όχι. Το κλειστό επάγγελμα στο μεταξύ έχει μετατραπεί σε κεκτημένο δικαίωμα.
Οχι μόνο κεκτημένο δικαίωμα του κατόχου της άδειας της λαϊκής, αλλά κληρονομικό.