Υπάρχει... πριγκιπική οδός για τη σωτηρία;*

Στις εποχές μας, του παγκόσμιο οικονομικού αλαλούμ, ίσως και πιο περίεργα πράγματα να συμβούν από το να αποκτήσει ο Παναθηναϊκός μεγαλομέτοχο –ίσως και πρόεδρο Σαουδάραβα Σουλτάνο ετών 26. Και, στο ίδιο πλαίσιο, το να λύσει δια μιας και το φετινό ταμειακό του έλλειμμα, να βρεθεί με 50 μιλιούνια «προίκα» το καλοκαίρι και να αποκτήσει στη συνέχεια και γήπεδο αξίας 150.000.000 ευρώ και 48.000 θέσεων, μπορεί και να μην αποδειχθεί παραμύθι της Χαλιμάς…Σε κάθε περίπτωση, εφόσον ο εκπρόσωπός του στην Ελλάδα λέει ότι αρχές Οκτωβρίου θα βρίσκεται εδώ, δεν έχουμε να κάνουμε κάτι άλλο από το να περιμένουμε και να δούμε. Φυσικά, κρατώντας όλων των ειδών τις επιφυλάξεις που ο καθένας, νομίζω, θα όφειλε να κρατήσει σε μια τέτοια περίπτωση η οποία, κατ’ αρχήν και σε πρόχειρη ανάγνωση μοιάζει, για να το θέσουμε κομψά, πολύ καλή για να είναι αληθινή.Το ρεπορτάζ, άλλωστε, τρέχει από χθες –ως προς το τι υπογραφή φέρει η γραπτή, όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος του πρίγκιπα, πρόταση, ως προς τι ακριβώς θέση έχει στην ιδιόρρυθμη συγγενική ιεραρχία των αραβικών οικογενειών ο συγκεκριμένος, ως προς το πώς θα ολοκληρωθεί, εάν ολοκληρωθεί το deal κ.λπ., κ.λπ. Προσωπικά κρατώ μικρό καλάθι (κι ας μη χωράει… κοτζάμ 220.000.000 ευρώ), αλλά από τη στιγμή που η πρόταση είναι γραπτή, οφείλω και να δείξω υπομονή. Αν και, στην εξίσωση βάζω και κάτι ακόμη:Ακόμη κι αν η πρόταση του πρίγκιπα είναι όντως ισχύουσα, σοβαρή και άμεσα υλοποιήσιμη, θα προτιμούσα μια λύση για τον Παναθηναϊκό έστω λιγότερο large, αλλά χωρίς τόσο… εξωτικό χρώμα. Όσο κι αν οι καιροί επιτάσσουν πάνω απ’ όλα οικονομική εξασφάλιση (και ει δυνατόν ευρωστία) απ’ όπου κι αν προέρχεται, που λέει ο λόγος, μια ποδοσφαιρική ομάδα ζει πάντοτε καλύτερα όταν αντιμετωπίζεται έτσι, ως ποδοσφαιρική ομάδα, παρά όταν συνιστά μια κάποιου είδους «μπίζνα».Και, μάλιστα, ανάλογα παραδείγματα προσφέρει η πρόσφατη ιστορία ακόμη και για συλλόγους που δραστηριοποιούνται ποδοσφαιρικά στην Αγγλία, τη χώρα με το ιδανικό θεσμικό πλαίσιο για να αντιμετωπίσει εξ αρχής κάποιος ως (κατεξοχήν κιόλας!) επιχειρηματική δραστηριότητα μια ποδοσφαιρική ομάδα.Η Ελλάδα, απ’ την άλλη, όχι μόνο συνιστά μάλλον ακριβώς το αντίθετο σε τέτοιο επίπεδο θεσμών (που να ευνοούν τις επενδύσεις και τις επιχειρηματικές δραστηριότητες γενικώς και δη στο ποδόσφαιρό της…), αλλά έχει επιπλέον και μία ακόμη ιδιαιτερότητα: έναν κανονικό δαίδαλο «κρυφών» και ιδιαίτερων διαδρομών γύρω ειδικά από το παιχνίδι. Τόσων και τέτοιων διαδρομών που καθιστούν την ενασχόληση μαζί του όχι μόνο full time δουλειά, αλλά και για γνώστες.Και ο (κάθε) Σαουδάραβας πρίγκιπας τέτοιου είδυς γνώση, χρόνο ή διάθεση το βρίσκω πολύ δύσκολο να έχει. Άρα, θα «κυβερνήσει» δι’ αντιπροσώπου κι αυτός. Και η κάθε τέτοια διακυβέρνηση κρύβει κινδύνους, ακόμη και σε μια απλή δουλειά που δεν υπάρχει πρόβλημα να αντιμετωπίζεται έτσι. Πόσο μάλλον σε μια τόσο ειδική και ξεχωριστή δραστηριότητα όπως το κουμαντάρισμα μιας μεγάλης ποδοσφαιρικής ομάδας πρωταθλητισμού με τρόπο που είπαμε: στην πράξη, μόνο «δουλειά» με τ