Βόλεϊ, όπως πολεμικό ρεπορτάζ

Στο κλειστό του Μαρκόπουλου το βράδυ του Σαββάτου δεν ήμουν (ευτυχώς). Όταν όμως χτύπησε το τηλέφωνο και συνάδελφος με ενημέρωσε για τα επεισόδια, η πρώτη μου αντίδραση ήταν «καλά, στο Μαρκόπουλο»; Τα επεισόδια, από μόνα τους, στο βόλεϊ δεν αποτελούν είδηση εδώ και χρόνια.

Το παιχνίδι στα Μεσόγεια ήταν χαμηλής επικινδυνότητας, από εκείνα που δε σε αναγκάζουν να κοιτάζεις συνεχώς πίσω από την πλάτη σου τσεκάροντας πότε θα γίνει το «ντου», πότε θα πέσει κάτι στο κεφάλι σου, αν θα φύγεις με ό,τι ήρθες ή αν θα κλαις το αυτοκίνητό σου βγαίνοντας από το γήπεδο.

Για τους

δημοσιογράφους του αθλήματος το βόλεϊ θυμίζει λίγο πολεμικό ρεπορτάζ. Τίποτα πλέον δε μας κάνει μεγάλη εντύπωση, ελάχιστα πράγματα σοκάρουν και όλα συσσωρεύονται στο σεντούκι με τις «ιστορίες επεισοδίων» που διηγούμαστε μεταξύ μας στις αποστολές.

Στο Κύπελλο γυναικών το 2007 στο Λαύριο, που κατέληξε με τη δολοφονία ενός οπαδού του Παναθηναϊκού, όλοι ήξεραν ότι θα γίνουν επεισόδια. Φίλαθλοι, δημοσιογράφοι, παίκτες. Οι εφημερίδες το έγραφαν εν είδει προαναγγελίας, η Αστυνομία το αγνόησε. «Θα πας γήπεδο; Κράνος πήρες;», λέγαμε τότε μισο-αστεία, μισο-σοβαρά.

Στο Κύπελλο ανδρών στην Πάτρα, το 2009, τα δημοσιογραφικά απέκτησαν… αίφνης παρέα κουκουλοφόρων και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων, οι οποίοι μπήκαν… κύριοι στο γήπεδο και ως κύριοι έφυγαν –αφού χτύπησαν, έκλεψαν, φόβισαν. Η εικόνα εκτός γηπέδου θα προκαλούσε σοκ σε έναν νορμάλ άνθρωπο – όχι σε όσους ασχολούνται με το βόλεϊ: δακρυγόνα, πετροπόλεμος, μάχες σώμα με σώμα, μαχαιρωμένοι οπαδοί στο πεζοδρόμιο, αστυνομικοί να χτυπούν με μπλογκ αδιακρίτως.

Στο final-4 του CEV Cup στο ΟΑΚΑ το Μάρτιο της ίδιας χρονιάς το γέλιο έβγαινε φυσικά. Και ακόμα περισσότερο το κλάμα. Αυτή τη φορά, επεισόδια μέσα στο στάδιο δεν υπήρχαν, παρουσία μόνο μίας ελληνικής ομάδας, του Παναθηναϊκού, αλλά τα ποδοσφαιρικά… τερτίπια στον περιβάλλοντα χώρο του ΟΑΚΑ μας έβαλαν στο… κλίμα – μην ξεχνιόμαστε.

Την ώρα της απονομής στη Λοκομοτίβ Μπέλγκοροντ, κλαίγαμε ομαδικώς και δεν ξέραμε γιατί. Καλός ο Τσιπούλιν, αλλά δεν ήταν από τη συγκίνηση. Ήταν από τα δακρυγόνα που έπεφταν εκτός γηπέδου. Όσο και να θέλαμε να τιμήσουμε τους Ρώσους, να μείνουν τουλάχιστον 10 άνθρωποι στις εξέδρες για την απονομή, αναγκαστήκαμε να τους αφήσουμε μόνους. Έτσι κι αλλιώς, δε βλέπαμε μπροστά μας.

Στην αίθουσα Τύπου, οι υπεύθυνοι έκλεισαν τα φώτα για να μη μας καταλάβουν οι επικίνδυνοι… απ’ έξω και η δουλειά έγινε σε πολύ… ρομαντική ατμόσφαιρα, υπό το φως των λάπτοπ. Ο κατά τα άλλα ιδιαίτερα πρόσχαρος υπεύθυνος επικοινωνίας της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας μας χαιρέτησε σε περίπου 5 δευτερόλεπτα και σε συνολικά 10 είχε εξαφανιστεί για να γλιτώσει!

Για τα περσινά επεισόδια πριν από τον τελικό Κυπέλλου Ολυμπιακού – Ηρακλή στην Ορεστιάδα, δε γίνεται λόγος… Λίγο… τίμιο ξύλο έπαιξαν τα παιδιά στην αλάνα, ίσα – ίσα για να ξεδώσουν…

Το βόλεϊ έχει καταντήσει για τους προερχόμενους από το ποδόσφαιρο οπαδούς το καλύτερο κίνητρο για προγραμματισμένα