Βαθιά ανάσα και μακροβούτι με Πρίντεζη, Σάρας...

Για συνθήκες, (λίγα) εισιτήρια, εμπόλεμες ζώνες, και άλλα μίζερα, θλιβερά και απαξιωτικά δεν πρόκειται να διαβάσετε εδώ.

Όχι για επικοινωνιακούς-συντεχνιακούς λόγους, που στόχο έχουν να στριμώξουν τα (πολλά) αρνητικά κάτω από χαλάκι, αλλά διότι τα γνωρίζουμε όλοι. Γιατί όλο το σινάφι μου τα επαναλαμβάνει δίχως να αλλάζει κάτι και επειδή τέλος πάντων αφού δεν διορθώνεται τίποτα, νιώθω πως έχει καταντήσει τουλάχιστον κουραστικό να ασχολούμαι μαζί τους.

Ας επιχειρήσουμε, λοιπόν να μιλήσουμε για μπάσκετ.

Για μπάσκετ που θα παιχθεί στο υψηλότερο επίπεδο, θα έχει σασπένς, θα έχει ένταση, θα έχει θέαμα και θα κρίνει τον κυπελλούχο Ελλάδας. Ο (τυπικά γηπεδούχος) Ολυμπιακός και ο (τυπικά φιλοξενούμενος) Παναθηναϊκός, σε μία και μοναδική παράσταση στο γήπεδο του Ελληνικού, υπόσχονται ένα συναρπαστικό 40λεπτο (μπορεί και παραπάνω. Ποιος ξέρει;)

Ας προσπαθήσουμε επομένως να ασχοληθούμε με αυτό. Ας λειτουργήσουμε σαν τουρίστες σε παραλία που διαθέτει τα πιο κρυστάλλινα νερά, την πιο παχιά άμμο αλλά τα σκουπίδια που έχουν πεταχτεί από διάφορους βρωμιάρηδες, «τραυματίζουν» το τοπίο. Βουτάμε στα βαθιά, απολαμβάνουμε την ομορφιά της θάλασσας και κάνουμε την… φωτοσύνθεση μας με κλειστά τα μάτια…

Έτσι και με τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας, που θα μας προσφέρει την τρίτη εφετινή αναμέτρηση των δύο «αιωνίων» και πέμπτη συνεχόμενη στην ιστορία των τελικών της διοργάνωσης.

Οι δύο ομάδες γνωρίζονται άριστα. Λίγο-πολύ τις έχουμε «διαβάσει» και εμείς οι απ’ έξω. Από τη μια η ομάδα με την εμπειρία, τη μεγαλύτερη ποιότητα σε μονάδες, την ομοιογένεια που ωστόσο έχει παίκτες που έχουν πια γράψει πάρα πολλά χιλιόμετρα στο κοντέρ της καριέρας τους, έχει τραυματισμούς (Μπατίστ, Περπέρογλου, Βουγιούκα) και διανύει μια περίεργη περίοδο που μπορεί να αποδειχθεί από μεταβατική ως και… αποχαιρετιστήρια.

Από την άλλη η ομάδα με τον ενθουσιασμό, την έξτρα ενέργεια, το απροσδόκητο (καθώς τώρα βγαίνουν από το supporting cast οι σημαντικοί παίκτες στο παιχνίδι της), η οποία όμως έχει παιδιά που μαζεύουν εμπειρίες σε κάθε αγώνα, που δεν έχει ισχυρές προσωπικότητες, παρουσιάζει έλλειμμα αγωνιστικής ισορροπίας (στο σετ παιχνίδι) και αναζητεί ταυτότητα μεγάλης ομάδας μέσα από νίκες σε μεγάλα ματς σαν το αυριανό (10/3) στο Ελληνικό.

Αυτά είναι πασίγνωστα. Όπως επίσης ότι πολλά θα εξαρτηθούν για τον Παναθηναϊκό από τις συνεργασίες Διαμαντίδης-Μπατίστ, για τον Ολυμπιακό από τον Σπανούλη, αλλά και τα λάθη, τα ριμπάουντ, τα ελεύθερα σουτ κλπ. Καλύτερα λοιπόν να προσεγγίσουμε το ματς κάπως διαφορετικά.

«Ζυγίζοντας» τα (πιθανά) κίνητρα των δύο ομάδων σε σχέση με πέρυσι και (β) διαχωρίζοντας τους παίκτες ανάλογα με την ικανότητα κάθε ενός να επηρεάσει έναν αγώνα.

Όσον αφορά τα κίνητρα, με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν και όχι για τον τίτλο ή τη νίκη επί του αιώνιου αντιπάλου που πάντα δίνουν επιπλέον ώθηση:

Πέρυσι, καθότι ο τελικός έγινε Μάιο, ο Παναθηναϊκός αγωνίστηκε ως πρωταθλητής Ευρώπης και αρκετά… άδειος. Αντίθετα ο Ολυμπιακός ύστε