Το βάρος της στιγμής

Ο τελικός του Europa League δεν νομίζω πως κρύβει και πολλά μυστικά. Δεν χωράει κάπου είδους ανάλυση που θα φωτίσει “αθέατες” πλευρές στο τακτικό κομμάτι, τα πράγματα ήταν πολύ ξεκάθαρα.

Η Ατλέτικο μπήκε πολύ καλύτερα στο ματς, με διάθεση να παίξει ως φαβορί στην αρχή, να κλείσει την Μπιλμπάο και να εκμεταλλευτεί νωρίς το όποιο τρακ των Βάσκων. Από τη στιγμή που η κλάση του Φαλκάο τους έφερε στη θέση του οδηγού, φάνηκε πως ο Σιμεόνε είχε σχεδιάζει από πριν να “πατήσει”

στο προβάδισμα και να παίξει πίσω. Δεν ήθελε να παίξει μεγάλο διάστημα του αγώνα σε ίσα μέτρα, “φοβόταν” την ικανότητα που έχει η Μπιλμπάο σε τέτοιες συνθήκες, σε “πάνω-κάτω αγώνες” που είναι το φόρτε της.

Η Ατλέτικο όχι μόνο βρήκε το πρώτο γκολ στο διάστημα που έπαιξε ψηλά, αλλά βρήκε και “σύμμαχο” στην πλευρά της Μπιλμπάο. Ο Αμορεμπιέτα ήταν σαφές πως ήταν σε κακή προσωπική βραδιά, με ατομικά λάθη, χωρίς καν να χρειαστεί να τον εκθέσει η κλάση του Φαλκάο. Στην ίδια μοίρα κι ο Ιτουράσπε, που παίζει μπροστά από τους στόπερ, έχει κομβικό ρόλο στην ανάπτυξη των Βάσκων, αλλά ήταν κι αυτός σε κακή βραδιά.

Συν τοις άλλοις, η Ατλέτικο ήταν πολύ διαβασμένη στο αμυντικό κομμάτι. Δυο γραμμές τεσσάρων παικτών περίμεναν τους Βάσκους, με τον Ντιέγο να είναι ο υποστηρικτής του Φαλκάο και τους πλαϊνούς να κυνηγάνε μέχρι πολύ πίσω τις προωθήσεις των ακραίων μπακ της Μπιλμπάο. Ο Μπιέλσα τους είχε να παίζουν ψηλά και να δίνουν αυτοί το πλάτος, με τον Μουνιαϊν και τον Σουασέτα να παίζουν πιο κεντρικά.

Χώροι δεν υπήρχαν, ενώ ταυτόχρονα η Ατλέτικο προσπαθούσε να έχει την τετράδα της άμυνας έξω από την περιοχή, ώστε να έχει κοντά τις δύο γραμμές, αλλά και να “σπρώξει” μακριά τον Γιορέντε, σε μικρούς χώρους, όπου δεν μπορούσε να αποτελέσει στήριγμα για τους υπόλοιπους, αλλά ούτε και να απειλήσει.

Με το 2-0 στην πλάτη ο Μπιέλσα ήταν δεδομένο πως θα αντιδράσει. Με δύο αλλαγές στο ημίχρονο, έβαλε τον Πέρες στη θέση του αρνητικού Ιτουράσπε, έριξε τον Ιμπάι Γκόμεθ στο αριστερό άκρο της επίθεσης κι έφερε τον Μουνιαϊν στον άξονα, σε ελεύθερο ρόλο. Με τον Μουνιαϊν να βγαίνει διαρκώς στο πλάι, να παίξει πότε με τον Σουασέτα και πότε με τον Γκόμεθ, η Μπιλμπάο πίεσε πολύ την Ατλέτικο, την έφερε αρκετά μέτρα πιο πίσω και κατάφερε να βάλει περισσότερο στο ματς τον Γιορέντε.

Όμως, ό,τι κι αν έκαναν οι Βάσκοι, δεν βρήκαν το γκολ που θα έδινε ελπίδα σ’ αυτούς και έναν πιο συναρπαστικό τελικό σ’ μάς. Σχεδόν νομοτελειακά, ακόμα κι όταν ο Μπιέλσα έγινε πιο επιθετικός με την τρίτη του αλλαγή, η Ατλέτικο άντεξε με τις αποκρούσεις του Κουρτουά και βρήκε και ένα τρίτο γκολ στην κόντρα, χάρις στο σόλο του Ντιέγκο, πάλι απέναντι στον μοιραίο Αμορεμπιέτα.

Η κλάση του Φαλκάο, σε συνδυασμό με το σενάριο του αγώνα, που πήγε εξαρχής με το μέρος της Ατλέτικο, και την σχεδόν τέλεια εκτέλεση του σχεδίου του Σιμεόνε, έφεραν τους πρωτευουσιάνους