Το τίμημα του βάθους και το «τσίμπημα» του Μελισσά

Το... τσίμπημα του Μελισσά στη Λιβαδειά πόνεσε τον Παναθηναϊκό. Τον πλήγωσε. Του δημιούργησε ανασφάλεια, του στραπάτσαρε την αυτοπεποίθηση. Δεν ήταν όμως θανατηφόρο.

Και μπορεί υπό προϋποθέσεις να φανεί ευεργετικό για τη συνέχεια του πρωταθλήματος, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, για τον απλούστατο λόγο ότι πιστοποίησε με τον πλέον σαφή τρόπο το αυτονόητο: ότι κανένα ματς μέχρι το τέλος δεν πρόκειται να κερδηθεί δίχως πολύ κόπο, πάθος και συσπείρωση, ιδίως με τη δεδομένη έλλειψη ποιότητας και βάθους

Ο Παναθηναϊκός, για όσους το παραγνωρίζουν είναι ακόμα μόνος πρώτος στη βαθμολογία. Και είναι αποκλειστικά στο χέρι του να μείνει εκεί και να πανηγυρίσει το πιο παλικαρίσιο πρωτάθλημα της ιστορίας του. Δεν χάλασε κι ο κόσμος με μία ήττα όσο κι αν είναι σαφές ότι χάλασε το στομάχι και το βράδυ εκατομμυρίων φίλων της ομάδας. Και είναι σίγουρα αμαρτία από τη στιγμή που πρασίνισε η Λιβαδειά και ήταν σαν να έπαιζε ο Παναθηναϊκός στο γήπεδο της Λεωφόρου.

Ποδοσφαιρικά αν το δούμε το θέμα και ξέχωρα από τις όποιες ενστάσεις μπορεί να θέσει ο καθένας μας (γιατί δεν έπαιξε ο Κατσουράνης στη μεσαία γραμμή ή γιατί έχει μείνει εκτός 11άδας ο φορμαρισμένος Μαρίνος ή γιατί ρίσκαρε με αυτόν τον τρόπο ο Φερέιρα στη διάρκεια του αγώνα ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο) είναι σαφές ότι ο φετινός Παναθηναϊκός, στο μεσοεπιθετικό του σκέλος στηρίζεται βασικά σε 2+2 ποδοσφαιριστές. Στον Λέτο κατά πρώτο και κύριο λόγο που δεν αγωνίστηκε στη Λιβαδειά, όπως επίσης και στο Αγρίνιο (1-1 στις καθυστερήσεις) και στο Καυτανζόγλειο (1-0 με "ιδρώτα"), στον Κουίνσι κατά δεύτερο λόγο που "καθάρισε" με τη Δόξα αλλά έπαιξε στη Λιβαδειά με μία προπόνηση και η ξαναχτύπησε από το πουθενά στη διάρκεια του αγώνα, σε ένα κρίσιμο χρονικό σημείο.

Στο +2 εμπεριέχεται βασικά ο Κλέιτον, που φέτος πραγματικά κάνει πολύ καλό πρωτάθλημα και αποτελεί παίκτη νευραλγικό για τον Παναθηναϊκό και το "ξεκλείδωμα" των κλειστών αμυνών. Ο Βραζιλιάνος στο πρώτο ημίχρονο ήταν δραστήριος και ο Παναθηναϊκός υποφερτός, στο δεύτερο μέρος εξαφανίστηκε και... πάπαλα καθώς έκατσε και η στραβή με τον Κουίνσι!

Ο δεύτερος είναι ο Κατσουράνης, που όταν παίζει στο κέντρο της άμυνας προσδίδει τη δυνατότητα ανάπτυξης από πίσω, αλλά αφαιρεί έναν δημιουργικό μέσο από τον άξονα. Σιμάο και Βιτόλο είναι δίδυμο που "δαγκώνει" αλλά με ομάδες που σε περιμένουν 90 λεπτά πίσω από τη σέντρα δεν έχουν πάντα το προσδοκώμενο αποτέλεσμα στη δημιουργία.

Στο ματς με τον Λεβαδειακό είναι χαρακτηριστικό ότι ναι μεν η κατοχή της μπάλας ήταν 60-40 υπέρ του Παναθηναϊκού, αλλά οι τελικές ήταν 7-9 και οι μεγαλύτερες ευκαιρίες (πέραν του γκολ) χάθηκαν από τους γηπεδούχους. Αυτό κάτι δείχνει.

Μοιραία ο Παναθηναϊκός και δη ο Φερέιρα, με τον Λέτο να μην είναι σίγουρο πότε θα επιστρέψει και τον Κουίνσι στα... πιτς, θα πρέπει να ανακαλύψει άλλους άσους απ' το μανίκι του. Ίσως ο Λάζαρος να αναδειχθεί σε έναν εξ αυτών. Φερέιρα είναι αυτός, ποιος ξέρει... Το σίγουρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός στο σύνολ