Το αντίο του Σεσκ

Η αλήθεια είναι πως το σίριαλ παρατράβηξε. Το «Ο Φάμπρεγας επιστρέφει στην Μπαρτσελόνα» έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό και σε κάποιο σημείο μας κούρασε κιόλας. Κυρίως γιατί δεν είχε καμία τρομερή πλοκή, δεν υπήρχε καμία ιδιαίτερη αγωνία.Ο Φάμπρεγας δεν ήταν μήλο της έριδας για πολλούς που θα έδιναν μάχη για την απόκτησή του. Δεν διαβάζαμε κάθε μέρα πως θα τον πάρει και διαφορετική ομάδα. Ο δρόμος ήταν πάντα μόνο ένας, Λονδίνο - Βαρκελώνη. Ο παίκτης το ήθελε, η ομάδα του (η Μπαρτσελόνα) το ήθελε, το μόνο ενδιαφέρον στην ιστορία ήταν ο βαθμός αντίστασης της Άρσεναλ.Κι η Άρσεναλ είχε μόνο έναν τρόπο να αντισταθεί στην γονική έλξη ανάμεσα σε Μπαρτσελόνα και Φάμπρεγας. Να κερδίσει τρόπαια. Να δώσει πίσω στον παίκτη αυτά που της δίνει ο ίδιος. Απλά μαθηματικά: «Εγώ κάνω το καθήκον μου κι είμαι ο καλύτερός σας παίκτης. Εσείς κάντε το δικό σας, δώστε μου μια ομάδα ικανή για την κορυφή». Ο παίκτης ήταν συνεπής, η ομάδα όχι.Η ομάδα του 2006Αφού έγινε βασικός τη σεζόν 2004-05, ο Φάμπρεγας ξεκίνησε την επόμενη χρονιά με το 4 στην πλάτη, νούμερο που άφησε ορφανό ο Βιεϊρά. Στην πρώτη της σεζόν χωρίς τον Γάλλο, η Άρσεναλ έφτασε το 2006 στον τελικό του Champions League. Μπορεί να το έχετε ξεχάσει, αλλά ήταν μια «άλλη Άρσεναλ». Οι Λονδρέζοι έφτασαν στον πρώτο τελικό της ιστορίας τους διατηρώντας ανέπαφη την εστία τους για περίπου χίλια λεπτά. Μια προσεκτική ομάδα, σφιχτή, που δεν έφαγε ούτε ένα γκολ στις νοκ-αουτ αναμετρήσεις και με αιχμή τον Ανρί έφτασε στον τελικό.Απέναντι (τι σύμπτωση) στην Μπαρτσελόνα, η Άρσεναλ κατέβηκε με τον  Φάμπρεγας βασικό και όταν ο μικρός κοιτούσε δίπλα του έβλεπε τους εξής: Τιερί Ανρί, Ζιλμπέρτο Σίλβα, Σολ Κάμπελ, Άσλει Κόουλ, Ρομπέρτ Πιρές, Φρέντι Λιούνγκμπεργκ, Κόλο Τουρέ. Παίκτες που είχαν στεφθεί Πρωταθλητές και Κυπελλούχοι Αγγλίας, κάποιοι είχαν πάρει και Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα με τις χώρες τους.Η Άρσεναλ έχασε εκείνο τον τελικό, αλλά νομίζω πως τότε ο 19χρονος Φάμπρεγας ήταν πολύ σίγουρος πως βρίσκεται στη σωστή ομάδα. Τα χρόνια πέρασαν, ο Σεσκ γινόταν ολοένα και καλύτερος, προσέφερε ολοένα και περισσότερα. Σχεδόν ταυτόχρονα, όμως, τα πράγματα γύρω του άλλαζαν.Τα άγουρα χρόνιαΑπό το Λονδίνο έφευγαν σιγά-σιγά οι παίκτες που είχαν το ένδοξο παρελθόν και στη θέση τους έρχονταν πάντα οι σχεδόν άγνωστοι παίκτες με το λαμπρό μέλλον. Με την μικρό-εξαίρεση του Άρσαβιν, η Άρσεναλ προσέθετε ελπίδα και προοπτική, αλλά έχανε σε εμπειρία κι αποδεδειγμένη αξία. Ο Βενγκέρ αποδείκνυε πως ξέρει να διαλέγει και να βελτιώνει παίκτες, να αγοράζει φτηνά και να πουλάει ακριβά, αλλά η ομάδα του αποκτούσε σιγά-σιγά την εικόνα που μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια: πολύ νεανική ομάδα, πιτσιρίκια που παίζουν τρομερή μπάλα, έλλειψη σκληράδας και πάνω απ’όλα, έλλειψη χαρακτήρα στα δύσκολα.Οι σεζόν πέρασαν κι η Άρσεναλ παγίωσε το ίδιο σενάριο. Ποδόσφαιρο που τραβάει το βλέμμα, εισπράττει το χειροκρότημα, αλλά στο τέλος ανταμείβεται μόνο μ’αυτό. Ο Φάμπρεγας ήταν λίγο μετά τα είκοσι του χρόνια αρχηγός σε μια ομάδα όπου κανείς δεν ήξερε