Θλίψη, με πιάνει θλίψη...

Όταν έχεις κορυφαίο παίκτη τον Δημούτσο...Όταν απέναντι στον Ατρόμητο, που είναι τουλάχιστον ένα κλικ πιο κάτω από σένα από πλευράς προετοιμασίας, πατάς για πρώτη φορά την αντίπαλη περιοχή στο 49ο λεπτό...Όταν παίζεις με τον Μαρίνο δεξιό επιθετικό και τον Πετρογκόλ στην κορυφή...Όταν ο Κατσουράνης-«θα τρίβετε τα μάτια σας» δεν μπορεί να δώσει τη μπάλα στα δύο μέτρα...Όταν ο Νίνης -που άλλαξε νοοτροπία- τον συναγωνίζεται στα λάθη λες και τώρα κάνει τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα...Όταν σε λιγότερο από μία εβδομάδα παίζεις τη μισή χρονιά και υποτίθεται ότι η προετοιμασία σου δεν ήταν «φορτωμένη» για να είναι η ομάδα φρέσκια σε αυτά τα δύο ματς, αλλά εσύ δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου...Όταν ο συμπαθής αντί-Νεμπεγλέρας, ονόματι... Μπάλλας, σου παίρνει το κέντρο...Όταν ο ξεχασμένος Γιαννούλης θυμίζει Μινχ...Όταν συμβαίνουν ΟΛΑ αυτά, τότε δεν γίνεται να μη σε πιάνει θλίψη! Σίγουρα είναι πολύ νωρίς. Σαφώς και έχω στο μυαλό μου ότι πέρυσι τέτοια εποχή τσιμπιόμαστε για να δούμε εάν είναι πραγματικά αυτά που βλέπουμε κόντρα σε μεγαθήρια όπως η Ιντερ και η Μίλαν.Όμως ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο υπάρχει και το γκρι. Και η εικόνα του Παναθηναϊκού ήταν τόσο «κατάμαυρη» στο Περιστέρι που δεν μπορείς να την πιάσεις από πουθενά για να βρεις κάτι αισιόδοξο.Τι να πεις δηλαδή; Ότι είναι βαριά τα πόδια των παικτών από την προετοιμασία «πάνω τα χεράκια, κάτω τα χεράκια» της Αυστρίας; Δηλαδή των παικτών του Ατρομήτου δεν ήταν βαριά τα πόδια;Να πεις ότι δεν είχες τον Τοτσέ; Πλάκα κάνουμε; Ή ότι με Κουίνσι και -τον πραγματικό- Βιτόλο θα ήταν εντελώς διαφορετική η εικόνα της ομάδας; Μπορεί και να αλλάξει, δε λέω. Το βρίσκω και αρκετά πιθανό μάλιστα. Μόνο που απέναντι σου είχες τον Ατρόμητο και δε νομίζω ότι χρειάζεσαι τα -όποια- νέα αποκτήματα για να είσαι έστω υποφερτός. Για να βλέπεσαι βρε αδερφέ...Εν πάση περιπτώσει, το θέμα μου δεν είναι όλη η χρονιά. Πολλά μπορούν να γίνουν ως τότε. Το ζήτημα είναι τα ματς με την Οντένσε. Μία ομαδούλα για τα ευρωπαϊκά στάνταρ του Παναθηναϊκού που όμως δεν παύει να βγήκε δεύτερη στη Δανία, να παίζει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και να έχει επίσημα παιχνίδια στα πόδια της.Για αυτά τα ματς, λοιπόν, δεν ήχησε απλώς καμπανάκι, αλλά καμπάνες τεράστιες και καμπαναριά μαζί. Και παρότι θεωρώ ότι σε όλα όσα είπε ο Φερέιρα, στη συζήτηση που είχαμε μαζί του στην Αυστρία, είχε απόλυτο δίκιο, όταν έχεις απέναντι σου την Οντένσε, τα ακούω βερεσέ. Παναθηναϊκός είσαι διάολε. Ποια Οντένσε;