Τέλος… ικανοποιητικό, αλλά μπορούσε να ζητήσει περισσότερα

Ο Παναθηναϊκός φαίνεται πως «πείστηκε» τελικά απ’ όλη την «συζήτηση» που προηγήθηκε του ντέρμπι, να παίξει το παιχνίδι κλειστά και με αντεπιθέσεις. Το τελικό 1-1 μάλλον θα πρέπει να τον αφήνει ικανοποιημένο για διάφορους λόγους. Γιατί κατ’ αρχήν, κρατάει την διαφορά από τον Ολυμπιακό στην βαθμολογία. Και γιατί κατά δεύτερον, έτσι όπως χειρίστηκε συνολικά το παιχνίδι, μάλλον καλό είναι γι’ αυτόν το σκορ και ο βαθμός

Το θέμα για τον Παναθηναϊκό, είναι αυτό που ήταν και πριν το παιχνίδι. Η διάγνωση δηλαδή, στο που ακριβώς είναι η δύναμή του. Αν όσοι έβλεπαν τον Παναθηναϊκό τον προηγούμενο μήνα, κατάλαβαν πως η δύναμή του ήταν οι… αντεπιθέσεις, τότε καλώς πήγε και έπαιξε έτσι και στον Καραϊσκάκη. Και μάλιστα, πήρε και καλό αποτέλεσμα.

Αν όμως η δύναμή του ήταν, η μεσοεπιθετική λειτουργία του, οι πλαγιοκοπήσεις, το κράτημα της μπάλας στον χώρο του κέντρου και οι πολλές και διαφορετικές επιθετικές του ενέργειες, τότε όλα αυτά, μάλλον δεν τα χρησιμοποίησε σε όλη τους την έκταση και δύναμη.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, από την αρχή του παιχνιδιού, πρόσφερε χωρίς λόγο το γήπεδο και την αίσθηση υπεροχής στον Ολυμπιακό. Ειδικά στον χώρο του κέντρου. Κι αυτό ήταν που έκανε τον Ολυμπιακό να μοιάζει –και να είναι στην ουσία- πιο επικίνδυνος στις επιθετικές του ενέργειες.

Καθώς τις έκανε εντελώς ξεκούραστα και με την άνεση να τις οργανώνει χωρίς πίεση από πολύ πίσω, καθώς η πίεση του Παναθηναϊκού ξεκινούσε πολύ χαμηλά και πάντα κοντά στην περιοχή του.

Θα έλεγα πως η άμυνα του Παναθηναϊκού, για τα δεδομένα της και όσα κουβέντιαζαν οι περισσότεροι όλη την προηγούμενη εβδομάδα, έκανε ένα απίστευτα εξαντλητικό έως και ηρωϊκό παιχνίδι, καθώς ανά λεπτό σχεδόν, ήταν αυτή που καλούνταν να δώσει λύσεις στην επιθετική δραστηριότητα του Ολυμπιακού, χωρίς βοήθειες από τα χαφ και την επίθεσή της. Μιλάμε για απίστευτα πολλές επαφές με την μπάλα, πολλές φάσεις που έπεφταν όλες πάνω της και πάντα υπό συνθήκες πίεσης και χωρίς ξεμαρκάριστους συμπαίκτες μπροστά.

Πόσο μάλλον, που ο Παναθηναϊκός στο παιχνίδι, δεν είχε ένα από τα βασικότατα χαρακτηριστικά του στα προηγούμενα παιχνίδια. Δηλαδή δεν κρατούσε καθόλου μπάλα. Οι μέσοι και μεσοεπιθετικοί του, ελάχιστες φορές έδωσαν ανάσες στην υπόλοιπη ομάδα κρατώντας λίγα δευτερόλεπτα την μπάλα στα πόδια τους. Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, η κατάσταση πήγε σε κάποιο σημείο να γίνει αφόρητη.

Πόσο μάλλον που σε όλα αυτά, παρατηρήστε μια εικόνα, που μιλάει από μόνη της για όλο το παιχνίδι.

Προσπαθήστε λοιπόν να θυμηθείτε, πόσες φορές είδατε τα χαφ του Παναθηναϊκού μέσα και στις δύο περιοχές. Θα έλεγα ελάχιστες έως καθόλου. Κι όχι μόνο επιθετικά, όπου με εξαίρεση την φάση του γκολ και μια στιγμή με τον Κατσουράνη, τα χαφ κοιτούσαν… από απόσταση τα τεκταινόμενα. Αλλά και αμυντικά. Εκεί όπου υποτίθεται με βάση την μορφή του αγώνα και την πίεση του Ολυμπιακού, χρειαζόταν περισσότερη βοήθεια και υπό μορφή της φυσικής παρουσίας τους στον χώρο.

Κυριολεκτικά, κουράστηκα να βλέπω να