Τελικά μόνο αυτοί απέμειναν…

Η διοίκηση δεν υπάρχει, τα λεφτά έχουν γίνει όνειρο απατηλό και η ομάδα έχει μείνει εντελώς μόνη της, χωρίς την παραμικρή βοήθεια να προσπαθεί με ότι μέσο διαθέτει.

Όχι ότι πριν από τα όσα συνέβησαν στο Δ.Σ. της περασμένης Παρασκευής τα πράγματα ήταν διαφορετικά, αλλά σαφώς το κλίμα που επικρατούσε πριν το ματς στο Ηράκλειο, δεν είχε την παραμικρή σχέση με αυτό που θα έπρεπε να υπάρχει σε μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός.

Παρ’ όλα αυτά, οι «πράσινοι» για μία ώρα έκαναν πλάκα στο χορτάρι! Θυμίζοντας το σύνολο που μας έκανε να τρίβουμε τα μάτια μας στο διάστημα Οκτωβρίου-Νοεμβρίου. Εξηγήσεις υπάρχουν. Πρώτα απ’ όλα στην άμυνα ο Μπουμσόνγκ συμμάζεψε την κατάσταση. Δίνοντας ηρεμία, ποιότητα στα μετόπισθεν και σιγουριά στους συμπαίκτες του.

Στα χαφ, η επάνοδος του Νίνη άλλαξε εντελώς την εικόνα. Ο μικρός όσο άντεξε είχε τρεξίματα, έδωσε ποιότητα και «φρέσκαρε» για τα καλά το νευραλγικό αυτό χώρο. Επιπρόσθετα, η τριπλέτα της επίθεσης αλλάζοντας διαρκώς θέσεις, έκανε άνω κάτω την άμυνα του ΟΦΗ. Κλέιτον, Κουίνσι και Χριστοδουλόπουλος, έκαναν ότι γούσταραν για 60 λεπτά. Έτσι εξηγείται λοιπόν η νίκη και κυρίως η εκπληκτική εμφάνιση που έπιασε ο Παναθηναϊκός για μια ώρα αγώνα.

Μετά από όσα είδαμε στην Κρήτη, όμως, μας γεννιούνται δύο βασικές απορίες. Πρώτα απ’ όλα, για ποιο λόγο δεν είδαμε τα ίδια πράγματα στα προηγούμενα ματς. Χωρίς ίχνος υπερβολής, αν ο Παναθηναϊκός έκανε ίδιες εμφανίσεις με ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, τότε αυτή τη στιγμή θα μιλούσαμε σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Και σαφώς η ομάδα δεν θα είχε χάσει τον τίτλο.

Δεύτερον, ο Μπουμσόνγκ για ποιο λόγο ενώ τραυματίστηκε και οι εκτιμήσεις έκαναν λόγο για απουσία ενός μηνός, χρειάστηκε να περάσουν τρεις για να επιστρέψει; Αμφιβάλλει κανείς πως ο Γάλλος είναι ουσιαστικά όλη η άμυνα του Παναθηναϊκού; Είναι δυνατόν να μην έχει δοθεί καμία απάντηση για το… μυστήριο με τον «Μπουμ»;

Όπως και να έχει, η ουσία είναι πως δεν υπάρχει… ουσία. Μια ομάδα απροστάτευτη, μια ομάδα που πηγαίνει με αυτόματο πιλότο χωρίς κανείς να δείχνει διατεθειμένος να πάρει τα ηνία, μια ομάδα που δεν ξέρει ποια θα είναι η επόμενη μέρα της. Τελικά, όπως αποδεικνύεται μόνο οι παίκτες και το τεχνικό τιμ έχουν απομείνει προκειμένου να κρατούν ψηλά τη σημαία και να δίνουν την δυνατότητα στον κόσμο να «σκάει» ένα χαμόγελο, αν και οι πίκρες είναι τόσες πολλές που δεν σβήνονται με τίποτα.

Πρέπει να αλλάξουν πολλά στον Παναθηναϊκό. Οι κόντρες, οι έριδες, επιβάλλεται να μείνουν στην άκρη. Αλλά τι λέμε τώρα; Ποιος θα ασχοληθεί και ποιος θα ακούσει; Είπαμε. Αυτό που μετρά είναι οι εντυπώσεις. Αυτό που μετρά είναι το ποιος φταίει περισσότερο. Αυτό που μετρά είναι η προσωπικότητα του καθενός. Κανείς όμως δεν αντιλαμβάνεται πως ο Παναθηναϊκός από μόνος του, είναι ικανός να επισκιάσει τους πάντες. Εδώ που έχουμε φτάσει, δεν έχει γυρισμό. Πλέον η απόφαση είναι μία. Επειδή ο σύλλογος είναι τεράστιος και αργά ή γρήγορα θα την βρει την άκρη, πρέπει απλά να αποφασίσουν όσοι εμπλέκονται σε αυτή την κωμωδία όπως έχει εξελιχθ