Τα χρόνια του Ζιχ και το μάθημα

Συγχωρέστε με, αλλά δεν καταλαβαίνω. Ο Σταύρος Ελληνιάδης ήταν μεν διαπιστευμένος ως assistant team manager της Εθνικής μας, αλλά αυτό έγινε λέει για να διευκολυνθεί όσον αφορά την πρόσβασή τους στους αγώνες, να έχει διαπίστευση και να μην ψάχνει για εισιτήρια.Συγνώμη, αλλά ένα χαρτί είτε είναι επίσημο και μετράει, είτε όχι. Μέση λύση δεν υπάρχει. Μπορεί όντως ο Ελληνιάδης να μην έχει σχέση με την ελληνική αποστολή, αλλά το επίσημο έγγραφο λέει πως είναι “δικός μας”, εμείς τον διαπιστεύσαμε κι έχει συγκεκριμένη θέση.Ο,τι νά’ναιΜε αυτό ως δεδομένο, είναι απίστευτο το γεγονός οτι δεν υπάρχει καμία επίσημη θέση από την Ελληνική Ομοσπονδία. Το αν ο Ελληνιάδης είναι τύποις διαπιστευμένος ή όχι και οι λόγοι που έγινε αυτό είναι πράγματα που θα έπρεπε να μας τα δηλώσουν επίσημα χείλη, όχι να τα διαβάζουμε στο ρεπορτάζ. Ο τίτλος της Ομοσπονδίας είναι γραμμένος πάνω στην διαπίστευση, όχι το όνομα των δημοσιογράφων.Ακόμα μεγαλύτερες απορίες προκαλεί η τιμωρία που επιβλήθηκε στον Ελληνιάδη. Πώς γίνεται να τιμωρηθεί με πρόστιμο κι αφαίρεση διαπίστευσης; Πρόστιμο μπορεί να δεχθεί ο αθλητής από την ομάδα του, μπορεί να δεχθεί μια ομάδα ή τα πρόσωπα που την αποτελούν από μια ομοσμπονδία, κάποιος που επίσημα ανήκει κάπου. Πρόστιμο σε ιδιώτη είναι κάτι πολύ απλά, δεν υπάρχει.Αν λοιπόν η FIBA ασπάζεται πως, ο,τι κι αν λέμε, αποτελεί δικό μας κομμάτι, τότε και εμείς θα έπρεπε να κάτσουμε μαζί του στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Αν ο Ελληνιάδης δεν είναι μέλος της αποστολής μας κι είναι τυπικά διαπιστευμένος, τότε η FIBA δεν έχει κανένα δικαίωμα να του επιβάλλει πρόστιμο και θα έπρεπε να στραφεί εναντίον του με άλλους τρόπους.Φυσιολογικά πράγματαΓια να το κλείσουμε, δεν είναι δα πως πέφτουμε κι απ’τα σύννεφα. Και δεν το λέω για τον Ελληνιάδη, αλλά γενικώς για την διαχρονική ματιά στο κομμάτι μπάσκετ-διαιτητές. Πολύ νταλαβέρι (όπως και στην μπάλα), αλλά με μια μεγάλη διαφορά. Να συμβαίνει σχεδόν φυσιολογικά κι ανοιχτά, σαν να μην τρέχει τίποτα, σαν να έχουμε εδώ και χρόνια αποδεχθεί πως η φύση αυτού του αθλήματος στην Ευρώπη είναι εξ ορισμού αυτή. Με νταλαβέρι, “μάνατζερ”, συμμαχίες, διαιτητές που σπάνια είναι “στη μέση” και συνήθως είναι, είτε φιλο-τέτοιοι, είτε φιλο-άλλοι.Τόσο φυσιολογική πτυχή του “πως παίζεται το παιχνίδι” σε συλλογικές ή εθνικές διοργανώσεις, που δεν αποτελεί καν σκάνδαλο, που δεν προκαλεί έκπληξη σε κανέναν. Σαν την αλήστου μνήμης φωτό του γίγαντα Ζιχ στα μπουζούκια της Θεσσαλονίκης τα παλαιά τα χρόνια ή την τρομερή αποθέωση που γνώρισε ο Ζιχ από το κατάμεστο κλειστό του ΟΑΚΑ, όταν μπήκε στο γήπεδο να κάνει ζέσταμα πριν σφυρίξει παιχνίδι της Εθνικής μας στο Ευρωμπάσκετ του 1995. Το έχουμε σχεδόν αποδεχθεί. Όλες οι εθνικές και όλοι σύλλογοι συμμετέχουν στο νταλαβέρι, όλοι έχουν υπάρξει θύτες και θύματα.Νέες φάτσεςΚαι για να πούμε και μια κουβέντα για τα εντός του παρκέ, μ’αρέσει πολύ να βλέπω αυτήν την ομάδα. Όχι, φυσικά δεν είναι ισάξια των ομάδων που έχουμε μάθει να βλέπουμε με τα γαλανόλευκα στο παρκέ. Όχι, δεν μας κάνει να νοιώθουμε όπως έχου