Τα ανεξήγητα των Ελλήνων!

Συνηθίζουμε να ευχόμαστε καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα τέτοιες μέρες. Ίσως η λέξη «Ανάσταση» να έχει και συμβολικό χαρακτήρα με δεδομένο ότι η εποχή που βιώνουμε μόνο εύκολη δε μπορεί να χαρακτηριστεί και σίγουρα το μέλλον δεν θα είναι ίδιο.

Πολλά πράγματα όμως έχουν να κάνουν μ' εμάς τους ίδιους. Εδώ και πολλά χρόνια δεν έχω καταφέρει να λύσω ορισμένες σημαντικές απορίες που τριγυρίζουν στο μυαλό μου, σχετικά

με το Πάσχα των Ελλήνων. Ή τουλάχιστον με το πως αντιλαμβάνονται ορισμένοι το Πάσχα, πως το προσαρμόζουν και πως τα καταφέρνουν να τα κάνουν... μπάχαλο.

Διάβασα την είδηση ότι στην πατρίδα μου τη Μάνη (σημειολογικά το αναφέρω, δεν ευαισθητοποιήθηκα λόγω... πατρίδας) ακρωτηριάστηκαν δύο άτομα επειδή έσκασαν δύο κροτίδες στα χέρια τους. Πόσο άσχημο είναι, αλήθεια, να διαβάζουμε τέτοιες ειδήσεις ΚΑΘΕ Πάσχα; Άνθρωποι να ακρωτηριάζονται, άλλοι να χάνουν το μάτι τους, άλλοι να τραυματίζονται, σοβαρά ή έλαφρά δεν έχει σημασία, επειδή κυριαρχεί αυτό το... ακατανόητο έθιμο!

Πόσο μυαλό μπορεί να έχει κάποιος ώστε να καταλάβει ότι δεν μπορείς να «παίζεις» με πυροτεχνήματα; Ή ακόμα ποιός μπορεί να είναι τόσο βλάκας ώστε να μην αντιλαμβάνεται ότι τουλάχιστον δεν ενδείκνυται να ρίχνεις φωτοβολίδες και να «παίζεις» με τέτοια πράγματα σε μέρος που είναι μαζεμένος κόσμος;

Το να μονοπωλούν τα «μπαμ-μπουμ» το βράδυ της Αναστάσεως είναι κάτι που προσωπικά μου προκαλεί αηδία κι αγανάκτηση. Κάποιες φορές τσακώθηκα αλλά άκρη δεν βρήκα. Η λέξη «έθιμο» ήταν το... ακλόνητο επιχείρημα ανθρώπων που μάλιστα κρατούσαν και παιδάκια. Ωραίο παράδειγμα έδωσαν, δε συμφωνείτε;

Προτίμησα λοιπόν συνειδητά να απέχω απ' αυτή τη διαδικασία και να μην βρίσκομαι στην εκκλησία το βράδυ της Ανάστασης. Δεν έχει νόημα ούτε να τσακώνεσαι, πολύ περισσότερο όταν κανείς ή σχεδόν κανείς δεν σε υποστηρίζει. Ας με λένε φοβητσιάρη, δεν με ενοχλεί. Προτιμώ να έχω εξασφαλισμένο το να είμαι αρτιμελής, να βρίσκομαι μακριά από τον κίνδυνο και να δηλώνω αλλεργικός στην ηλιθιότητα.

Το άλλο θέμα που ουδέποτε κατάλαβα είναι οι... ριπές με τα όπλα που συμβαίνει συνήθως στα χωριά τη μέρα του Πάσχα. Ειλικρινά, το να εκδηλώνεις τη χαρά σου με το να... βαράς με το κυνηγετικό, το θεωρώ ανεξήγητο φαινόμενο, πέρα από επικίνδυνο. Ξέχωρα από το να διατηρείς όπλο μέσα σε σπίτι που πηγαινοέρχονται παιδιά...

Και φυσικά το άλλο που δεν κατάλαβα ποτέ και με θλίβει απεριόριστα κάθε Πάσχα είναι ο απολογισμός των τροχαίων... Που ακριβώς πάνε ορισμένοι, για ποιό λόγο βιάζονται (όταν μιλάμε για διακοπές), τι θέλουν να πετύχουν, γιατί βάζουν σε κίνδυνο πέρα από τη δική τους ζωή και τις ζωές συνανθρώπων είναι κάτι ανεξήγητο επίσης. Κάποια στιγμή λέγαμε ότι στην ελληνική άσφαλτο υπήρχαν περισσότεροι νεκροί τις μέρες της εξόδου (Πάσχα- καλοκαίρι- Δεκαπενταύγουστος- Αγίου Πνεύματος) απ' ότι στη Γιουγκοσλαβία τότε που βομβάρδιζαν οι αμερικάνοι.

Δε λέω κάτι καινούργιο ούτε κάτι πρωτότυπο. Επιμένω- χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο- ότι τα πάντα αρχίζουν από εμάς τους ίδιους. Κι επειδή