Προσφορά, δύο blog σε ένα

Σήμερα λόγω κρίσης λέω να βάλω δύο μπλογκ σε ένα, έτσι ως προσφορά προς το αναγνωστικό κοινό. Θα ξεκινήσω με το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

Και μέσα από τις ομάδες που έφτασαν στον τελικό και τον τρόπο που συνέβη αυτό, θα προσπαθήσουμε να βγάλουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα.

Νομίζω πως ζούμε την εποχή της Ισπανίας και όχι τόσο γιατί σηκώνει της κούπες, αλλά γιατί το ποδόσφαιρο που παίζει είναι μία ιδέα που μπορεί κατά την

άποψή μου να απελευθερώσει το ποδόσφαιρο. Να οδηγήσει τις ομάδες σε μία διαφορετική προσέγγιση των αγώνων, εκεί όπου ο κλεφτοπόλεμος δεν θα έχει θέση.

Ακούω συζητήσεις είτε φίλων μου, είτε από παρέες που τυγχάνει να κάθονται δίπλα μου, που μιλάνε για κουραστικό ποδόσφαιρο των Ισπανών. Εγώ θεωρώ, πως αυτή είναι η πιο όμορφη προσέγγιση απέναντι σε ομάδες που πιέζουν στο μισό γήπεδο και προσπαθούν να κλέψουν αγώνες.

Ουσιαστικά η Ισπανία παίζει ένα ποδόσφαιρο εξευτελιστικό για τον αντίπαλο. Ο τρόπος που έχει κατοχή μπάλας, είναι τέτοιος ώστε η ψυχολογική φθορά του αντιπάλου να είναι τεράστια. Να τον κάνει να αισθάνεται βλάκας.

Το ποδόσφαιρο που παίζει δεν είναι πυρηνική επιστήμη. Ποιοτικοί παίκτες δεν κάνουν περιττά πράγματα, παίζουν στους σωστούς χώρους και χρόνους και κινούνται ακριβώς όσο χρειαστεί για να δημιουργήσουν πλεονέκτημα.

Σε ένα τουρνουά μάλιστα που ο Ντελ Μπόσκε είναι επιεικώς τραγικός στον τρόπο που έχει διαχειριστεί την υπόθεση σέντερ φορ, η Ισπανία στηρίχτηκε καθαρά στην ποιότητα των χαφ της, αλλά και στην εξαιρετική κατάσταση των δύο στόπερ της και του Κασίγιας.

Μπορώ να φανταστώ το πώς αισθάνεται μία ομάδα που φτύνοντας αίμα έφτασε να κάνει φάση στους Ισπανούς και έπεσε πάνω στον Κασίγιας που κάνει τα δύσκολα να φαίνονται εύκολα.

Η Ισπανία μάλιστα, έφτασε στον τελικό με πολυτιμότερους, παίκτες σαν τον Πικέ, τον Σέρχιο Ράμος, τον Ζόρντι Άλμπα, τον Τσάμπι Αλόνσο , τον Μπουσκέτς και λίγο από Ινιέστα. Ούτε ο Σίλβα θεωρώ πως έκανε ένα συγκλονιστικό τουρνουά, ούτε κανένας άλλος επιθετικογενής.

Και το ποδόσφαιρο που παίζει η Ισπανία, ανάγκασε έναν πολύ μεγάλο προπονητή όπως τον Πραντέλι, να εμφανίσει μία Ιταλία πολύ διαφορετική από αυτή που γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Αν δεν τον έκανε αυτό, δεν θα έφτανε μέχρι εδώ.

Η πρακτική σκέψη που έχουν οι Ιταλοί για το ποδόσφαιρο, είναι ένα βασικό αντικείμενο μελέτης για εμάς που ασχολούμαστε με αυτό. Ο τρόπος που αυτή συνδυάστηκε σε ένα σύνολο με εξαιρετικούς χαφ, έφερε τους Ιταλούς στον τελικό.

Με τον Πίρλο να κάνει ότι ο Τσάβι και λίγο παραπάνω στον άξονα, τον Ντε Ρόσι, τον Μοντολίβο και τον Μαρκίσιο να γνωρίζουν που πατάνε και που βρίσκονται ανά πάσα στιγμή, οι Ιταλοί κατάφεραν να ξεπεράσουν ότι εμπόδιο εμφανίστηκε μπροστά τους, με τους δύο τελευταίους μάλιστα να μην έχουν το γκολ και τον αρχηγό της Ρόμα που το έχει, να είναι σε κακό φεγγάρι στον τομέα αυτό.

Με επιθετικό δίδυμο μάλιστα τη χαρά της ανισορροπίας, οι Ιταλοί κατάφεραν να φτάσουν μέχρι εδώ. Και αυτό συνέβη γιατί ως ένα βαθμό μιμήθηκαν τους Ισπανούς. Βγή