Προς το παρόν, κάνω τον γελωτοποιό στο παιδί μου…

Προς το παρόν, απλά κάνω τον παλιάτσο-γελωτοποιό στη 2,5 ετών κορούλα μου. Στάση πολύ συνειδητή, γιατί δε θέλω ούτε στιγμή να καταλάβει τίποτα από τη θλίψη και την οργή που κουβαλάω μέσα μου για όσα γίνονται γύρω μας, για όσα μας «ετοίμασαν».

Προς το παρόν κάνω τον κλόουν, γιατί αργότερα, μόλις καταλάβει θα μιλήσω στη Νεκταρία μου για:

Ανθρωπίσκους, δήθεν ηγέτες, πολιτικούς τελείως άχρηστους που κατά πάσα πιθανότατα δε δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους και αφού απέκτησαν περιουσίες, ξεπούλησαν τον τόπο, έκαναν τον κάποτε

περήφανο Έλληνα να μοιάζει με μίασμα της Ευρώπης, του στέρησαν το χαμόγελό του, το κιμπαριλίκι του, την όρεξη για ζωή και τον έφεραν πρώτο σε αυτοκτονίες στην Ευρώπη.

Ποιόν; Αυτόν που αγαπούσε να ζει περισσότερο από κάθε άλλον λαό στη γη… Να δημιουργεί, πολιτισμό, τέχνες, ολυμπιακούς αγώνες για ένα στεφάνι ελιάς, γράμματα, πολιτεύματα, μουσικές, να ερωτεύεται, να χαίρεται να δίνει στους άλλους. Να χαρίζει τη φιλοξενία, το χαμόγελό του, να μοιράζεται το γαλάζιο της θάλασσας και το χρυσό του ήλιου του… Αυτόν ευνούχισαν οι τίποτες, οι ξεφτίλες, οι ανίκανοι, οι λίγοι, οι προδότες των ονείρων μας…

Θα μιλήσω στο παιδί μου γι’ αυτούς που ευνούχισαν τα όνειρα των νέων για το μέλλον, που επιφύλασσαν ατιμωτικά γεράματα για τους απόμαχους της ζωής, που έσβησαν θυσίες γενιών και γενιών, κεκτημένα που χρειάστηκαν ανθρώπινες ζωές και αυτοί τα έθαψαν σε μια νύχτα.

Θα μιλήσω στο παιδί μου για έναν πόλεμο που δεν είχε τουφέκια ή τανκς, για μια κατοχή που δεν είχε αγκυλωτό σταυρό και μπότα, αλλά αποπειράθηκε να αφανίσει γενιές. Για τους τέλειους και αψεγάδιαστους ξένους ηγέτες και λαούς που ποτέ δεν πλήρωσαν τις πολεμικές αποζημιώσεις για τα εγκλήματά τους, γι’ αυτούς που ήρθαν να στραγγαλίσουν και πάλι την Ελλάδα, μιλώντας με τα πιο απαξιωτικά λόγια γι’ αυτήν.

Θα μιλήσω στο παιδί μου γι’ αυτούς τους «σωτήρες» που ακόμα και στο χείλος του γκρεμού έπαιζαν επικοινωνιακά παιχνίδια κομματικού συμφέροντος, μιλούσαν με γρίφους, έπαιρναν και καλά ένα ύφος λυπητερό βάζοντας ψευτοδιλλήματα και στην ουσία αδιαφορούσαν για τον απλό πολίτη που ένιωθε να του βιάζουν τη νοημοσύνη και να του στερούν την ίδια του τη ζωή.

Θα διηγηθώ στην κόρη μου την πρώτη φορά που έζησε την κρίση. Τόσο απλά και τόσο αθώα, όταν είδε ένα πρωί ξαφνικά ένα (ακόμα από τα χιλιάδες) άδειο μαγαζί και ένα ΠΩΛΕΙΤΑΙ στο μικρό ψιλικατζίδικο τη γωνίας, όπου παίρναμε το μπαλόνι της και με ρώτησε «μπαμπά, γιατί έφυγαν τα μπαλόνια;»

Θα μιλήσω στο παιδί μου και θα του εξηγήσω όμως, ότι δε το βάλαμε κάτω και ότι τα καταφέραμε να βγούμε κι από αυτό το βούρκο με κινούμενη άμμο που μας έριξαν οι περισπούδαστοι ηγέτες. Ταλαιπωρημένοι μεν, με καθαρή συνείδηση δε, με χαμόγελο, πίστη και αντοχές να χτίσουμε ξανά τη ζωή μας και να διηγούμαστε στα παιδία μας και στα παιδία τους όλα όσα περάσαμε…

Τέλος, θα τραγουδήσω στη Νεκταρία μου τον στίχο του Τσακνή που ερμήνευσαν οι Αφοί Κατσιμίχα πριν 20 χρόνια και είναι σαν να γράφτηκε τώρα:

Γυρίζω τις πλάτες