Πολιτική: Η τέχνη της… εφικτής ατιμωρησίας!

Η προηγούμενη γενιά που προσωποποίησε την… Οικογενειακή Δημοκρατία που επικρατεί στην Ελλάδα, μας κληροδότησε τη ρήση ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Ήταν μια ρήση που προσέδιδε στο σπορ μια ευγενή διάσταση.

Κάτι σαν την καλόπιστη προσπάθεια ενός διαμεσολαβητή μεταξύ αντιμαχόμενων κρατών να φέρει την ειρήνη μεταξύ τους. Κάτι σαν τους υπεύθυνους, επιστημονικά τεκμηριωμένους συμβιβασμούς μεταξύ κόστους κατασκευής και ασφάλειας που κάνει ένας πολιτικός μηχανικός ή ένας ναυπηγός.

Κάτι, για

να μην πολυλογούμε με τα παραδείγματα, που παρέπεμπε σε μια ουσιαστική δουλειά που διεπόταν από συναίσθημα ευθύνης και αφορούσε κάτι απτό και κρίσιμο και χρήσιμο. Την παραγωγή ενός έργου, σημαντικού και σπουδαίου, που, όπως όλα τα σημαντικά και σπουδαία, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να προκύψει εύκολα και απλά, αλλά μόνο μέσω σκέψης, κόπου, αγωνίας. Εξ ου και, υποτίθεται, συγχρόνως «τέχνη» απ’ τη μία και, μάλιστα, του «εφικτού» από την άλλη: της χρυσής τομής μεταξύ ιδανικού και ρεαλιστικού.

Ούτε μια γενιά μετά, αν υπάρχει έστω και ένας Έλληνας (ακόμη και μεταξύ αυτών που, όντως, τα έφαγαν «μαζί» με κάποιους) πιστεύει ότι η πολιτική είναι οτιδήποτε περισσότερο από την τέχνη του να… κοροϊδεύεις, να σπαταλάς, να παριστάνεις και μόνο ότι δουλεύεις, ενίοτε ακόμη και να κλέβεις –έστω και με τη μορφή του… δώρου στον εαυτό σου- και να καθιστάς, μαγικά, εφικτό να μένεις ατιμώρητος, δείξτε μού τον κι εμένα. Θέλω να δω έναν ενήλικο εν έτει 2011 να πιστεύει (σίγουρα, εφόσον πιστεύει και το προηγούμενο!) στον Αϊ Βασίλη, τις νεράιδες και την γλυκιά αγνότητα των προθέσεων των Τραπεζών όταν σε δανείζουν…

Στις μέρες μας, η πολιτική εισπράττει ό,τι της αξίζει ακριβώς: την απαξίωση όσων ουδέποτε την εκτίμησαν ιδιαιτέρως (διότι ουδέποτε τη θεώρησαν μέσο για να εξασφαλίσουν «θεσούλα» ή μίζα ή, ή, ή) και την ξεχωριστά μεγάλη αχαριστία που επιφυλάσσουν οι ευεργετηθένες στους ευεργέτες τους μόλις αυτοί, από επιλογή ή από ανάγκη, αλλάξουν βιολί.

Είναι κρίμα. Διότι όσο ισχύει ότι κάθε χώρα έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν, ο αφορισμός είναι λίγο άδικος –υπό την έννοια ότι η ευθύνη δεν είναι ποτέ ίδια για όσους βάζουν τζίφρα και παίρνουν αποφάσεις με αυτήν που ανήκει σε όσους, απερίσκεπτα (ή έστω και από ολίγον ταπεινά κίνητρα) τους εκχωρούν αυτό το δικαίωμα. Και υπάρχει και κάτι άλλο: το ψάρι (αρχίζει και) βρομάει από το κεφάλι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το ψάρι ως τροφή είναι τοξική.

Εννοώ: η πολιτική και μάλιστα στις δημοκρατίες, ήταν και παραμένει ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος να ασκείται η εξουσία. Αλλά μ’ αυτά που συμβαίνουν πλέον, πόσο θέλει ο απλός κόσμος να (φτάσει, λόγω απελπισίας, στην απερισκεψία να) αναφωνήσει: «Μια Χούντα χρειαζόμαστε»; Όχι πολύ. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα ΤΟΥΣ (των πολιτικών εννοώ), που όμως την πληρώνουμε όλοι!

Υ.Γ. : Ίσως τέτοια ώρα να μην είναι για τέτοια λόγια. Όμως… έχει ντέρμπι την Κυριακή, θυμίζω. Και το ονομάζω ντέρμπι διότι πάντοτε τέτοιο είναι ένα ματς με την ΑΕΚ, σε οσοδήποτε κακή κατ