Πινελιά πορτοκαλί στο μαύρο τοπίο!

Λίγα λεπτά πριν από το τζάμπολ της (τελευταίας, υπό αυτή τη μορφή) Ευρωλίγκα, οι σκέψεις για τη σεζόν που ανοίγει δεν είναι ξεκάθαρες.

Και για να γίνω πιο κατανοητός, θα σας περιγράψω το σκηνικό: Καθισμένος μπροστά στο κομπιούτερ, με μια από τις τηλεοράσεις του αθλητικού τμήματος των ΝΕΩΝ ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου να κάνει ζάπινγκ στα δελτία ειδήσεων. Κουρέματα, χαράτσια, γκρίζες ζώνες, νέα μέτρα, μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, πολυνομοσχέδια, κρίσιμες ημέρες, 6η δόση, πτώχευση,

χρεοκοπία, παραιτήσεις, ανεργία, ύφεση είναι οι λέξεις που επαναλαμβάνονται ασταμάτητα. Όλες σε τόνο δραματικό και ύφος έντονο σχεδόν πολεμικό!

ώς να συγκεντρωθείς για να γράψεις για την Ευρωλίγκα; Πως να ασχοληθείς με το μπάσκετ; Πως να κατορθώσεις να βάλεις λίγο πορτοκαλί σε αυτό το γκρίζο, σχεδόν μαύρο, τοπίο στο οποίο ζούμε; Δυστυχώς κατοικούμε σε μια χώρα που πλέον έχει χάσει το χαμόγελο της. Και το τραγικότερο; Έχει χάσει (και) την ελπίδα της!

Για αυτό η κατάθλιψη κτυπά την πόρτα ακόμη και ανθρώπων που δεν έχουν πληγεί άμεσα, ούτε βαριά, από τα μέτρα ή την κρίση. Τους «κλείνει» όμως το μάτι, γιατί επικρατεί «τρομοκρατία». Όλοι φοβούνται πως αύριο, μεθαύριο, σε λίγες μέρες οι απολύσεις, οι εφεδρείες, οι ατομικές συμβάσεις, οι μειώσεις, η πτώχευση στα δικά τους ασφαλιστικά ταμεία, θα μπουν μέσα στο σπιτικό τους και μαζί τους είναι σίγουρο ότι θα εισβάλλει και η λαίλαπα της σύγχρονης κοινωνίας. Η κατάθλιψη…

Η εμπιστοσύνη στους πολιτικούς έχει χαθεί παντελώς. Αλλά μήπως εμείς δεν τους επιλέξαμε; Μήπως εμείς δεν στέλνουμε κάθε φορά στο κοινοβούλιο, αθλητές, τηλεπερσόνες, τραγουδιστές, ηθοποιούς, όλα τα πρότυπα που μας έχουν δημιουργήσει και η πλειοψηφία των Ελλήνων θέλουν να γίνουν και τα παιδιά τους;

Η εμπιστοσύνη στην πολιτική έχει επίσης χαθεί παντελώς. Αλλά μήπως εμείς δεν επιλέξαμε τον δικομματισμό, δημιουργώντας πελατειακή σχέση με τα δύο μεγάλα κόμματα, εξαργυρώνοντας κάθε φορά τη ψήφο μας με έναν διορισμό, με μια νομιμοποίηση αυθαιρέτου ακόμη και μια ευνοϊκή μετάθεση;

Που να ποντάρεις; Ποιος να σου δώσει όραμα για το αύριο; Που να βρεις αισιοδοξία για το αύριο, για το μεθαύριο, για το επόμενο έτος, την επερχόμενη πενταετία; Πώς να γράψεις για κάτι υγιές, μέσα στην τρομακτικά αρρωστημένη –σε όλα τα επίπεδα της- ελληνική πραγματικότητα;

Αν γυρίσεις την πλάτη στην κρίση, το ΔΝΤ, την Τρόϊκα, τον ΓΑΠ και τον Μπένι, θα πέσεις πάνω στα «στημένα», τις κασέτες και το κουτσουρεμένο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Θα τα αποφύγεις; Θα πέσεις πάνω στο απαξιωμένο πρωτάθλημα μπάσκετ που προσπαθεί να στυλωθεί στα πόδια του, με ομάδες που δεν έχουν μαντήλι για να κλάψουν. Θα δεις ομοσπονδίες που έχουν τη θηλιά στο λαιμό μετά τις δραματικές περικοπές στις επιχορηγήσεις.

Θα ακούσεις για σχολεία σε κατάληψη, για μαθητές δίχως βιβλία. Θα μάθεις για τους ληστές με τα Καλάζνικοφ, για τις συμμορίες που ξαφρίζουν σπίτια με νέες μεθόδους, καθώς επιστρατεύουν γιαγιάδες ή κουβάδες με νερό!

Πόσο «ξένη» σε όλα αυτά είναι η Ευρωλίγκα; Πόσο έντονο