Περί ποδοσφαιρικής προσέγγισης

Καμιά φορά απογοητεύομαι με το επίπεδο των Ελλήνων φιλάθλων, γιατί μέσα από τη διαδικασία που τους έχουν βάλει, κυρίως τα ΜΜΕ, αλλά και οι ποδοσφαιράνθρωποι της χώρας, αδυνατούν να κατανοήσουν τι είναι ποδόσφαιρο.Αφορμή από τα όσα ανέφερα μέχρι τώρα ή θα αναφέρω στη συνέχεια, πήρα από τους ευρωπαϊκούς αγώνες του ΠΑΟΚ και του Παναθηναϊκού. Και οι δύο αγωνίστηκαν απέναντι σε ομάδες από τη Βόρεια Ευρώπη, που έχουν πάνω κάτω την ίδια κουλτούρα, απλά η Οντένσε είναι μία ομάδα καλύτερη από τη Βαλερένγκα σε ποιότητα, λόγω μπάτζετ. Δεν είναι δα και κανά μεγαθήριο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όμως.Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή για να δούμε πως προσέγγισαν οι δύο ομάδες τους αγώνες.Ο Παναθηναϊκός, έχοντας έναν προπονητή που γνώριζε την ομάδα, είχε να δουλέψει ένα μήνα για αυτά τα παιχνίδια. Δεν είχε στη διάθεσή του τον πολύ Σισέ, τον επίσης πολύ Ζιλμπέρτο Σίλβα, οι οποίοι αποχώρησαν από την ομάδα, αλλά είναι κάτι που επί της ουσίας το γνώριζε.Προτίμησε να ακολουθήσει μία τακτική στην προαγωνιστική περίοδο, χωρίς να πιέσει τους αθλητές του, χωρίς να δουλέψει πάνω στη φυσική κατάσταση. Απ' ότι φάνηκε, δεν δούλεψε και στην τακτική, όσο θα έπρεπε, γιατί η ισορροπία της ομάδας του θύμιζε Ορέστη Μακρή σε αλκοτέστ.Θα μου πει κάποιος πως η ισορροπία είναι και θέμα χαρακτηριστικών των παικτών και θα συμφωνήσω μαζί του. Σε αυτή την περίπτωση, δεν διέγνωσε έγκαιρα τα χαρακτηριστικά που λείπουν για να τα καλύψει. Πήραν τον Ισπανό Πετρόπουλο, για να καλύψουν τον Σισέ, ενώ από τη στιγμή που έχασαν τους δύο που ανέφερα πιο πάνω και δεν είχαν χρήματα να πάρουν κάποιον σοβαρό φορ, θα έπρεπε να καταλάβουν πως χρειάζονται έναν κανονικό μέσο περιοχή με περιοχή, όπως πχ ο Λαζάρ και έναν στόπερ που να σέβεται τον εαυτό του.Με λίγα λόγια, ο Παναθηναϊκός πλήρωσε το γεγονός πως ουδέποτε όσο είχε χρήματα έγινε πραγματική ομάδα. Η ποιότητα των ολίγων του έδινε μία δυναμική. Όταν αυτοί αποχώρησαν, τα άφησαν όλα στην τύχη τους. Η ποδοσφαιρική προσέγγιση του Παναθηναϊκού ήταν αόρατη.Ο ΠΑΟΚ έχοντας έναν προπονητή καινούργιο, είχε να δουλέψει ένα μήνα για αυτά τα παιχνίδια. Δεν είχε χρήματα να καλύψει το κενό του Μουσλίμοβιτς, έχασε τον τραυματία Σαλπιγγίδη, όπως και τον σημαντικό για το παιχνίδι του Βιτόλο, γιατί δεν ήταν σε θέση να σηκώσει το συμβόλαιό του.Στην προαγωνιστική περίοδο, πίεσε αφάνταστα τους παίκτες του για δύο εβδομάδες, σε βαθμό τέτοιο που εγώ μετά από 10 προετοιμασίες που έχω δει να αναρωτιέμαι αν ήταν βασανιστής της χούντας ή συνεργάτης του τρίτου Ράιχ.Προσπάθησε να δουλέψει στην τακτική, στοιχεία που ήθελε ο ίδιος να βάλει στην ομάδα, όμως είχε πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού του το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρει. Υπήρχε το πλάνο β', αυτό δηλαδή που παρουσιάστηκε στα δύο παιχνίδια με τη Βαλερένγκα. Να παίξει η ομάδα αυτό που πραγματικά ξέρει. Έτσι κάλυψε και το κενό των χαρακτηριστικών που έλειπε και λείπει ακόμη από την ομάδα του.Δεν έχει τους στόπερ που θέλει, ούτε τον σέντερ φορ. Το 6άρι του δεν είναι τόσο aggressive στα μαρκαρίσματα όσο αυτό που είχε, ενώ ό