Ο Βιτόλο, ο Τοτσέ και το 4-3-3 του Φερέιρα

Υπάρχουν δύο «αντικειμενικές αλήθειες» σε ό,τι αφορά το ποδόσφαιρο. Η μία έχει να κάνει με το γεγονός ότι όποιος ασχολείται μ’ αυτό δεν μπορεί να αποφύγει τον πειρασμό να λειτουργεί ως… προπονητής (της εξέδρας). Η άλλη έχει να κάνει με το γεγονός ότι ακόμα και η πιο ηχηρή μεταγραφή θα πρέπει να αποδείξει την αξία της μέσα στο γήπεδο, αφού αυτό είναι ο καθρέφτης της  χρησιμότητας του κάθε ποδοσφαιριστή.Κι αν στην περίπτωση του Παναθηναϊκού (περί ου ο λόγος)  για την επιβεβαίωση της δεύτερης «ο καιρός γαρ εγγύς» (ίσως και όχι τόσο… εγγύς, δεδομένου ότι στα ματς με την Οντένσε θα πάει με την περυσινή ομάδα…) για την πρώτη η επιβεβαίωση αναμένεται να είναι …διαχρονική και η μόνη απόδειξη που είναι ικανή να κλείσει στόματα (κι αυτό μόνο… προσωρινά…) θα είναι η κατάκτηση κάποιου τίτλου.Ακόμα και λαμβάνοντας υπόψιν (πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά;) την κρίσιμη διοικητικά, αγωνιστικά και οικονομικά σεζόν που διανύει το «τριφύλλι» οι συζητήσεις για τα συστήματα και τους ποδοσφαιριστές, έγιναν, γίνονται και θα συνεχίζουν να γίνονται, ενώ είναι βέβαιο ότι κάθε αγώνας θα δίνει νέες αφορμές για αναλύσεις.Αυτή τη στιγμή, ωστόσο, ανεξάρτητα από το κατά πόσο κάποιος κατέχει (ή νομίζει ότι κατέχει…) σε βάθος την… προπονητική, υπάρχουν κάποια δεδομένα που ουδείς μπορεί να παραβλέψει και που είναι ουσιαστικά αυτά από τα οποία ξεκινούν οι πρώτοι προβληματισμοί.Πρώτο απ’ όλα είναι το γεγονός ότι ο Ζεσουάλδο Φερέιρα αρέσκεται να χρησιμοποιεί το σύστημα 4-3-3. Και δεύτερο ότι οι δύο ποδοσφαιριστές που έχει αποκτήσει ο Παναθηναϊκός μέχρι στιγμής, οι Βιτόλο και Τοτσέ (ο Κουίνσι είναι άλλη υπόθεση…) δεν φαίνεται να ταιριάζουν στο συγκεκριμένο σύστημα.Ο Βιτόλο μπορεί να είναι ένας παίκτης εγνωσμένης αξίας που έχει αγωνιστεί χρόνια στο ελληνικό πρωτάθλημα, δεν χρειάζεται χρόνο προσαρμογής και ειδικά πέρυσι συνέθεσε ένα πολύ αξιόπιστο δίδυμο με τον Πάμπλο Γκαρσία στον ΠΑΟΚ, αλλά η ουσία του ζητήματος είναι ακριβώς αυτή: Oτι ο Ισπανός έχει συνηθίσει (και του ταιριάζει) να παίζει με παίκτη -  στήριγμα δίπλα του σε σύστημα με δύο αμυντικούς χαφ (πριν από τον ΠΑΟΚ έπαιζε πάλι με παρτενέρ τον Μπατιόν ή τον Νεμπεγλέρα στον Αρη). Θα ταίριαζε δηλαδή άψογα στο 4-2-3-1 που είχε συνηθίσει να παίζει τα τελευταία χρόνια ο Παναθηναϊκός, αλλά είναι αμφίβολο αν μπορεί να σταθεί και να καταστεί αποτελεσματικός στο ρόλο του μοναδικού «κόφτη» μιας ομάδας στο 4-3-3. Ειδικά από την στιγμή που δεν τον βοηθάει το ύψος του και που δεν μπορεί ούτε να «κουβαλήσει» τη μπάλα, ούτε να την βγάλει μπροστά, δεν είναι δηλαδή ένας Ζιλμπέρτο Σίλβα, αλλά μόνο ένας βελτιωμένος Σιμάο.Tα παραπάνω, βέβαια, δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση επιχείρηση απαξίωσης του Βιτόλο, άλλωστε η αξία του είναι γνωστή και αποδεδειγμένη, όλα αυτά τα χρόνια που αγωνίστηκε στην Ελλάδα. Σημαίνουν όμως ότι κάθε σύστημα χρειάζεται και τους ανάλογους παίκτες που πρέπει να του ταιριάζουν για να μην καταστεί δυσλειτουργικό. Γι’ αυτό και έχει μεγάλη σημασία κάθε ομάδα να διαθέτει τους κατάλληλους ανθρώπους που μπορούν να διαγνώσουν ό