Ο Θρύλος, ο ΠΑΟ, η ΑΕΚ και ο ανταγωνισμός...

Με αφορμή τα σοβαρά οικονομικά και διοικητικά προβλήματα που αντιμετωπίζει τον τελευταίο καιρό ο ΠΑΟ, τα οποία φρόντισε να κάνουν ακόμη πιο έντονα ο... Ολυμπιακός, μετά το νικηφόρο πέρασμά του από το ΟΑΚΑ, διακρίνω σε πολλούς “ερυθρόλευκους” οπαδούς μια τάση που συνοψίζεται στο “ας... διαλυθούν, δεν μου καίγεται καρφί”...

Δικαίωμα του κάθε οπαδού είναι όταν έχει, μάλιστα,

“προηγούμενα” με τον μεγάλο του αντίπαλο, να επιθυμεί τον... αφανισμό του. Τι θα σήμαινε άραγε στην πράξη κάτι τέτοιο, σε συνδυασμό, επίσης, με τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και αρκετές ακόμη ομάδες της “Σούπερ Λίγκα”;

Θα επιχειρήσω να προσεγγίσω το θέμα με ένα απλό παράδειγμα. Θα είχε την ίδια αίγλη το ισπανικό πρωτάθλημα αν δεν... υπήρχε η Μπαρτσελόνα ή η Ρεάλ; Πόσοι από εμάς στηνόμαστε μπροστά στην τηλεόραση για να δούμε το “κλάσικο” της “Πριμέρα Ντιβιζιόν” και σε πόσα άλλα παιχνίδια του ίδιου πρωταθλήματος το κάνουμε;

Όταν λέω δεν “υπάρχει”, για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ αγωνιστικά. Πόσο ενδιαφέρον θα είχε το πρωτάθλημα, ειδικά σε μια περίοδο εκτεταμένης οικονομικής κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε τελευταία, όταν από τις τέσσερις μεγάλες ομάδες της Ελλάδας (σε αυτή την κατηγορία ανήκει και τον ΠΑΟΚ), οι τρεις δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους;

Όταν τίθενται τέτοιου είδους διλήμματα, όλοι εμείς που αγαπάμε το ποδόσφαιρο, αλλά ειδικότερα όλοι εμείς που “ζούμε” από το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα, πρέπει να δούμε το “αύριο” κι όχι -κοντόφθαλμα- το σήμερα. Αν αυτές οι μεγάλες ομάδες, δεν καταφέρουν να “επιβιώσουν” και φυτοζωούν, για ποιο λόγο ο φίλαθλος ή ο οπαδός να πάει στο γήπεδο για ποιο λόγο να επενδύσουν ακόμη και οι διοικήσεις που έχουν -ακόμα- αυτή τη δυνατότητα;

Που καταλήγουμε; Πέρα από οπαδικά κριτήρια, αγάπες, πάθη και... μίση, το προϊόν του ποδοσφαίρου θα πρέπει να γίνεται κάθε χρόνο και πιο ελκυστικό, όπως κάθε προϊόν που δεν θέλει να... σαπίσει και να μαραζώσει. Ακόμη και οι πρόεδροι των ομάδων θέλουν ισχυρό τον μεγάλο ή τους μεγάλους του αντιπάλους, γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία ισχυροποιείται και ο ίδιος, γίνεται πιο ανταγωνιστικός, ώστε να μπορέσει να γίνει καλύτερος και στα ματς εκτός των συνόρων.

Για ποιο λόγο, για παράδειγμα, να κάνει νέες επενδύσεις ο Μαρινάκης όταν έχει απέναντί του κακές... φωτοτυπίες των ομάδων που παραδοσιακά ήταν οι ανταγωνιστές του Ολυμπιακού τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και φέτος, μέχρι πριν λίγο καιρό; Για ποιο λόγο να πάει ο φίλαθλος που έχει ακόμη την οικονομική δυνατότητα να αγοράσει κάρτα διαρκείας ή έστω ένα απλό εισιτήριο για να δει την αγαπημένη του ομάδα, αν ο αντίπαλος δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος του;

Ίσως όλα αυτά ακούγονται ρομαντικά, αλλά -πιστέψτε με- δεν είναι. Όπως η κάθε διοίκηση δεν θα ήθελε ο μεγάλος της αντίπαλος να ισχυροποιηθεί τόσο πολύ που δεν θα... παίζεται, έτσι και δεν θέλει τους αντιπάλους της, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για συλλόγους με κόσμο και ιστορία, να μην υπάρχουν στο... χάρτη ή να έχουν ρόστερ πολύ περιορ