Ο Θρύλος «νίκησε» τον ΠΑΟ, αλλά… έχασε δύο βαθμούς!

Έπεσα έξω! Έγραφα πριν το παιχνίδι ότι η απουσία του Αριέλ Ιμπαγάσα δεν θα επηρεάσει το τελικό αποτέλεσμα του ντέρμπι των «αιωνίων», αλλά έκανα λάθος! Μόνο αυτός έλειπε από το… πάρτι που στήθηκε χθες στο «Καραϊσκάκη», αλλά αντί το παιχνίδι να λήξει «πολλά με λίγα», έληξε 1-1.

Είχα την αίσθηση ότι η απουσία του «κάνιο» θα μπορούσε να καλυφθεί από τον Γέστε, αλλά δεν υπολόγισα τον… ξενοδόχο, τον Ερνέστο Βαλβέρδε, ο οποίος ήξερε καλύτερα απ’ όλους μας ότι ο συμπατριώτης του, με την εξαιρετική τεχνική κατάρτιση,

δεν έχει δυνάμεις για περισσότερο από ένα ημίχρονο.

Παρότι ο Μακούν ήταν συγκλονιστικός και μάλιστα σε έναν ρόλο που δεν έχει παίξει ποτέ στο παρελθόν, αυτόν του οργανωτή, έλειψε πολύ η… ασίστ και συνολικά η έμπνευση του 35άχρονου Αργεντινού, ή έξτρα πάσα, η αξιοποίηση των στημένων. Ο Καμερουνέζος όχι μόνο ανταποκρίθηκε στα καθήκοντά του, αλλά ήταν συγκινητικός αποδεικνύοντας τη μεγάλη του κλάση σε φίλους κι εχθρούς. Πάτησε κάθε σπιθαμή του γηπέδου, κέρδισε μάχες σε έδαφος και αέρα, μέχρι και τελικές πάσες προσπάθησε να μοιράσει, αλλά με τον Ιμπαγάσα στο γήπεδο, άλλα θα λέγαμε και θα γράφαμε τώρα.

Μόνο να σκεφτεί κανείς ότι ο Ολυμπιακός κέρδισε πέρα από τα φάουλ και 9 κόρνερ μόνο στο πρώτο ημίχρονο και δεν αξιοποιήθηκε ένα φτάνει και περισσεύει. Με 22 τελικές προσπάθειες έκλεισε τον αγώνα ο Ολυμπιακός. Δεν θα διαφωνήσω ότι στο ξεκίνημα οι παίκτες του Βαλβέρδε έδωσαν δικαιώματα και το πλήρωσαν ακριβά! Και στο γκολ που δέχθηκαν και στο δοκάρι του Λέτο, αλλά με τη συνολική τους εμφάνιση άξιζαν τη νίκη και μάλιστα με ευρύ σκορ.

Και το δικό τους δοκάρι -με τον Φουστέρ- είχαν και απίστευτες ευκαιρίες για γκολ, αλλά η μπάλα σταματούσε τη μία πάνω στον –εξαιρετικό και μπράβο του- Καπίνο ή στον πεσμένο... Μαρίνο! Πέντε σωστές τελικές πάσες να είχαν βγει σε όλο το παιχνίδι και το σκορ θα είχε ξεφύγει.

Ίσως ο Βαλβέρδε «μάζεψε» την ομάδα του με την απόφαση να παίξει με τρεις κόφτες στην ενδεκάδα και τον Μακούν σε ρόλο «κλείδι», αλλά το «είχε» το παιχνίδι. Η ομάδα του και έκλεισε τους «πράσινους» και πολλές μπάλες έκλεψε, ακόμη κι έξω από την αντίπαλη περιοχή και κυριαρχία είχε και μεγάλη… δίψα για το τρίποντο με πρώτο στη «μάχη» τον τρομοκράτη και σκόρερ Τζιμπούρ!

Η απόφασή του Ερνέστο, μάλιστα, να ρίξει και τον Γέστε στη «μάχη» από το 46’ αντί του –εκτός κλίματος και αργού- Ορμπάιθ, έγειρε ακόμη περισσότερο τη ζυγαριά υπέρ της ομάδας του, η οποία και ρυθμό είχε και διάρκεια και… πνευμόνια, απέναντι σε έναν αντίπαλο που τα είχε... χαμένα από το 20ο λεπτό.

Δεν είναι καθόλου εύκολο για μία ομάδα να μένει πίσω στο σκορ, κόντρα στη ροή του αγώνα, να παίζει χωρίς τον «εγκέφαλό» της και να βρίσκει δύναμη, κουράγιο, αλλά και ψυχή για να πολιορκήσει τον αντίπαλο, να τον παίξει όπως η γάτα με το ποντίκι, να ισοφαρίσει, αλλά να μη βάλει έστω ένα δεύτερο γκολ με τόσες τελικές προσπάθειες, ενώ συνήθως σκοράρει ανά 7 ή 8!

Κι επειδή ξέρω ότι κάποιοι θα ψάξουν δικαιολογία στο ότι