Ο ΠΑΟΚ, το στοίχημα, η… αλλαγή μου, ο Τσάκας και οι… άλλοι

Θα ήταν εντελώς αντιποδοσφαιρικό, το να ξεκινήσω οποιαδήποτε συζήτηση και αναφορά σήμερα, χωρίς αναφορά στον ΠΑΟΚ. Θα ήταν και υποκριτικό επί της ουσίας.

Καθώς αν κάποιον που θέλει να ασχολείται με το ποδόσφαιρο σε οποιοδήποτε επίπεδο, τον άφησε ασυγκίνητο, ή δεν τον ακούμπησε αυτό που είδε από τον ΠΑΟΚ την Τετάρτη το βράδυ, δύο πράγματα σημαίνει.

Ή

είναι τόσο δήθεν και θέλει να πουλήσει οπαδισμό της πλάκας και γι’ αυτό κωλώνει να πει το προφανές, για να μην θιχθεί και κυρίως… αδυνατίσει η εικόνα του σαν «φοβερού και τρομερού οπαδού» στους αποδέκτες της σκέψης και των γραφόμενών του γιατί μόνο αυτό μάλλον έχει να… πουλήσει.

Ή απ’ την άλλη, πραγματικά δεν τον ακούμπησε η ιστορία, δεν μπόρεσε δηλαδή να την νοιώσει και τον προσπέρασε σαν κάτι καθημερινό και ασήμαντο, οπότε και με το συγνώμη, απαγορεύεται να ασχολείται με το ποδόσφαιρο με οποιοδήποτε τρόπο.

Δεν γίνεται με λίγα λόγια, να παρακολουθήσεις ένα τέτοιο παιχνίδι και στην διάρκειά του να μην ταυτιστείς με αυτή την εκπληκτική προσπάθεια του ΠΑΟΚ συνολικά ως ομάδα. Δεν γίνεται.

Δεν γίνεται όποια οπαδικά αισθήματα και αν τρέφεις, να μην παλέψεις και συ μαζί με αυτή την ομάδα που έβλεπες να παλεύει λυσσασμένα, αλλά ταυτόχρονα απείρως ποδοσφαιρικά και αξιοπρεπέστατα να κρατήσει και να κερδίσει αυτό που δικαιούταν μέσα στο γήπεδο.

Κι επειδή έχω το κουσούρι, να μοιράζομαι με τους αναγνώστες και τους ακροατές, προσωπικά βιώματα, όσο κι αν αυτό έχει τις συνέπειές του, ειδικά όταν απευθύνεται επί της ουσίας σε ανθρώπους που δεν γνωρίζεις και δεν σε γνωρίζουν προσωπικά, θα σας πω κάτι σε προσωπικό επίπεδο.

Είχα παίξει στο στοίχημα τον ΠΑΟΚ 4-6 γκολ για όσους καταλαβαίνουν. Μαζί με ΟΣΦΠ και Ρούμπιν Καζάν που είχαν γίνει νωρίτερα. Έπαιρνα ένα καθ’ όλα σεβαστό και αξιόλογο ποσό κλείνοντας με τον ΠΑΟΚ.

Κι όμως. Στην φάση του γκολ της Τότεναμ που ακυρώθηκε –σωστά φυσικά- έπιασα τον εαυτό μου να πανηγυρίζει. Έπιασα τον εαυτό μου, να έχει… ξεχάσει ότι την ίδια στιγμή έχανα το στοίχημα. Για όσους παίζουν στοίχημα, μπορεί να γίνει κατανοητή η… αψυχολόγητη αντίδρασή μου. Κι όμως την έκανα.

Κι η πλάκα είναι, πως όσες φορές και αν αναρωτηθώ, αν θα προτιμούσα να ξαναγίνει το ίδιο, ακόμα και τώρα που πέρασε κάπως η φούρια και η καθημερινότητα με έχει ήδη αναγκάσει από το πρωί να… ξανακοιτάξω την τσέπη μου να δω τι υπάρχει μέσα και πάλι χωρίς δεύτερη σκέψη, θα έλεγα να ακυρωθεί το γκολ.

Ειλικρινά δεν ξέρω πόσοι καταλαβαίνετε την… μαγεία του πράγματος. Και το λέει ένας άνθρωπος, που έχει περάσει την μισή του ζωή, ζώντας τέτοιες στιγμές στην Ευρώπη με τον Παναθηναϊκό. Οπότε αν μη τι άλλο, θα ήταν λογικό να λειτουργήσει και το… οπαδικό κόμπλεξ, να βλέπεις δηλαδή να κάνει και κάποιος που οπαδικά θεωρείς αντίπαλο κάτι ανάλογο.

Ο ΠΑΟΚ όμως, αυτό, το κέρδισε με το σπαθί του. Τουλάχιστον από μένα και δεν είναι αναγκαίο να νοιώθουν και όλοι ανάλογα. Λέω και γράφω απλά πως το ένιωσα εγώ.

Κι απ’ αυτή την άποψη και σε εντελώς προσωπικό επίπεδο, θα ήθελα ν