Ο κίνδυνος της «διαφοράς» στην «προετοιμασία»

Είναι πραγματικά απίστευτο αυτό που συμβαίνει στον Παναθηναϊκό, συνεχώς τις παραμονές κάποιου μεγάλου παιχνιδιού. Χρόνια τώρα.

Είτε η ομάδα βρίσκεται στο απόγειο της φόρμας της, είτε βρίσκεται σε κακά χάλια, είτε διεκδικεί κάτι βαθμολογικά, είτε όχι, το τροπάρι είναι ένα και μοναδικό. Και διαπερνάει τα πάντα που λέγονται και γράφονται από πλευράς… Παναθηναϊκών μάλιστα υποτίθεται. Ακόμα και αυτές τις λεγόμενες «καθαρά ποδοσφαιρικές» αναλύσεις εν όψει του ντέρμπι.

Κι αυτό το τροπάρι, συνοψίζεται στην εξής πρόταση. Να… προλάβουμε από πριν, να πούμε ποιος θα φταίει αν χάσουμε. Όχι πάμε

να κερδίσουμε, να παλέψουμε και μετά ας τρέξει όποιος θέλει να… καρπωθεί το θρίαμβο. Αλλά από πριν… αυτοί θα φταίνε αν χάσουμε.

Τι σόϊ αρρώστια είναι αυτή, ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω. Να δώσω διάφορες ερμηνείες πιθανόν. Αλλά να το καταλάβω και να το δεχθώ με τίποτε.

Τέτοια ηττοπάθεια και μάλιστα υπό μορφή περισπούδαστων ποδοσφαιρικών αναλύσεων, εγώ από μόνη της δεν μπορώ να την εξηγήσω.

Πιθανόν να πρόκειται για την δύναμη της… αδράνειας και της συνήθειας. Μιας ολόκληρης φουρνιάς «αναλυτών» και «ειδικών του ποδοσφαίρου» που είχαν μάθει χρόνια να… υποκλίνονται στο μεγαλείο του πρόεδρου Σωκράτη και δεν μπορούν να το… ξεσυνηθίσουν.

Μιας φουρνιάς, που ξεκινούσε την οποιαδήποτε αναφορά της για τον Παναθηναϊκό, από την δήθεν… αντικειμενική παραδοχή της ανωτερότητας του αντιπάλου, που… υπερείχε σε όλα τα μέτωπα. Μια παραδοχή, που στην ουσία σήμαινε αποδοχή και παράδοση άνευ όρων, στο κύκλωμα που επικρατούσε και «συντόνιζε» τα πάντα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και μια παράδοση, που σου εξασφάλιζε ταυτόχρονα τα σκληρά αυτά χρόνια για κάθε πραγματικό Παναθηναϊκό, την… αποδοχή –και ποδοσφαιρικά και κυρίως επαγγελματικά- όλου αυτού του κυκλώματος που κυριαρχούσε σε όλα τα επίπεδα στο χώρο.

Πιθανόν λοιπόν η μια εξήγηση να είναι αυτή.

Πιθανόν επίσης, μια δεύτερη εξήγηση, να είναι ο απόηχος της… δεύτερης φουρνιάς, των όψιμων Παναθηναϊκών. Αυτών που γνώρισαν τον Παναθηναϊκό ή «στριμώχτηκαν» δίπλα στον Παναθηναϊκό, από το… 2008 και μετά. Και που δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν και πολύ περισσότερο να εξηγήσουν, πως γίνεται μια εντελώς διαφορετική ομάδα απ’ αυτή που τους είχαν μάθει να εξυμνούν ακόμα κι όταν σερνόταν, να παίζει μπαλάρα ακόμα και χωρίς… τα δεδομένα που είχαν στο κεφάλι τους..

Δεν μπορούν και δεν έχουν συνειδητοποιήσει, ότι αυτός ο Παναθηναϊκός δεν έχει πρακτικά καμία σχέση με τον Παναθηναϊκό που είχαν στο μυαλό τους. Κι ότι η δύναμη αυτού του Παναθηναϊκού, είναι κυρίως, το ότι ακριβώς είναι διαφορετικός ειδικά από την μέση και μπροστά.

Κι αν τα βάλετε κάτω, θα δείτε, ότι η ουσία της διαφοράς του Παναθηναϊκού αυτή την στιγμή, σε σχέση με την ομάδα που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε, είναι μία και μοναδική.

Συγκεκριμένα, τρία χρόνια βλέπαμε ένα Παναθηναϊκό να προσπαθεί απεγνωσμένα και χωρίς καμία τύχη να παίξει 4-2-3-1 με τους Καραγκούνη, Κατσουράνη, Ζιλμπέρτο, Νίνη, Χριστοδουλόπουλο, Λέτο και Σισέ, σα