Ο άνθρωπος με τα φτερά στα πόδια (που δεν έχει)....

Το tattoo με τους λατινικούς αριθμούς στο δεξί χέρι του είναι αφιερωμένο στη μητέρα του. Έφυγε από τη ζωή όταν εκείνος ήταν 15 χρονών και στη μνήμη της «κτύπησε» τις ημερομηνίες γέννησης και θανάτου της. H Sheila Pistorius είναι ο άνθρωπος που σημάδεψε τη ζωή του, ο άνθρωπος που αποφάσισε να κοπούν τα πόδια του, αλλά και εκείνος που του έδωσε... φτερά!Φτερά στην καρδιά. Φτερά στη ψυχή. Φτερά στο μυαλό. Φτερά στα «τσιτάχ», όπως ονομάζονται τα τεχνητά άκρα, πάνω στα οποία στέκεται και γράφει ιστορία ο Όσκαρ Πιστόριους. Ο γεννημένος στις 22 Νοεμβρίου 1986, Νοτιοαφρικανός γεφυρώνει στο Νταεγού της Κορέας το τεράστιο χάσμα μεταξύ αναπήρων και αρτιμελών. Ύστερα από απίστευτη προσπάθεια πολλών ετών, αμέτρητους δικαστικούς αγώνες εναντίον της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Στίβου (IAAF) ο «Blade Runner» έγινε ο πρώτος δρομέας με πρόσθετα μέλη που αγωνίστηκε σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα! Και το ξημέρωμα της Κυριακής, ο ταχύτερος αθλητής χωρίς πόδια, προκρίθηκε μάλιστα στον ημιτελικό των 400 μέτρων γράφοντας μια ακόμη ιστορική επιτυχία και κάνοντας ακόμη πιο γλυκιά τη συμμετοχή που εδώ και τέσσερα χρόνια διεκδικούσε σε δικαστικές αίθουσες.Παρά τους «φωτογραφικούς» κανονισμούς της IAAF και τις αποφάσεις που λήφθηκαν στηριζόμενες σε μελέτες εργαστηρίου της Κολονίας (σύμφωνα με το οποίο τα τεχνητά άκρα του καταναλώνουν 25% λιγότερη ενέργεια σε σχέση με όσους έχουν φυσικούς αστραγάλους, κνήμες και πατούσες), ο Όσκαρ Πιστόριους δεν παραιτήθηκε και πάλεψε για τη δικαίωση. Πολέμησε για τη νίκη, που δίχως άλλος είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη νίκη, που δεν είναι μόνο προσωπική αλλά αφορά όλα τα ΑΜΕΑ και τελικά τη γεύτηκε και θα συνεχίσει να τη γεύεται στο Νταεγού.Ο θαυμαστός Νοτιοαφρικανός έμαθε εξ απαλών ονύχων να μην παραιτείται. Οι γονείς του, με πρώτη τη μητέρα του, δεν του επέτρεπαν (όπως και στα δύο αδέλφια του) να πει ποτέ πως «δεν μπορεί», παρότι πριν καν κλείσει τον πρώτο χρόνο ζωής του είχαν χάσει και τα δύο πόδια του από τα γόνατα και κάτω. Είχε γεννηθεί χωρίς περόνη και οι γιατροί είχαν εξηγήσει πως αν μεγάλωνε με τη συγκεκριμένη ατέλεια δεν θα μπορούσε να περπατήσει κανονικά. Ήταν μια σκληρή, αλλά όπως φαίνεται συνάμα σοφή απόφαση την οποία έλαβε η οικογένεια Πιστόριους όταν ο Όσκαρ ήταν 11 μηνών.Οι γονείς του τον ανέθρεψαν και τον αντιμετώπισαν σαν αρτιμελή. Δεν του χαρίστηκαν, δεν του έδωσαν άλλοθι. Τον στήριξαν, τον βοήθησαν και του έδωσαν τις βάσεις για να κτίσει χαρακτήρα και αυτοπεποίθηση σε... πόδια πιο γερά από αρτιμελείς συνανθρώπους μας. Όταν ήταν έξι μηνών, ενώ ακόμη δεν είχε γίνει ο ακρωτηριασμός, η μητέρα τού του έγραψε ένα γράμμα που θα διάβαζε εκείνος όταν μεγάλωνε. Σε κάποιο σημείο η Σέιλα Πιστόριους σημείωσε τη συμβουλή - προτροπή που είναι σύνθημα ζωής του: «Ο πραγματικά χαμένος δεν είναι αυτός που τερματίζει τελευταίος. Αλλά αυτός που κάθεται στο άκρη και δεν προσπαθεί καν να αγωνιστεί».Η μητέρα του πέθανε όταν ο Πιστόριους ήταν 15 ετών. Οι γιατροί της είχαν λανθασμένα διαγνώσει ηπατίτιδα και έχασε τη ζωή της από αλλεργική αντίδραση σε φάρμακο. Π