Μεταγραφές… καρπούζια! (παιχταράδες ή παλτά;)

Τριαντατόσα χρόνια… φούρναρης, έχω δει στον Παναθηναϊκό παίχτες, παιχταράδες, παιχτάκια, κάτι σαν… παίχτες, «φρούτα», «παλτά» και κάθε καρυδιάς καρύδι.Από πραγματικά τεράστιους, όπως ο Βέλιμιρ Ζάετς για παράδειγμα (αρχηγός της ενωμένης Εθνικής Γιουγκοσλαβίας όταν αποκτήθηκε το 1984), μέχρι… ανέκδοτα, όπως κάποιος Τζέησον Πόλακ, για τον οποίο ειπώθηκε το ανοσιούργημα… «κράμα Ζάετς και Ρότσα», κάτι που «έπαιξε» πρωτοσέλιδο στο εξώφυλλο της… μακαρίτισας Αθλητικής Ηχούς.Η αλήθεια είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις, οι μεταγραφές μοιάζουν με τα… καρπούζια! Ποτέ δεν ξέρεις τι έχουν μέσα κι αν θα προκύψουν… μάπα ή γλύκισμα.Και δεν μπορείς να στοιχηματίσεις (δεν μιλάμε για… στημένα, έτσι κυρία εισαγγελεύς;) ούτε για άγνωστες ούτε για γνωστές περιπτώσεις.Τα παραδείγματα πάμπολλα, αλλά κάποια παραμένουν «σημαίες».Ο πολύς Γκόραν Μπίσκαν (Μπίστσαν όπως μας διευκρίνισε αργότερα) ήρθε με γαλόνια από τη Λίβερπουλ, αλλά στην Ελλάδα έπαιζε σαν… συγκαμένος και έφυγε νύχτα!Ο Φλάβιο Κονσεϊσάο ήταν εν ενεργεία παίχτης της Εθνικής Βραζιλίας όταν αποκτήθηκε, αλλά στον Παναθηναϊκό θύμιζε… παλαίμαχο ο οποίος μάλιστα τα είχε παρατήσει τελείως! Κι αυτός έφυγε νύχτα, αφού ξοδεύτηκαν δυο τσουβαλάκια από χρυσάφι!Και για να πάμε και στα «φρέσκα κουλούρια», με τη σφραγίδα του πολύ σπουδαίου αποκτήθηκε ο Σίντνεϊ Γκοβού, κουβαλώντας στις αποσκευές του ντουζίνες τίτλων από τη Γαλλία, αλλά αποδείχτηκε… νεροκουβαλητής στην Παιανία (ή μήπως… ουσκι…κουβαλητής;) Δεν μπορούσε να ντριμπλάρει ούτε τον… Ζεσουάλδο Φερέϊρα στα 65 του χρόνια!Και στον αντίποδα, υπάρχει το σπουδαίο παράδειγμα του Κριστόφ Βαζέχα, που στην ουσία ήρθε από το πουθενά (Ρουχ Χορζόφ) και… σταμάτησε στα 344 γκολ ΜΟΝΟ στο πρωτάθλημα, παίζοντας ως τα 40 του χρόνια!Το… καρπούζι λοιπόν έχει πολλές φορές δυο όψεις, αλλά προκαταβολικά κανείς δεν ξέρει το περιεχόμενό του.Ο κόσμος λοιπόν κράζει συνήθως μετά τις πρώτες μπουκιές, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις είναι άδικος.Αφορμή για το κείμενο αυτό στάθηκε ένα σχόλιο κάποιου φίλου στο προηγούμενο άρθρο (Το αντίο του Σισέ φέρνει ανάγκες…).Προφανώς ο άνθρωπος ήθελε να κράξει, κι αυτό ασφαλώς είναι αναφαίρετο δικαίωμά του.Μόνο που μπέρδεψε ξερά και χλωρά (σύνηθες φαινόμενο ΚΑΙ στο ποδόσφαιρο) κι ανέφερε 53 ονόματα παιχτών, που αν μπορούσε θα… έριχνε στην πυρά!«Πες μας σε παρακαλώ ποιος απ’ αυτούς είναι η μεγάλη αδυναμία; Ποιος έκανε την καρδιά σου να χτυπά; Ποιος σε κράταγε ζεστό τις κρύες νύχτες του χειμώνα; Ποιον απ’ όλους αυτούς θέλεις πάλι στην ομάδα;»Κι ανακάτεψε λοιπόν πολλούς. Από Σάριτς και Μάριτς και το… κακό συναπάντημα, μέχρι πραγματικά καλούς παίχτες, τους οποίους –φαντάζομαι- επευφημούσε με συνθήματα!Ή μήπως δεν επευφημούσε τον Λουτσιάν Σανμαρτεάν, που έκανε γιο-γιο τη μπάλα και τους αντιπάλους; Που μπορούσε να κάνει –και έκανε- εκπληκτικά πράγματα, όταν όμως δεν είχε έξαρση ο… κάλος του;Το γεγονός ότι ο Ρουμάνος αποδείχτηκε… Μολλιερικός (κατά φαντασίαν ασθενής!) ήταν πραγματικά άλλη ιστορία. Γιατί πραγματικά, με βάση το ποδοσφαιρικό του ταλέντο, θα μπορούσε να παίζει ακόμα