Μας έπνιξε το κακούργο το συναίσθημα

Ο καθένας φαντάζομαι καταλαβαίνει, πως αυτές οι μέρες είναι λίγο δύσκολες για να μιλήσεις για ποδόσφαιρο και τα συναφή. Εν μέσω ευχών και γενικότερα κλίματος γιορτών, άντε τώρα να επιχειρήσεις να πεις οτιδήποτε για ποδόσφαιρο, για Παναθηναϊκό, για ότι τέλος πάντων απασχολεί την καθημερινότητά μας.

Ίσως να είναι και ενδεικτικό αυτό. Του πόσο έχει στενέψει ο ορίζοντας αυτής της καθημερινότητας. Το πόσο περιορισμένο ενδιαφέρον πιθανά να έχει, αν στην ζωή μας κυριαρχήσουν άλλα πράγματα πιο σοβαρά και πολύ πιο δύσκολα στην τελική.

Τέλος πάντων. Από φιλοσοφίες, άλλο τίποτε αυτές τις μέρες.

Να πούμε λοιπόν και από δω ευχές. Ευχές που όσο κι αν ψάχνω για κάτι πρωτότυπο για να μην κουράσω δεν μπορώ. Και καταλήγω στην μία και μοναδική, στην πιο κλασσική απ’ όλες.

Υγεία. Υγεία για όλους σας και για όλους όσους αγαπάτε αι νοιάζεστε. Και για τους άλλους φυσικά που δεν αγαπάτε και δεν νοιάζεστε, αλλά αυτό δεν μπορώ να σας το απαιτήσω να το ευχηθείτε. Έτσι κι αλλιώς, όλο και κάποιον θα έχουν και αυτοί να τους ευχηθεί αντίστοιχα.

Μου βγαίνει πάντως αυτές τις μέρες λίγη πίκρα. Λίγη… χαμηλών τόνων διάθεση αν προτιμάτε. Και δεν είναι μόνο το γκρίζο πλαίσιο στο οποίο έχουν βάλει την ζωή μας και μας υποχρεώνουν ντε και καλά να πορευτούμε με αυτό.

Αλλά είναι κυρίως η επίγνωση της σκληρής πραγματικότητας σε όλους τους τομείς. Πραγματικότητα που το γιορτινό των ημερών και οι απαιτήσεις τους, την κάνει ακόμα πιο οδυνηρή για τους περισσότερους. Σ’ αυτό το κλίμα, πας μερικές φορές να πεις και καμιά ευχή και φοβάσαι μήπως ο άλλος νομίσει ότι τον κοροϊδεύεις.
Μιλάμε ειλικρινά δεν το έχω ξαναζήσει αυτό. Να θες δηλαδή να πεις και καμιά καλή κουβέντα να ανοίξει λίγο το χειλάκι και να γελάσει και να το σκέφτεσαι, καθώς αντικειμενικά δεν υπάρχει κάτι ρεαλιστικό να περικλείσεις στις ευχές σου.

Στο πάμε γιαλό-γιαλό με βάρκα την ελπίδα, είναι το μόνο που μπορείς να πεις στην καλύτερη.

Και δεν θέλει και πολύ. Και μόνο που σκέφτεσαι τι πρέπει να απασχολεί και πάλι την καθημερινότητά σου σε λίγα εικοσιτετράωρα και μόλις σβήσουν τα φώτα και της Πρωτοχρονιάς, δεν θέλει κι άλλο. Είναι αρκετό αυτό από μόνο του, να σε στείλει και να σου χαλάσει την διάθεση.

Δεν ξέρω αν εμένα μου βγαίνει έτσι το πράγμα, ή αν οι δικοί μου άνθρωποι, ο δικός μου κύκλος, οι δικές μου παρέες, έτυχε να είναι σε τέτοιου είδους φάση.
Πιθανόν να είναι και αυτό και ο μέσος όρος όλων μας, να είναι σε εντελώς διαφορετικά μήκη κύματος.

Ακόμα κι έτσι όμως, με το συμπάθιο. Με το συμπάθιο αν σας χάλασα λίγο την γιορτινή ατμόσφαιρα. Και συγνώμη επίσης, αν μπήκατε να διαβάσετε κάτι απ’ αυτά που συζητάμε συνήθως όλη την χρονιά, αλλά πέσατε στην… ξέρα. Όμως λίγο-πολύ θες να μοιραστείς και με κάποιους ανθρώπους την όλη φάση. Και το διαδίκτυο είναι μια τέτοια ευκαιρία.
Στο κάτω-κάτω μην τρελαίνεστε κιόλας. Θέμα χρόνους είναι. Στην κυριολεξία. Φεύγει δηλαδή ο χρόνος και φτου κι απ’ την αρχή.