Και πώς να ήταν αλλιώς στο ποδόσφαιρο;

Αναρωτιόμαστε χθες αν «ένας ποδοσφαιρικός «πρωθυπουργός» θα έβγαινε πιο εύκολα απ’ ότι αυτός που… εγκυμονείτο τόσες μέρες για την «μεταβατική» κυβέρνηση».

Και καταλήγαμε πως για διάφορους λόγους, δεν θα ήταν εύκολο. Κι αυτό επειδή, καθώς επίσης είπαμε: «το θέμα έχει πάντα να κάνει ΚΑΙ με τα πρόσωπα στην κορυφή. Ποτέ όμως δεν έχει να κάνει ΜΟΝΟ με τα πρόσωπα στην κορυφή. Έχει να κάνει με όσα πρόσωπα συνιστούν την υποδομή. Η οποία, θεωρητικά, θα υλοποιήσει τις αποφάσεις της κορυφής…»

Μετά τη χθεσινή (θρίαμβος!!!) κατάληξη της υπόθεσης «μεταβατικός πρωθυπουργός», θα καταλάβατε τι εννοώ.

Διότι, ακόμη και αυτή την επιλογή Παπαδήμου, που έφτασε δια της τεθλασμένης οδού να θεωρηθεί η πλέον κατάλληλη από το μεγαλύτερο μέρος του εκλεγμένου πολιτικού κόσμου, με το που ανακοινώθηκε, δέκα πλευρές βρέθηκαν ήδη για να την απαξιώσουν, λιγότερο ή περισσότερο. Να της ξύσουν λίγο λούστρο –απ’ όσο κι αν είχε.

Φανταστείτε λοιπόν, τι έχει να γίνει από σήμερα ήδη. Με την… υποδομή που λέμε πιο πάνω. Πόσο έχει να αμφισβητηθεί η ΚΑΘΕ επιλογή του σε ό,τι αφορά την κυβέρνηση –με πρώτους πρώτους αμφισβητίες… τις πλευρές που θα συμμετέχουν σ’ αυτήν! Κι από ‘κει και πέρα, πόση γκρίνια, μουρμούρα και αντίδραση και (εις το τετράγωνο) αμφισβήτηση θα υπάρξει ακόμη πιο κάτω στην ιεραρχία της διοίκησης. Σε όσους θα πρέπει να υλοποιήσουν τις όποιες αποφάσεις.

Βλέπετε, η δημοκρατία έχει πολλά καλά, αλλά κι ένα κακό: δεν μπορεί εύκολα να επιβάλει. Πρέπει πρώτα να πείσει. Κι αυτό είναι μια διαδικασία που ποτέ δεν είναι σύντομη όπως μια υπόσχεση –πόσο μάλλον μια κατευθείαν παροχή. Όταν λοιπόν επί δεκαετίες, ΟΥΔΕΙΣ από ψηλά καλλιεργεί τη διαδικασία της πειθούς, αλλά μόνο την εύκολη διαδικασία του «πάρε», «διορίσου», σήκωσε μια «get out of jail -free» κάρτα, κλέψε ατιμώρητα, μην πληρώνεις εφορία κ.λπ., πώς ακριβώς τώρα θα μπορέσει να εφαρμόσει σκληρά μέτρα που στόχο έχουν να διορθώσουν όσα προκάλεσε αυτή η απερίσκεπτη ασυδοσία;

Αντιστοίχως, στο ποδόσφαιρο, επί πολύ καιρό τώρα, το σύστημα δεν αισθάνεται κανενός είδους υποχρέωση να εξυπηρετεί κάτι αντίστοιχο με το να πειστούν όλοι όσοι συνιστούν την πανίδα και χλωρίδα του χώρου ότι, ας πούμε, πρέπει το συνολικό προϊόν να αναβαθμιστεί και ότι για να συμβεί αυτό πρέπει όλοι, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, να βάλουν νερό στο κρασί τους, να δεχθούν στοιχειώδη ισονομία, να, να, να…

Όπως λέει το ανέκδοτο πήγαινε η δουλειά: δυο δικηγόροι, στο δάσος βλέπουν μια αρκούδα. Αμέσως ο ένας βγάζει τα σκαρπίνια του και φοράει αθλητικά. «Τι κάνεις, ρε;», του λέει ο άλλος: «Αφού έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να τρέξεις πιο γρήγορα από την αρκούδα!» Και ο άλλος του απαντά: «Δε με νοιάζει αυτό. Να τρέξω πιο γρήγορα από… σένα με νοιάζει».

Αντιλαμβάνεστε, τι λέω: όταν η δουλειά του «συστήματος» είναι να εξυπηρετήσει… λίγους και όχι πολλούς, εθίζεται σ’ αυτή την ευκολία, από πάνω ως κάτω. Και για να αλλάξει αυτό δεν αρκεί ένας «πρωθυπουργός». Χρειάζεται χρόνος, κόπος, θέληση και… πολλές. Πάρα πολλές αλλαγές. Σε όλη