Η κούπα θέλει πάθος και τρέξιμο

Ο Κώστας Γκόντζος γράφει στο Onsports για τα στοιχεία που ο Παναθηναϊκός δεν είχε στη Λιβαδειά και τα οποία πρέπει να αποκτήσει για να κόψει πρώτη το νήμα στο τέλος του πρωταθλήματος

Αν είχε και τέτοιο άστρο ο Παναθηναϊκός, που να μπορούσε να κερδίσει ή έστω

και να μην χάσει το παιχνίδι με τον Λεβαδειακό, με τέτοια εμφάνιση που έκανε, το πρωτάθλημα θα είχε ήδη τελειώσει και θα είχε αναδειχθεί πρωταθλητής.

Όμως δεν γίνεται να τα αφήνεις όλα στα… άστρα και εσύ να μην κάνεις ούτε τα στοιχειώδη. Και ο Παναθηναϊκός δεν έκανε ούτε αυτά. Στο παιχνίδι που υποτίθεται ήταν από τα πιο καθοριστικά γι’ αυτόν, με δεδομένη την δυσκολία για τον ΟΣΦΠ του αυριανού αγώνα στην Τούμπα, παρουσιάστηκε εντελώς ανέτοιμος από κάθε άποψή.

Ασύνδετος, χωρίς πάθος και τρεξίματα και με μια εικόνα μέσα στο γήπεδο με βάση την οποία δυσκολευόσουνα να καταλάβεις τι ακριβώς θέλει και πως το επιδιώκει.

Κι επειδή ένα παιχνίδι, όπως όλοι μαζί το κερδίζουν, έτσι και όλοι μαζί το χάνουν, ο Παναθηναϊκός συνολικά σαν οργανισμός πήγε λάθος προετοιμασμένος και έπαιξε λάθος το παιχνίδι.

Ασχολήθηκε πολύ περισσότερο απ’ όσο έπρεπε όλη την βδομάδα, με όλα τα υπόλοιπα, εκτός από αυτό που χρειαζόταν. Το πώς δηλαδή η ομάδα θα πήγαινε όσο πιο συγκεντρωμένη και απερίσπαστη γινόταν, στο συγκεκριμένο παιχνίδι.

Έτσι τα… κατάφερε μια χαρά σ’ όλα τα υπόλοιπα. Και οι οπαδοί πήγαν και εξέδρα καλή είχε και επεισόδια δεν έγιναν και ο διαιτητής με τους βοηθούς του ήτα άψογοι και όλα… καλά. Αλλά δυστυχώς δεν πήρε το παιχνίδι.

Και δεν το πήρε το παιχνίδι, πολύ απλά γιατί και προετοιμασμένος σωστά απ’ ότι φάνηκε δεν ήταν γι’ αυτό και δεν έπιασε καλή απόδοση.

Η κακή μέρα φάνηκε απ’ την αρχή. Όταν ο Παναθηναϊκός ήταν αγνώριστος μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Με τον Κουίνσι φανερά ανέτοιμο και εκτός παιχνιδιού, με τους Σιμάο και Βιτόλο να μην συνεισφέρουν όπως άλλες φορές στα κοψίματα και στην κυριαρχία στο κέντρο και με τον Κλέϊτον να είναι ο μοναδικός που προσπαθούσε να κάνει κάτι, κυρίως με ατομικές ενέργειες.

Όταν λοιπόν, έχεις απέναντί σου μια ομάδα, που παίζει κατά κύριο λόγο πίσω από την σέντρα και έχεις μόνο τον Κλέϊτον να επιχειρεί και να κάνει μια ντρίμπλα, τότε δεν μπορείς να έχεις και πολλές απαιτήσεις. Καθώς σ’ αυτές τις περιπτώσεις, είναι κλειδί οι ατομικές ενέργειες που σου δίνουν την αριθμητική υπεροπλία που χρειάζεσαι, για να εξουδετερώσεις την πυκνότητα της αμυντικής διάταξης του αντιπάλου σου. Αν μάλιστα δεν σε βοηθήσουν και τα στημένα, τότε μόνο από τύχη ή από κάποια αναμπουμπούλα μπορείς να ελπίζεις σε κάτι. Η τύχη δεν ήταν με το μέρος του Παναθηναϊκού, αποφάσισε πως ήθελε να μην… μπλέξει στην έκβαση του παιχνιδιού και έτσι το άφησε να εξελιχθεί μόνο του.

Δεν άλλαξε η εικόνα ούτε στο δεύτερο ημίχρονο. Μοναδική εξαίρεση η ευστοχία του Λεβαδειακού στην φάση του γκολ, που πιθανά να αφήνει τον Παναθηναϊκό με πικρία, καθώς, εντάξει, δεν έπιασε απόδοση για να κερδίσει, αλλά πάντως δεν ήταν και για να χάσει.

Απλά μάλλον πλήρωσε, το ότι σ