Η επέτειος του «όχι» και… του «ναι (αχ, ναι!) σε όλα!»

Πρέπει να είναι από κάποια παρέμβαση του αλεξίκακου, ηπιόχειρος, ολβιουργού, χαροποιού, μουσηγέτη, δαφναίου, αληθούς και όλα τα υπόλοιπα θεού Απόλλωνα, όπως θα ‘λεγε και μια ψυχή (για λεφτά εκείνος, όχι από ευλάβεια…), που η χρεωκοπία της χώρας τούτης όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα δεν συνέπεσε και ακριβώς με την επέτειο της πιο υπερήφανης μέρας της σύγχρονης ιστορίας της.

Που, όχι, νεοέλληνες: ΔΕΝ είναι η μέρα που ο Βέρτης έβγαλε τον πρώτο του δίσκο! Ούτε η μέρα που ο Αντρέας Παπανδρέου

πήρε την εξουσία. Ούτε η μέρα που, για πρώτη φορά, η Μενεγάκη προσέφερε (κατά λάθος, πάντα) θέαμα ελευθέρου υφασμάτινων βαρών μαστού on air. Ούτε η μέρα που ο Γιωργάκης αναφώνησε: «λεφτά υπάρχουν», η μέρα που ξεκίνησε η σθεναρά και σκληρότατη αντίσταση κατά του καθεστώτος από τον Λαζόπουλο και τον Κανάκη, η μέρα που πήραμε τους Ολυμπιακούς ή κάποια ανάλογη μέρα.

Είναι η μέρα που, μάλλον για τελευταία έκτοτε φορά, αυτή εδώ η χώρα τήρησε μια στάση που έκανε τους (και τότε και σήμερα) «νταβατζήδες» μας να πουν κάτι που δεν ήταν του τύπου «ουφ, πώς θα γλιτώσουμε από δαύτους» (ή έστω… «ουφ, γλιτώσαμε από δαύτους»), αλλά κάτι σαν «στο εξής δεν πρέπει να λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες…»

Φυσικά, δεν είμαι αφελής: πέραν του ειλικρινούς θαυμασμού και της (ανέξοδης πάντως…) απόδοσης τιμής για το γεγονός ότι η δική μας αντίσταση στους Ιταλούς καθυστέρησε τη γερμανική εισβολή στη Ρωσία, με όλα τα παρεπόμενα για τον Χίτλερ ΚΑΙ πιο ταπεινή σκοπιμότητα -να επεκταθεί η συμμαχική επιρροή στα Βαλκάνια- έκρυβε εκείνο το «χάδι».

Όπως αντίστοιχα, πέραν της όποιας (και οσοδήποτε δίκαιας) αγανάκτησης για τα όσα έχουμε και δεν έχουμε κάνει ως χώρα απ’ τη μία για να… καταφέρουμε να φτάσουμε το χρέος εκεί που το φτάσαμε κι απ’ την άλλη για μην το μειώνουμε αποτελεσματικά, ΚΑΙ πιο ταπεινή σκοπιμότητα πέραν της προφανούς –την κερδοσκοπία και την επιπλέον μόχλευση των κέντρων της πραγματικής εξουσίας- κρύβουν και τα σημερινά, ισοπεδωτικά και απαξιωτικά πανταχόθεν «χαστούκια».

Όμως η Ιστορία, τις σκοπιμότητες τις καταγράφει μετά από 50 χρόνια. Για 50 χρόνια γράφει τις δηλώσεις. Και απ’ αυτές βγάζει ο πολύς κόσμος τα συμπεράσματα. Και απ’ αυτά τα συμπεράσματα κρίνει. Και πιέζει. Όσους παίρνουν αποφάσεις –και κάνουν δηλώσεις. Που μένουν για 50 χρόνια… Και κάπως έτσι χάσαμε το τρένο. Των εντυπώσεων και, αναπόφευκτα και της ουσίας στη συνέχεια…

Γι’ αυτό σας λέω: πρέπει να είναι από κάποια παρέμβαση του αλεξίκακου, ηπιόχειρος, ολβιουργού, μουσηγέτη, δαφναίου, αληθούς και όλα τα υπόλοιπα θεού Απόλλωνα που η ημέρα του «Όχι» δεν συνέπεσε με την ημέρα του… «Ναι σε όλα»! (Και μάλιστα, με τη χροιά του «ναι» που έχουν οι… πρωταγωνίστριες του σύγχρονου ελληνικού «ρεαλιστικού» κινηματογράφου λίγο πριν, υποτίθεται, βιώσουν τον «μικρό θάνατο» για τις ανάγκες του φακού και των αγνών μπανιστιρτζήδων…)

Από χθες, φίλες και φίλοι, μπήκαμε σε μια φάση που δεν απαιτεί ούτε λαϊκισμούς, ούτε ισοπεδώσεις ούτε ωχαδερφισμούς. Στην