Η Ατλέτικ Μπιλμπάο και η… Μάρθα Βούρτση

Οι περισσότεροι από εσάς που θα διαβάσατε το παρακάτω κείμενο πιθανότατα δεν θα έχετε ιδιαίτερη επαφή με τις …ταινίες της ΚΛΑΚ ΦΙΛΜΣ (με τους αγαπημένους Νίκο Ξανθόπουλο και Μάρθα Βούρτση πυλώνες λατρείας και συγκίνησης) και θα σας – επιεικώς- ξενίσει ο πρόλογος. Αλλά για να μαθαίνουν λοιπόν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλαιότεροι ευκαιρίας δοθείσης περί… κλάματος το ανάγνωσμα.

Εκείνες οι φτωχές πλην τίμιες κινηματογραφικές δημιουργίες λοιπόν στη δεκαετία του 60 (που ειρήσθω εν παρόδω, τόσο δικαίως αν και σε μεγάλο βαθμό απροσδόκητα, αναπολεί μεγάλο μέρος της πατρίδας που έζησε, δημιούργησε

και ξεκίνησε να …ευτυχεί εκεί και τότε) είχαν στόχο το θυμικό των εκατοντάδων χιλιάδων (για να μην πω εκατομμυρίων και αν και πιο κοντά στην ιστορική πραγματικότητα κινδυνεύσω να χαρακτηριστώ υπερβολικός) τους θεατών. Γιατί βλέπετε στην προ μικρής οθόνης εποχή στα σινεμά , αυτές οι οάσεις ψυχαγωγίας που φύτρωναν κατά εκατοντάδες στις μεγαλουπόλεις και αποτελούσαν σημείο αναφοράς στις μικρότερης εμβέλειας αστικές συνάξεις της ακόμα τότε …απέραντης και πολυπληθούς επαρχίας, ο κόσμος έβρισκε μία σχετικά φθηνή και λίαν ελκυστική δόση από τα θεάματα που έχει τόσο ανάγκη όταν με το καλό (ή το κακό ενίοτε) ο άρτος έχει εξασφαλιστεί.

Και οι δακρυγόνοι αδένες σε εκείνες τις παραγωγές έκαναν …υπερωρίες για λογαριασμό των περισσότερων παραληπτών των εικονικών μηνυμάτων. Ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας και σε ένα βαθμό τάξης. Γιατί το προϊόν, έστω και μέσα στην κινηματογραφική του αφαίρεση και ηρωοποίηση των χαρακτήρων των πρωταγωνιστών του, ανταποκρινόταν στην ζωή του μέσου (λαϊκού και απλού εργάτη ή αγρότη) έλληνα και της ελληνίδας, οι οποίοι τω καιρώ εκείνω είχαν περισσότερους κοινούς παρανομαστές από ότι διαφοροποιημένους όπως τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες.

Και το μήνυμα κτύπαγε εύκολα φλέβα συγκίνησης στις καρδιές και τις σκέψεις της πλειοψηφίας των παραληπτών. Και με μία δόση κινηματογραφικής (;;;) υπερβολής θα λέγαμε ότι Ελλάδα είχες …κλάμα αβέρτα την αλησμόνητη εκείνη εποχή. Και ουδείς (ή έστω ελάχιστοι) προβληματιζόταν για τη συγκεκριμένη συγκινησιακή του αδυναμία.

Οι καιροί πέρασαν και άλλαξαν όπως από τότε προέβλεψε τραγουδιστικά ο υπέρτατος βάρδος της folk Bob Dylan. Και η πατρίς σταθερά απομακρύνθηκε από το συναισθηματικό εκείνο κατάλοιπο της …Ανατολής. Και πέρασε δραματικά στην αποθέωση του cool και του υπεράνω της Δύσης.

Το κλάμα λοιπόν επί γενιές αποτελεί δείγμα αδυναμίας που ούτε καν τα κοριτσάκια ή τα μικρά παιδιά επιτρέπεται ελεύθερα να παράγουν με την …παραμικρή (ή και κάτι λίγο περισσότερο) ευκαιρία.
Τα κοινωνικά πρότυπα της νόμιμης …υπεροψίας και θεμελιώδους αδιαφορίας κυβερνούν εδώ και καιρό στην μία φορά και ένα καιρό ευκολόπιστη (και καλόπιστη γιατί όχι;) και ευκολοσυγκίνητη πλην όμως ώριμη εν τω μεταξύ ευρωπαία (στους τύπους γιατί επί της ουσίας χρειάζεται μεγάλη κουβέντα εδώ) Ελλάδα.

Και για όλους τους ανωτέρω λόγους και αιτίες (και αρκετές ακόμα φυσικά που δεν …χωρούν στο παρόν οικοδόμημα) δεν μου προ