Η απλή Παναθηναϊκή εξήγηση των πραγμάτων

Το ποδόσφαιρο, όσο δύσκολο κι αν είναι, εντέλει αποδεικνύεται απλό και δίκαιο. Η μπάλα πάντα αποδίδει δικαιοσύνη.

Θα σε προδώσει μία, θα σε αναγκάσει να την χαρακτηρίσεις όπως παλαιότερα ο Όσιμ, αλλά στο τέλος θα σε επιβραβεύσει. Αρκεί να την σέβεσαι, να προσπαθείς και να το αξίζεις πάνω απ’ όλα. Με λίγα λόγια, είναι αστεία όσα ακούμε και θα ακούσουμε για την τύχη του Παναθηναϊκού. Οι «πράσινοι» πολύ απλά επιβραβεύονται για τους κόπους τους. Ας το δούμε απλά και ψύχραιμα. Τι είναι ρε παιδιά

ο φετινός Παναθηναϊκός; Μια ομάδα που ξεκίνησε χωρίς να την πιστεύει και να την υπολογίζει κανείς. Ακόμη ασχολούμαστε με τα διοικητικά και (κυρίως) οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει. Το άγχος και η αγωνία για το αύριο, μεγαλώνουν. Όμως, μέσα στα χίλια άσχημα, υπάρχουν και μερικά καλά. Πρώτα απ’ όλα ένας προπονητής που το ξέρει το άθλημα. Ξέρει να χτίζει πρωταθλητές, μαχητές. Οι μεταγραφικές κινήσεις που έγιναν, φτωχές. Αλλά πάνω απ’ όλα, χρήσιμες για να τα φέρει βόλτα μια ομάδα στο επίπεδο του πρωταθλήματός μας. Ο Ζέκα, κοψοχρονιά. Ξέρετε όμως πολλά χαφ που να μπορούν να μαρκάρουν και να δημιουργούν και να πατούν την αντίπαλη περιοχή, χωρίς να... σκάσουν απ’ το τρέξιμο; Όχι.

Ο Κουίνσι, δανεικός και η καριέρα του σε φθίνουσα πορεία. Πόσα εξτρέμ στην Ελλάδα ρε παιδιά έχουν την ταχύτητα, την ικανότητα για ντρίπλα πάνω στην κίνηση και την διεισδυτικότητα του Γκανέζου;

Στην επίθεση οι επιλογές δεν βγήκαν. Ούτε ο Τοτσέ, ούτε ο Ρούντολφ. Αλλά εκεί έπαιξε ρόλο η μαγκιά και η ικανότητα διαχείρισης υλικού απ’ τον προπονητή σου. Κατάλαβε αυτό που κανείς δεν είχε καταλάβει. Πως ο Λέτο αν έχει ελευθερία κινήσεων, μπορεί να «σκοτώσει» οποιονδήποτε αντίπαλο. Τον άφησε στην επίθεση λοιπόν, να έχει ελεύθερο πεδίο, να κάνει τα... δικά του. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε όλοι μας.

Στα αμυντικά χαφ, είχες έναν Σιμάο που όλοι ξέρουμε τι μπορεί να κάνει, όντας ο κορυφαίος κόφτης στο πρωτάθλημά μας. Και σου παρουσιάστηκε η ευκαιρία να πάρεις τον μόνο αμυντικό χαφ που μπορούσε να συγκριθεί με τον Μοζαμβικανό. Τον Βίκτορ Βιτόλο. Από τύχη θέλετε; Από... μαγκιά; Από... φάρδος σου προέκυψε η ευκαιρία; Όπως και να έγινε, το θέμα είναι πως έγινε.

Έχουμε και τον Κλέιτον, που βγήκε απ’ την... ναφθαλίνη. Ένας παίκτης που ξέραμε τι μπορεί να δώσει, αλλά κανείς απ’ ότι αποδεικνύεται δεν είχε βρει το... κουμπί του. Όλα αυτά... δένονται με έναν Κατσουράνη που απλά κάνει αυτό που ξέρει, όντας ο κορυφαίος Ελληνας ποδοσφαιριστής της τελευταίας δεκαετίας και ο μακράν πιο (ποδοσφαιρικά) έξυπνος παίκτης. Δένονται με παιδιά όπως ο Καπίνο και ο Μαυρίας που ήταν έτοιμα να αρπάξουν την ευκαιρία, απλά βρέθηκε κάποιος να τους τη δώσει. Από έναν Μπουμσόνγκ που τον βγάλαμε μόνοι μας άχρηστο, λες και είμαστε στην Πριμέρα Ντιβιζιόν ή στην Πρέμιερ Λιγκ. Για πλάκα παίζει ο Γάλλος και ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα. Αγωνιστικά προβλήματα και βέβαια υπάρχουν. Άμυνα, πέρα από τον Γάλλο, ανύπαρκτη, λύσεις ελάχιστες, με αποτέλεσμα να σε... ματώνει η κόπωση κάποιων παικτών ή κάποια