Η ανάπτυξη βρίσκεται μπροστά μας

Οι δύο κουμπάροι αποφάσισαν ν' αποχωρήσουν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Πρώτα ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, εν συνεχεία (αναμενόμενο) ο Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Κατ' αρχήν θα ήταν αφελής όποιος δεν παραδεχόταν ότι η αποχώρησή τους είναι μεγάλο πλήγμα για το ελληνικό πρωτάθλημα. Διαθέταμε τους δύο κορυφαίους προπονητές στην Ευρώπη και κυρίως δύο επαγγελματίες που βοήθησαν τους πάντες με τις γνώσεις τους και τη συμπεριφορά τους.

Προπονητές που είχαν κοινή φιλοσοφία (άλλωστε ο προφέσορ Άτσα Νίκολιτς ήταν ο "δάσκαλος") αλλά διαφορετική κατεύθυνση. Αποτελεσματικοί όμως ήταν και οι δύο, έστω

κι αν... έκαστος στο είδος του. Ο "Ζοτς" έχει τη δυνατότητα να πάρει μιά ομάδα που βρίσκεται σε καλό επίπεδο και να την απογειώσει! Να τη φτάσει σε δυσθεόρατα ύψη, στα όριά της. Η Μπανταλόνα του 94, η Ρεάλ του 95 αλλά και ο Παναθηναϊκός του 2000 ήταν ομάδες με σταθερή βάση ετών όπου ο "Ζοτς" ως τεράστιος προπονητής έκανε τις προσθαφαιρέσεις του, έχτισε τη φιλοσοφία του και πέτυχε. Ειδικά στον Παναθηναϊκό είχε και απίστευτη διάρκεια... Τη Μπένετον την αφήνω εκτός διότι ήταν άλλο στυλ ομάδας. Για παράδειγμα, ο "Ζοτς" έχει το χάρισμα να παίρνει το 100% από κάθε παίκτη. Να τον πείθει ότι πρέπει να κάνει τα απολύτως απαραίτητα και κυρίως να κάνει στο 100% αυτά που μπορεί. Παίκτες όπως τον Διαμαντίδη, τον Τσαρτσαρή, τον Καϊμακόγλου, τον Λάκοβιτς΄, τον Μπατίστ τους πήρε σε καλό επίπεδο και τους έφτασε ψηλά.

Ο "Ντούντα" είχε κάτι διαφορετικό από τον "Ζοτς".... Την τρέλα να φτιάχνει ομάδες και νεαρούς παίκτες. Την "ηδονή" του να παίρνει έναν πιτσιρικά και να τον φτάνει στα ύψη. Στον ΠΑΟΚ έβγαλε τον Μπουντούρη... Τον Πανιώνιο με τα... μωρά το '96 τον έβγαλε Ευρωλίγκα. Τον φετινό Ολυμπιακό τον έφτασε στα ουράνια. Στην ΤΣΣΚΑ απέτυχε. Στην ανανεωμένη Εθνική Σερβίας όμως, στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας, πέταξε έξω όλες τις βεντέτες και την έφτασε στο αργυρό μετάλλιο.

Το θέμα είναι ότι αμφότεροι δούλεψαν πάνω από 10 χρόνια ο καθένας στη χώρα μας, ο Ζοτς για 13 συναπτά. Ο Ντούντα συνολικά για πάνω από μια δεκαετία. Πέρασαν μιά φιλοσοφία. Την επιθετική άμυνα, το πικ εν ρολ, τις συνεργασίες, το παιχνίδι στο low post αλλά κυρίως αξιοποίησαν τους συνεργάτες τους (ο βοηθός έπαψε να είναι η... γλάστρα που θεωρούσαμε στην Ελλάδα) αλλά έδιναν σημασία στη λεπτομέρεια του παιχνιδιού, στην ανάλυση του αντιπάλου και όχι στο τι... σακάκι φοράει ο αντίπαλος προπονητής, αν οι παίκτες φορούν τα γούρικα σώβρακα κι αν τα τσιγάρα του χρονομέτρη αγοράστηκαν από συγκεκριμένο περίπτερο!

Η επίδρασή τους ήταν άμεση στη νέα γενιά των Ελλήνων προπονητών. Πλέον βλέπουμε προπονητές "ψαγμένους" στο πρωτάθλημά μας όπου κατά γενική ομολογία μπορεί να μη διαθέτουμε τους... σούπερ σταρ του παρελθόντος αλλά σίγουρα από πλευράς τακτικής (μαζί με το σέρβικο πρωτάθλημα) υπερτερούμε σε σημαντικό βαθμό.

Πραγματικά τα γέλια που κάναμε φέτος με προπονητές του στυλ Τσους Ματέο, Ουφούκ Σαρίτσα, Νεβεν Σπάχια, το πως είδαμε τον Ίκβοβιτς να κάνει πλάκα σε Πασκουάλ και Καζλάουσκας και τον Ζοτ