Η άγρυπνη νύχτα του Τζιμπρίλ

Η δύσκολη νύχτα έφθανε στην κορύφωσή της μα το βλέμμα του παρέμενε κολλημένο στο ταβάνι. Θυμήθηκε τα ραντεβού με τον Μορφέα στα οποία πάντα έφθανε αργοπορημένος στην παιδική του ηλικία.Το στρώμα ήταν πεισματικά αφιλόξενο για αυτόν και τα τρία του αδέρφια, όμως τώρα ήταν διαφορετικά… Μπορούσε να στριφογυρίσει…Οι σκέψεις ήταν αυτές που τρυπούσαν σαν βελόνες το μυαλό του και σε λίγο θα λύγιζε και πάλι. Ποιος είπε ότι τα αστέρια δεν δακρύζουν;Λίγο νωρίτερα, μετά τη γνωστοποίηση της απόφασής του να αποχωρήσει το καλοκαίρι, κατεβαίνοντας από το πούλμαν, είχε γίνει για άλλη μια φορά αντικείμενο λατρείας. Το πλήθος έπεφτε πάνω του για να τον μεταπείσει. Ούτε ο ίδιος δεν περίμενε τόσο άμεση αντίδραση και πια δεν μπορούσε να αντισταθεί στη συγκίνηση… Η τρομερή εναλλαγή συναισθημάτων μετά το ντέρμπι τον είχε καταρρακώσει…  Το γυαλί είχε ραγίσει και μάταια προσπαθούσε να το ξανακολλήσει. Όσο και αν προσπαθούσε να το παραμελήσει, ήταν αδύνατο να μην σκεφτεί με ρεαλισμό την ωμή πραγματικότητα.Ευχήθηκε να τις έπαιρνε μαζί του…Σηκώθηκε και πήγε προς το παράθυρο… Πίσω από το παραθυρόφυλλο που σπαρτάρισε, ξεπρόβαλε η άμπωτη των σκοταδιών. Γρήγορα ο περιβόητος ορίζοντας θα ξεδιπλωνόταν αργά σαν φθηνή κορδέλα του μέτρου και μαζί με το φως που απεγκλωβιζόταν από το νερό, η στάθμη των χρωμάτων θα ανέβαινε μουρμουριστά. Παρόλα αυτά οι σκέψεις του αντιστεκόντουσαν εκεί, αξεδιάλυτες, αγέρωχες. Όπως το μπαλκόνι του λάμνει στα αβαθή χρώματα. Ευχήθηκε να τις έπαιρνε μαζί του το καραβάκι που ξεκουρδιζόταν στο βάθος, ωστόσο ο ήλιος που αναδυόταν με επουράνιο δίπλωμα, καθρέφτιζε τη λήθη στο νερό.«Τι γυρεύω εγώ ανάμεσα σε τούτες τις νήπιες καταστάσεις;», αναρωτήθηκε. Και ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει για τις σκέψεις του όταν τις συντροφεύει  αύρα πασπαλισμένη με αστρόσκονη;Όταν είναι ο μεγαλύτερος σταρ που υποβιβάστηκε στο ελληνικό πρωτάθλημα. Είτε εντός τεσσάρων γραμμών ενός γηπέδου, είτε έξω από αυτά. Με σορτσάκι ή με φούστα. Μέσα σε ένα από τα πανάκριβα αμάξια του πολυτελούς στόλου του ή στο… καροτσάκι που τον πάνε σκληροτράχηλοι αμυντικοί και τελευταία και στενόμυαλοι της εξέδρας…«Πως έφθασα εδώ; Tώρα τί;», συνέχισε να αναρωτιέται και όλη του η ζωή άρχισε να γυρίζει μπροστά στα μάτια του, όπως η μπάλα που αποχωρίζεται με φάλτσα το πόδι του…Γύρισε πίσω, τότε που είχε όλον τον κόσμο στρωμένο στα πόδια του και αυτά τον πρόδωσαν. Πυρακτωμένος με θέληση και πίστη όμως σηκώθηκε… Και πριν προλάβει να σταθεί ξανά, ζηλόφθονες δυνάμεις συνωμότησαν εναντίον του για να τον ρίξουν σφαδάζοντας στο χορτάρι…Από ύπνο ωστόσο επίφοβο με αβέβαιη αφύπνιση, ξύπνησε πιο δυνατός. Στα ταλαιπωρημένα πόδια του μπορούσε πλέον τα στηρίξει τα καινούρια του όνειρα, τις νεοσύστατες ελπίδες του…Ξεσκόνισε το βιβλίο των αναμνήσεων και άρχισε να το ξεφυλλίζει από την αρχή…Δανεικά…Ο δρόμος που θα ακολουθούσε στη ζωή του έμοιαζε μονόδρομος. Πως όχι όταν οι πρώτες μνήμες από τα παιδικά του χρόνια αποτυπώνονται σε έναν πίνακα με πρωταγωνιστή τον πατέρα του σε πράσινο φόντο.Ο Μανγκέ Σισέ, άλλοτε αρχηγός της εθνι