Γιαννάκης: «Θέλω να επανέλθω»

Στιγμές ηρεμίας και ξεκούρασης απολαμβάνει ο Παναγιώτης Γιαννάκης τώρα, που δεν βρίσκεται στον πάγκο κάποιας ομάδας.Ο πρώην ομοσπονδιακός τεχνικός παραχώρησε εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην ισπανική εφημερίδα «El Pais», στην οποία παραδέχθηκε πως θέλει να επανέλθει στην προπονητική. Αναλυτικά τα όσα είπε…Για το τι κάνει τώρα που δεν βρίσκεται στον πάγκο κάποιας ομάδας: «Έχω χρόνο για να ξεκουραστώ. Είχα πολλή δουλειά τα τελευταία δέκα χρόνια. Με την Εθνική είχαμε πολύ πίεση. Χρειαζόμουν ξεκούραση, εξάλλου ξεκίνησα αμέσως την προπονητική, ύστερα από πολλά χρόνια στα παρκέ. Τώρα, έχω την ευκαιρία να χαρώ την οικογένειά μου και να παρακολουθήσω το μπάσκετ με ηρεμία».Για το πώς βλέπει το μπάσκετ: «Όταν είσαι προπονητής προσέχεις πώς αντιδρούν οι παίκτες, τι κάνουν οι προπονητές, όχι μόνο από αγωνιστικής άποψης, αλλά ως άνθρωποι. Τώρα, αναλύω καλύτερα τις καταστάσεις, βλέπω διαφορετικά τα πράγματα. Θέλω να επανέλθω στην προπονητική».Για το εάν είναι καλύτερα ως παίκτης ή ως προπονητής: «Το να είσαι παίκτης είναι κάτι που σε διασκεδάζει όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Κάνεις αυτό που σου αρέσει και βγάζεις και χρήματα. Η προπονητική είναι κάτι που επίσης αγαπώ. Βλέπεις τους παίκτες να αναπτύσσονται μέσα στην ομάδα, νιώθεις το πάθος μιας χώρας. Για εμένα είναι εκπληκτικό να μπορώ να διδάξω τους νέους, σαν να είμαι καθηγητής».Για το γεγονός πως στον τελικό του φετινού Ευρωμπάσκετ (Ισπανία - Γαλλία) θα αγωνιστούν 11 NBAer: «Οι ΗΠΑ είναι μία από τις σχολές του μπάσκετ. Ξεκινούν πρώτα ως αθλητές, μετά γίνονται παίκτες του μπάσκετ. Πρώτα τους ενδιαφέρει η φυσική κατάσταση και μετά η τακτική. Στην Ευρώπη, οι καλύτεροι όσον αφορά στα φυσικά προσόντα αφιερώνονται στον αθλητισμό, για παράδειγμα. Εμείς δεν είμαστε τόσο γρήγοροι, τόσο δυνατοί ούτε μπορούμε να πηδάμε τόσο ψηλά. Ξεκινάμε από διαφορετική αφετηρία και συγκεντρωνόμαστε στην αντίληψη του παιχνιδιού.Με το πέρασμα των χρόνων, οι Ευρωπαίοι έχουμε γίνει καλύτεροι αθλητές κι έτσι οι διαφορές με το ΝΒΑ έχουν μειωθεί. Είμαστε ήδη έτοιμοι να τους αντιμετωπίσουμε, δεν ανήκουν πλέον σε άλλον κόσμο. Οι Ευρωπαίοι παίκτες καταλαβαίνουν καλύτερα το μπάσκετ από τους Αμερικανούς. Πρόκειται, άλλωστε, για ένα εκπληκτικό παιχνίδι, το οποίο δεν έχει να κάνει μόνο με τα αθλητικά προσόντα».Για το εάν ταυτίζεται με τη γενιά του 1987 ή με αυτή του 2005: «Υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις δύο. Όταν νιώθεις για πρώτη φορά κάτι τόσο σπουδαίο, όπως το να είσαι πρωταθλητής Ευρώπης με μια χώρα μικρή όπως η Ελλάδα, δεν μπορείς να το συγκρίνεις με τίποτα. Ήταν μία έκρηξη του μπάσκετ για την Ελλάδα το 1987. Πρόκειται για διαφορετική κατάσταση από το 2005. Τότε παίξαμε με πάθος, με σπουδαία άμυνα, διαβάσαμε τις αδυναμίες του αντιπάλου και χρησιμοποιήσαμε πολύ την τακτική, αφού δεν είχαμε μεγάλους σουτέρ, αλλά έξυπνους παίκτες, με πάθος».Για το Νίκο Γκάλη, που στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας έβαζε κατά μέσο όρο 30 πόντους: «Μόνο ένας μεγάλος σουτέρ δεν αρκεί. Χρειάζονται κι ένας μεγάλος πασέρ και κάποιος π