Για τον ξάδερφο του Τζέραρντ

Κανείς δεν θα μπορούσε να το πει όπως το είπε ο Στίβεν Τζέραρντ στις πρώτες δηλώσεις του μετά το τέλος της διαδικασίας των πέναλτι: «Για κάποιον λόγο, πάντα το κάνουμε με τον δύσκολο τρόπο και το επαναλάβαμε ξανά απόψε». Ο λόγος βέβαια είναι γνωστός. Η Λίβερπουλ είναι, μακράν της δεύτερης, η πιο κινηματογραφική ομάδα στην ιστορία. Και ως τέτοια, δεν θα μπορούσε να επιστρέψει στους τίτλους μετά από έξι χρόνια με έναν φυσιολογικό τρόπο, με έναν «κανονικό τελικό».

Όχι, η Λίβερπουλ έχει γίνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια συνώνυμη του δράματος, με όλες τις οπτικές του. Για καλό

ή για κακό, για υπερηφάνεια ή για ντροπή, για θρίαμβο ή καταστροφή, το «δράμα υψηλού επιπέδου» ακολουθεί σχεδόν πάντα τις μεγάλες στιγμές των Κόκκινων. Είτε εκτός, είτε εντός αγωνιστικού χώρου, πάντα τα πράγματα γίνονται με τρόπους κινηματογραφικούς, που σε κάνουν να λες πως αυτά γίνονται “μόνο στα έργα”.

Κι ο πρώτος τελικός με τον Νταλγκλίς ξανά στο τιμόνι της ομάδας, στην πρώτη ευκαιρία για τίτλο μετά το 2006, δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Κι επειδή η Λίβερπουλ έχει σηκώσει επικίνδυνα τον πήχη του δράματος από το 2001 και μετά, θα χρειάζονταν πολλά πράγματα για να φτάσει ο τελικός στο απαιτούμενο ύψος. Δεν αρκούσε το δοκάρι του Τζόνσον και το άστοχο σουτ του Τζέραρντ στα πρώτα λεπτά του αγώνα, ούτε το γεγονός πως η Κάρντιφ προηγήθηκε.

Ανατροπή από 0-1 δεν είναι κάτι το τρομερό, δεν είναι σενάριο αντάξιο της ομάδας, θα έπρεπε ακόμα να γίνουν πολλά. Δεν ήταν αρκετό να ισοφαρίσει ο Σκέρτλ, σκοράροντας στον πρώτο τελικό της καριέρας του. Δεν ήταν αρκετό να τραυματιστεί ο Άγκερ, ούτως ώστε να μην λείψει ο Κάραχερ ούτε απ’αυτόν τον τελικό. Δεν ήταν αρκετό να πάει ένας ακόμα τελικός της Λίβερπουλ στην παράταση, χρειάζονταν ακόμα πολλά.

Έπρεπε να πατήσει χορτάρι και ο Μπέλαμι, ο Ουαλός, που γεννήθηκε στο Κάρντιφ ήταν από μικρός οπαδός της τοπικής ομάδας και της Λίβερπουλ. Έπρεπε να μπει ο «άνθρωπος των μεγάλων αγώνων», ο Ντιρκ Κάιτ, με τα διακόσια επίθετα. Και να βάλει μεγάλο γκολ για μία ακόμη φορά και να το κάνει και με τον δικό του, αντιπροσωπευτικό τρόπο. Ο Ολλανδός σούταρε όταν ήθελε να πασάρει στον Σουάρες και έκανε τάκλινγκ όταν ήθελε να σκοράρει στο ριμπάουντ. Γίνεται να πασάρεις με σουτ και να σκοράρεις με προβολή;

Γίνεται, αλλά δεν έφτανε. Έπρεπε ακόμα να γίνουν κι άλλα. Πρώτα, έπρεπε να αρχίσουν να παραπατάνε οι της Κάρντιφ και να αλλάζουν πάσες με συμπαίκτες που κούτσαιναν. Μετά, να κερδίσουν κόρνερ κι ο Κάιτ να γίνει πάλι ήρωας, βγάζοντας την μπάλα πάνω στη γραμμή. Κι εκεί που λες, «αυτή είναι η ταινία, Ο Ήρωας Κάιτ είναι ο τίτλος της», η Λίβερπουλ αμύνεται λες και θέλει να το φάει, το τρώει, οι Ουαλοί διαλύονται στους πανηγυρισμούς, το ματς πάει στα πέναλτι. Όπως πήγε και το UEFA το 2001, το Champions League το 2005, το Κύπελλο Αγγλίας το 2006 κι ο ημιτελικός Ch. L. του 2007.

Κι εκεί πάλι συμβαίνουν τα απίστευτα. Ο Τζέραρντ, ο αρχηγός που δεν αστοχεί ποτέ, χάνει το πρώτο πέναλτι. Οι Ουαλοί στέλνουν την μπάλα στο δοκάρι, ο Άντα